Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία του Υπουργείου Παιδείας σήμερα επτακόσια περίπου Σχολεία τελούν υπό κατάληψη, ενώ 120 τμήματα και σχολικές μονάδες έχουν κλείσει λόγω κρουσμάτων του κορονοϊού.
Αυτή είναι η εικόνα που παρουσιάζει αυτή τη στιγμή η δημόσια εκπαίδευση στην Ελλάδα, πριν και λίγο μετά την παρουσίαση των μέτρων που ανακοίνωσε ότι θα πάρει η κυβέρνηση με την κάλυψη των χαμένων ωρών της διδασκαλίας και τις απουσίες που θα χρεωθούν στους καταληψίες μαθητές και στα μαθήματα της τηλεδιδασκαλίας.
Το φαινόμενο των καταλήψεων στα Δημόσια Σχολεία που παρατηρείται τις τελευταίες δεκαετίες θεωρείται ως μέσο πίεσης για τη βελτίωση της Παιδείας, ενώ στην πράξη έχουν φέρει τα αντίθετα αποτελέσματα. Το εκπαιδευτικό μας σύστημα χειροτερεύει, κάθε χρόνο καταλήψεις, κάθε χρόνο χειρότερες επιδόσεις των Ελλήνων μαθητών.
Την ώρα που εκατοντάδες σχολεία τελούν υπό κατάληψη, τα ιδιωτικά σχολεία λειτουργούν κανονικά, μεγαλώνοντας τη διαφορά μεταξύ των δυο μορφών εκπαίδευσης της δημόσιας και της ιδιωτικής. Και όμως τα υγειονομικά αιτήματα που επικαλούνται οι μαθητές για το θέμα του κορονοϊού και στη λειτουργία τάξεων με μικρότερο αριθμό μαθητών είναι κοινά. Στα ιδιωτικά σχολεία λειτουργούν με μεγαλύτερο αριθμό ακόμη και 28 μαθητών, αλλά δεν έχει χαθεί ούτε μια μέρα διδασκαλίας. Το ίδιο συμβαίνει και με τα περισσότερα φροντιστήρια. Κι εκεί παρατηρείται συνωστισμός μαθητών, όμως απουσιάζει κάθε μορφή αντίδρασης και τις καταλήψεις τις πληρώνουν μόνο τα δημόσια σχολεία.
Κανείς μέχρι τώρα δεν διερωτήθηκε γιατί υπάρχει αυτή η διαφορά και γιατί με τόση ευκολία παίρνονται αποφάσεις της στιγμής για καταλήψεις στα δημόσια σχολεία.
Προφανώς κάποιοι πιστεύουν ότι η δωρεάν εκπαίδευση από τη φορολογία του λαού δεν έχει καμιά αξία, σε αντίθεση με τα δίδακτρα στα ιδιωτικά που είναι πολύτιμα και δεν πρέπει να χαθεί ούτε ένα ευρώ για τους γονείς που τα πληρώνουν.
Εννοείται ότι δεν φταίνε οι μαθητές, είναι παιδιά 16άρηδες και πρέπει να το παραδεχτούμε ότι μεγάλη ευθύνη έχουν οι γονείς και οι καθηγητές τους. Φταίει ότι εδώ και τριάντα χρόνια σ’ αυτή τη χώρα τίποτα δεν άλλαξε. Φταίνε οι παθογένειες που είναι ριζωμένες στην κοινωνία και έχουν περάσει στο DNA των πολιτών και των πολιτικών.
Τις συνέπειες των καταλήψεων τις πληρώνουν τελικά οι οικονομικά ασθενέστεροι Έλληνες που δεν έχουν τη δυνατότητα να στείλουν τα παιδιά τους στα φροντιστήρια ή να προσλάβουν καθηγητές για ιδιαίτερα μαθήματα.
Η εκπαίδευση που αποτελεί το βασικότερο κοινωνικό εργαλείο για τη βελτίωση του επιπέδου ζωής των νεότερων γενιών απαξιώνεται και χάνεται στα λουκέτα στις πύλες και στις καταλήψεις των δημόσιων σχολείων.
Αλλοίμονο στην κοινωνία που σιωπά, αλλοίμονο σε κείνους τους γονείς, τους καθηγητές, ακόμη και στα κόμματα που υποκινούν και στηρίζουν τις καταλήψεις στα σχολεία, αδιαφορώντας εγκληματικά για τις επιπτώσεις που μπορεί να έχουν όχι μόνο στην εκπαίδευση, αλλά και στη Δημόσια υγεία.