Του Κώστα Κεφαλογιάννη
Για μια ακόμα φορά οι παρελάσεις βρίσκονται στο επίκεντρο της δημόσιας συζήτησης για λόγους εντελώς διαφορετικούς από τον αντικειμενικό σκοπό τους που είναι θεωρητικά η ανύψωση του εθνικού φρονήματος. Προφανώς έπαιξαν και οι συνήθεις τίτλοι περί “μεγαλειωδών εκδηλώσεων” αλλά αυτοί τείνουν να εξελιχθούν σε έθιμο, κάτι σαν την σκορδαλιά. Εμφανίζονται κάθε χρόνο, παρότι σπανίως υπάρχει πραγματικά οτιδήποτε μεγαλειώδες σε οποιαδήποτε παρέλαση, μαθητική ή ακόμα και στρατιωτική.
Εκείνο που υπάρχει είναι ασυντόνιστα και μάλλον βαριεστημένα παιδιά (όχι όλα βέβαια, αρκετά πάντως), στρατόκ…λοι που θέλουν να κάνουν έρωτα στην Τουρκία και το φωνάζουν (μπροστά σε παιδάκια και οικογένειες που παρακολουθούν), καθώς και μπόλικη παραπολιτική.
Φέτος ήταν οι κάλτσες του Προέδρου της Βουλής Νικήτα Κακλαμάνη και η συνολική του αμφίεση εδώ που τα λέμε, καθώς και η στάση της Ζωής Κωνσταντοπούλου που δεν ανέβηκε στην εξέδρα των επισήμων και δεν χαιρέτισε τον -υφυπουργό και εκπρόσωπο της κυβέρνησης – Χρήστο Κέλλα στη Λάρισα. Μαζί και οι στρατ..λοι που λέγαμε πριν, οι οποίοι λίγο έλειψε να δημιουργήσουν διπλωματικό επεισόδιο. Παλιότερα ήταν εκείνοι οι “μαθητές” με το παρδαλό περπάτημα (που εντέλει δεν ήταν μαθητές), η μούτζα που είχε φάει ο Κάρολος Παπούλιας, οι σημαιοφόροι άλλου χρώματος ή άλλης καταγωγής , τα μίνι ορισμένων μαθητριών κ.λπ.
Πάντα κάτι θα προκύπτει που θα στρέφει την κουβέντα σε πράγματα εντελώς διαφορετικά από το νόημα της εκάστοτε εθνικής εορτής και των παρελάσεων.
Έχω γράψει και στο παρελθόν ότι κατά τη γνώμη μου οι μαθητικές παρελάσεις πρέπει να καταργηθούν. Δεν προσφέρουν τίποτα ουσιαστικό στην γνώση και την κατανόηση της ιστορίας από τους νέους – μονάχα χαμένες ώρες μαθήματος.
Καταλαβαίνω πόσο χαρούμενους και υπερήφανους κάνει αρκετούς γονείς η συμμετοχή των παιδιών τους στη διαδικασία και δεν αμφιβάλω ότι και πολλά παιδιά νοιώθουν έτσι – νομίζω όμως εξ΄ αντανακλάσεως. Τα παιδιά χαίρονται, επειδή χαίρονται οι γονείς τους. Πέραν τούτου όμως, αφήνει άραγε όλο αυτό πίσω του μια αληθινή και εμπεδωμένη αίσθηση απαραίτητου πατριωτισμού ή αποτελεί απλώς μια επιφανειακή ένεση αρκετά προβληματικού εθνικισμού;
Ο πατριωτισμός, μπορεί και πρέπει να εμπεδωθεί στο σχολείο με πολλούς, διαφορετικούς και αποτελεσματικότερους τρόπους. Αν δεν συμβαίνει, το κενό δεν καλύπτεται με τις παρελάσεις.
Γνωρίζω ότι ουδείς θα σκεφτεί ποτέ να τις καταργήσει.
Ας μην κοροϊδεύουμε τον εαυτό μας πάντως ότι έχουν κάποια άλλη χρησιμότητα, πέραν της ικανοποίησης διαφόρων ενστίκτων , κατά βάση άσχετων με το εθνικό φρόνημα και βέβαια μιας πολιτικής σκοπιμότητας, θολής όσο και παρωχημένης.
Και όσο για τις στρατιωτικές παρελάσεις;
Εκεί αντιλαμβάνομαι περισσότερο το νόημα. Ωστόσο οφείλω να παρατηρήσω πως, παρότι δεν εντοπίζω το πρόβλημα στην σύλληψη , νομίζω ότι η εκτέλεση όσο περνούν τα χρόνια γίνεται όλο και χειρότερη.
Αλλά ας το αφήσουμε αυτό για μια άλλη φορά – μη μας πουν και εθνοπροδότες μέρες που είναι…