Του Βασίλη Σκουντή
Πέτυχε επτά νίκες σε ισάριθμα ματς κάτι που συμβαίνει για πρώτη φορά στα χρονικά του Euro…
Σκόραρε 15 γκολ, μια επίδοση χωρίς προηγούμενο στην ιστορία της διοργάνωσης…
Βρέθηκε πίσω στο σκορ μόλις για 33 λεπτά στην πορεία της προς τον θρόνο…
Απέκλεισε διαδοχικά δυο από τα θεωρούμενα ως φαβορί για την κατάκτηση του τίτλου, στον μεν προημιτελικό την οικοδέσποινα Γερμανία, στον δε ημιτελικό τη Γαλλία, ενώ στον τελικό έριξε στο κανναβάτσο πάλι με το ίδιο σκορ (2-1) την Αγγλία…
Πλάσαρε τον MVP (Ρόντρι), έναν από τους πρώτους σκόρερς (Ολμο) και τον καλύτερο νέο παίκτη που συνάμα μοίρασε και τις περισσότερες ασίστ (Γιαμάλ)
Ε, κατόπιν όλων αυτών, ποιος μπορεί να αμφισβητήσει το δίκαιον της επικράτησης της Ισπανίας στο 17ο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα η αυλαία του οποίου έπεσε χθες το βράδυ στο Βερολίνο;
Φωτιά να πέσει να κάψει όποιον εγείρει επιφυλάξεις περί αυτού!
Πάμε παρακάτω τώρα…
Η «Roja» μοστράρει πλέον στο παλμαρέ της τέσσερις τίτλους στην ιστορία της διοργάνωσης (1964, 2008, 2012, 2024) αφήνοντας πίσω της τη Γερμανία. Ένα το κρατούμενο…
Δεύτερον και σημαντικότερο, ελέω της συνέχειας και της συνέπειας που αναδεικνύει: από το 2002 και εντεύθεν οι Ισπανοί σε επίπεδο συλλόγων και εθνικών ομάδων έχουν παίξει σε 27 τελικούς και δεν ηττήθηκαν σε κανέναν από δαύτους!
Λίγες ώρες πριν από τη στέψη της Ισπανίας ως πρωταθλήτριας Ευρώπης ο τενίστας Κάρλος Αλκαράθ είχε πετύχει το repeat στο Τουρνουά του Γουίμπλεντον και αυτή η διθυραμβική αλληλουχία, σε συνδυασμό με τις επιτυχίες των Ισπανών σε πλείστα όσα αθλήματα και σε όλη τη γκάμα των διοργανώσεων έρχεται να παγιώσει έτι περαιτέρω την ισχύ, τη δυναμική και το αέναο «Success Story» τους.
Οι Άγγλοι που προσπαθούν εδώ και 58 χρόνια να ξορκίσουν τους δαίμονες τους, έφυγαν ηττημένοι από έναν δεύτερο διαδοχικό τελικό του Euro μετά από εκείνον του 2021 από την Ιταλία στα πέναλτι και προφανώς ο Γκάρεθ Σαουθγκέιτ οφείλει να βρει ποιο κομμάτι λείπει από το παζλ του, έστω κι αν αυτή τη φορά, σε αντίθεση με τα ειωθότα, δεν υπάρχει λόγος για να στοχοποιηθεί και να ριφθεί στην πυρά κάποιος μοιραίος παίκτης.
Στην αντίπερα όχθη ο άσημος (αλλά ήδη τρις πρωταθλητής Ευρώπης με τρεις διαφορετικές Εθνικές ομάδες της Ισπανίας) Μιγκέλ Ντε λα Φουέντε καθοδήγησε μια ομάδα η οποία ανέδειξε και στο τέλος της ημέρας κεφαλαιοποίησε όλες τις αρετές της ράτσας της!
Με θυρεούς τη διάταξη (4-2-3-1), το ποδόσφαιρο κατοχής και πρωτοβουλίας, την εξαιρετική κυκλοφορία της μπάλας, το παραδοσιακό passing game και την ικανότητα της στη γρήγορη μετάβαση από τη μια πλευρά του γηπέδου στην άλλη (προϊόντα της οποίας υπήρξαν τα γκολ του Γουίλιαμς και του Ογιαρθάμπαλ στον τελικό) η Ισπανία έπαιξε το καλύτερο ποδόσφαιρο, κυριάρχησε στη διοργάνωση, εμπλούτισε το παλμαρέ της και ταυτόχρονα λάνσαρε τα αστέρια της επόμενης ημέρας.
Δυο παίκτες που γιόρτασαν τα γενέθλια τους στη διάρκεια της διοργάνωσης, ο 17χrονος Λαμίν Γιαμάλ και ο 22χρονος Νίκο Γουίλιαμς έλαμψαν στα γερμανικά γήπεδα, έπαιξαν πρωταγωνιστικό ρόλο και άφησαν το έντονο αποτύπωμα τους στον θρίαμβο…
Προς το παρόν βροντοφωνάζουν το καθιερωμένο σύνθημα «Campeones» (Πρωταθλητές) και επιφυλάσσονται δια τα περαιτέρω…