Οι μελαγχολικοί ήχοι των καμπουροφαλαινών ίσως να είναι σημάδι μοναξιάς, λένε οι επιστήμονες.
Οι επιστήμονες που παρακολούθησαν τις φάλαινες στην Αυστραλία παρατήρησαν ότι όλο και λιγότερες φάλαινες «κλαίνε» στην προσπάθειά τους να βρουν συντρόφους καθώς ο πληθυσμός τους έχει σημειώσει αύξηση.
«Το τραγούδι των φαλαινών είναι δυνατό και ταξιδεύει μακριά στον ωκεανό», είπε η θαλάσσια βιολόγος Rebecca Dunlop, η οποία έχει μελετήσει τις φάλαινες που αναπαράγονται κοντά στον Μεγάλο Κοραλλιογενή Ύφαλο για πάνω από δύο δεκαετίες.
Καθώς ο αριθμός των φαλαινών ανέκαμψε όμως, σημαντικά μετά το τέλος της εμπορικής φαλαινοθηρίας, παρατήρησε κάτι απροσδόκητο.
«Γίνονταν όλο και πιο δύσκολο να βρούμε φάλαινες που έκλαιγαν μελαγχολικά», είπε η Rebecca Dunlop, η οποία εδρεύει στο Πανεπιστήμιο του Κουίνσλαντ στο Μπρίσμπεϊν.
«Όταν ήταν μικρότερος ο πληθυσμός τους, ακουγόταν το μελαγχολικό τους τραγούδι αρκετά. Τώρα που υπάρχουν πολλές περισσότερες φάλαινες, δεν χρειάζεται να τραγουδούν τόσο πολύ».
Οι επιστήμονες άρχισαν για πρώτη φορά να ακούν και να μελετούν τα περίτεχνα τραγούδια των φαλαινών τη δεκαετία του 1970, χάρη στα νέα υποβρύχια μικρόφωνα, που ανέπτυξαν τότε.
Μόνο οι αρσενικές φάλαινες «τραγουδούν» και οι μελωδίες τους πιστεύεται ότι παίζουν ρόλο στην προσέλκυση συντρόφων και στην επιβεβαίωση της κυριαρχίας τους.
Οι καμπουροφάλαινες της Ανατολικής Αυστραλίας άρχισαν να εξαφανίζονται τη δεκαετία του 1960 και είχαν απομείνει περίπου 200 στην άγρια φύση.
Αλλά ο πληθυσμός τους αυξήθηκε και και μέχρι το 2015, ο πληθυσμός τους είχε φτάσει τις 27.000, πλησιάζοντας τα εκτιμώμενα επίπεδα πριν από τη φαλαινοθηρία.
Καθώς ο πληθυσμός τους αυξήθηκε, η δυνατότητα να ερωτοτροπούν άλλαξε.
Ενώ 2 στις 10 αρσενικές καμπουροφάλαινες τραγουδούσαν για να προσελκύσουν συντρόφους το 2004, μια δεκαετία αργότερα αυτή η αναλογία είχε πέσει σε μόλις 1 στις 10, αναφέρουν οι ειδικοί στο περιοδικό Nature Communications Biology.
Όταν οι φάλαινες ζουν σε πυκνότερους πληθυσμούς, ένα αρσενικό που ψάχνει για σύντροφο πρέπει επίσης να απαντήσει στον ανταγωνισμό και το τραγούδι μπορεί να αποτρέψει άλλους εν δυνάμει μνηστήρες, εξηγούν οι επιστήμονες.
«Καθώς οι πληθυσμοί των φαλαινών ανακάμπτουν, αλλάζουν τη συμπεριφορά τους – έχουν διαφορετικούς περιορισμούς», δήλωσε ο θαλάσσιος βιολόγος Boris Worm από το Πανεπιστήμιο Dalhousie του Καναδά, ο οποίος δεν συμμετείχε ωστόσο στη μελέτη.
Σίγουρα, οι θάλασσες είναι ακόμα θορυβώδεις, λένε. Πολλές τέτοιες φάλαινες γοητεύουν με έναν συνδυασμό τραγουδιού και σωματικής κίνησης, αναφέρουν οι Αυστραλοί ερευνητές.
Ο Simon Ingram, θαλάσσιος βιολόγος του Πανεπιστημίου του Plymouth στην Αγγλία, ο οποίος δεν συμμετείχε στη μελέτη σημείωσε ότι ενώ οι καμπουροφάλαινες πρέπει να τραγουδούσαν πολύ πριν η φαλαινοθηρία πλήξει τον πληθυσμό τους, η νέα μελέτη υπογραμμίζει πόσο σημαντικά ήταν τα περίτεχνα και όμορφα τραγούδια τους για την επιβίωση και την ανάρρωσή τους.
«Σαφώς το τραγούδι έγινε απίστευτα πολύτιμο όταν ο πληθυσμός τους ήταν πολύ χαμηλός», είπε.
