Σώθηκε η ομάδα και μαθηματικά.
Στην πραγματικότητα είχε σωθεί δεκαπέντε ημέρες πριν,όταν κέρδισε μέσα στο Αλκαζάρ την άμεση ανταγωνίστρια για τη σωτηρία, ΑΕΛ.
Για κάποιους άλλους είχε σωθεί ακόμη πιο πριν,όταν δηλαδή ανέλαβε ο Νίκος Νιόπλιας,που έβαλε τα πράγματα κάτω και εφάρμοσε ένα ρεαλιστικό αγωνιστικό πλάνο για να σωθεί η κατηγορία,να σωθεί και ο ίδιος ο ΟΦΗ.
Γιατί ένας υποβιβασμός θα διέλυε τα πάντα:
Το περίφημο “πρότζεκτ”,την αξιοπιστία της παρούσας διοίκησης ,τα οικονομικά της ΠΑΕ, το “ίματζ” του ΟΦΗ.
Γιατί ο ΟΦΗ έχει και …τέτοιο.Έχει και ένα “ίματζ”.
Μια εικόνα που αντικειμενικά έχει πληγεί τις τελευταίες δεκαετίες.
Άσχετα το τι πιστεύουμε εμείς εδώ στο Ηράκλειο ή στα πέριξ του Γεντί Κουλέ.
Όταν τα τελευταία 20 χρόνια,που δεν τα λες και λίγα,έχεις να επιδείξεις σαν ομάδα μία παρουσία -και μάλιστα άδοξη- στο Europa League,μία στο Intertoto (επίσης με άδοξο τέλος), δύο έκτες θέσεις στο πρωτάθλημα,μία έβδομη και δύο προκρίσεις στα ημιτελικά του Κυπέλλου,είναι κομμάτι δύσκολο να κρατήσεις το όποιο πρεστίζ είχες κάποτε.
Ειδικά όταν και όλες τις υπόλοιπες χρονιές η παρουσία σου οριακά τραγική.
Σχεδόν όλες οι …επικές στιγμές της ομάδας,αυτά τα “πέτρινα” χρόνια ήταν είτε μάχες για την παραμονή,είτε για την άνοδο στη Σούπερ Λιγκ.
Είναι οι έξι (6) φορές που βρέθηκε ο ΟΦΗ με το ένα πόδι στη Β’Εθνική και οι άλλες δύο (2) που τελικά έπεσε.Είναι οι 4 χρονιές στη Β’ και η μία στη Γ’,όπου πάλι επέστρεψε παίζοντας τελικό με τον Φωστήρα.
Πόσους τέτοιους “τελικούς” άραγε έχει παίξει ο ΟΦΗ τα τελευταία 20 χρόνια;
Τα μπαράζ με τον ΠΑΣ Γιάννινα τη μία,την άλλη η πτώση του Άρη για εξωαγωνιστικούς λόγους που έσωσε τον ΟΦΗ,την τρίτη η εισβολή των οπαδών της ΑΕΚ στο τελευταίο ματς που έσωσε πάλι τον Όμιλο,αφού δεν είχε καταφέρει να κερδίσει την αδιάφορη Τρίπολη και σώθηκε λόγω της αφαίρεσης των βαθμών της ΑΕΚ.
Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς;
Τον “τελικό” με το Λεβαδειακό στο κατάμεστο Παγκρήτιο το 2006,που λίγα λεπτά πριν το τέλος ο ΟΦΗ ήταν με το ένα πόδι στη Β’Εθνική;
Τον υποβιβασμό λόγω χρεών το ’15 που έστειλε την ομάδα για πρώτη φορά στην ιστορία της στη Γ’Εθνική;
Την επιστροφή της και τη σωτηρία στο τελευταίο λεπτό των καθυστερήσεων με το γκολ του Ναμπί στα μπαράζ με τον Πλατανιά ή φέτος που το πήγε μέχρι το προτελευταίο παιχνίδι των Playout για να μπορέσει να σωθεί και μαθηματικά;
“Δεν του αξίζει του ΟΦΗ να παίζει για την παραμονή του”,είπαν όλοι με ένα στόμα μετά τη νίκη στη Λαμία.
Και θα ‘θελα πολύ να συμφωνήσω μαζί τους,όμως η λογική (και όχι το συναίσθημα) δε με αφήνουν.Γιατί αντιλαμβάνομαι ότι έχουν περάσει πολλά,μα πάρα πολλά χρόνια από τότε που ο ΟΦΗ -πραγματικά- δεν άξιζε να παίζει για την παραμονή του.
Τότε που έπαιζε -ίσως- το καλύτερο ποδόσφαιρο στην Ελλάδα.
