Ανεξαρτησία κι όπου πάει η ομάδα;
Φτάσαμε πάλι στα λαϊκά δικαστήρια έξω από το Γεντί Κουλέ.
Γνώριμη η εικόνα και απολύτως αναμενόμενη.
Εκεί θα κατέληγε ένας έρωτας που δε βασίστηκε ευθύς εξαρχής στην αλήθεια.
Ο κόσμος του ΟΦΗ το μόνο που στην ουσία ζητούσε όλα αυτά τα χρόνια,που έβλεπε την ομάδα του να είναι παραμάγαζο άλλων ΠΑΕ,ήταν ένας κανονικός πρόεδρος,ένας άνθρωπος που δε θα είχε και κάποια άλλη ομάδα παράλληλα αλλά μόνο τον ΟΦΗ και θα προσπαθούσε για το καλύτερο για τον πολυπληθέστερο σύλλογο της Μεγαλονήσου και μεγαλύτερο -σε κόσμο- όλης της ελληνικής περιφέρειας.
Η έλευση του Μιχάλη Μπούση μαζί με το team των παλαιμάχων,στην πλειοψηφία τους δικαίως αγαπημένων παιδιών της κερκίδας του ΟΦΗ,έδωσε έναν άλλο αέρα.
Αρκούσε αυτός ο αέρας για να πορευτεί η ομάδα για τα επόμενα χρόνια.
Δεν χρειάζονταν υποσχέσεις για Projects, πορείες,τίτλους,πρότυπη λειτουργία και όλα αυτά τα ωραία που ακούστηκαν τότε,σχεδόν τρία χρόνια πριν και που σήμερα εν πολλοίς πληρώνουν οι ίδιοι που τα διέρρευσαν στον κόσμο.
Μέσω του Τύπου φυσικά που έπαιξε κι αυτός τον ρόλο του.
Ειδικά από εκείνους τους ανθρώπους που το μόνο που ξέρουν να κάνουν είναι να χαϊδεύουν τα αυτιά του πλήθους και να του παρουσιάζουν μια εικόνα που κάθε άλλο από πραγματική είναι.
Γιατί οι πραγματικές δυνατότητες της νέας διοίκησης του ΟΦΗ φάνηκαν ήδη από την πρώτη μεταγραφική περίοδο,το Γενάρη του ’19.
Θυμηθείτε τι παίχτες “έφεραν μέσα”,(χρησιμοποιώ την έκφραση του Γιάννη Σαμαρά),
τι Σακόρηδες,τι Βαζ ….Παίχτες από το καλάθι της λαϊκής,με προβλήματα τραυματισμών,που τελικά ελάχιστα βοήθησαν την ομάδα,αφού προτελευταία την πήραν στον πρώτο γύρο,(έχοντας βέβαια βγάλει όλο το δύσκολο πρόγραμμα) και προτελευταία την τερμάτισαν στο τέλος της χρονιάς,όπου σώθηκε στα μπαράζ με τον Πλατανιά,με τον τρόπο που όλοι θυμόμαστε.
Τώρα αν την επόμενη χρονιά βρέθηκε ο Φιγκεϊρέδο,ένας παίχτης των 40 χιλ ευρώ και βγήκε λίρα εκατό,είναι μέσα στο πλαίσιο του στατιστικού λάθους.
Αν δηλαδή στις δέκα φτηνές μεταγραφές,πετυχαίνεις και ένα διαμάντι,είναι απλά η εξαίρεση και όχι ο κανόνας.
Επικοινωνιακά λάθη
Δεν έφτανε λοιπόν το ότι παρουσιάστηκε σαν Μεσσίας ένας κανονικός επιχειρηματίας που θα μπορούσε να κρατάει απλά τον ΟΦΗ στη Σούπερ Λιγκ,κάτι που από μόνο του ξαναλέω θα αρκούσε για να είναι ευχαριστημένος ο μέσος Ομιλίτης,αρκεί να του το έλεγαν από την αρχή,αλλά είχαμε και τους ψίθυρους ότι οι “μάνατζερ” της ομάδας παίρνουν υπέρογκα ποσά (σε μια εποχή πείνας που ο κόσμος δεν ανέχεται να ακούει τέτοια πράγματα).Φάουλ πρώτο,λοιπόν.
Φάουλ δεύτερο, τα ακριβά εισιτήρια και ειδικά στα πέταλα.Έδειξαν αμέσως ότι σαν να μη θέλουν τους πιο φανατικούς από τους Ομιλίτες,αυτούς που στο κάτω-κάτω ήταν πάντα εκεί στο γήπεδο με ζέστη και με κρύο.
Φάουλ τρίτο, και πολύ μεγάλο η αλλαγή του Σήματος και μάλιστα με τον ετσιθελικό τρόπο που έγινε.”Δε σας ρωτάμε καν,δική μας είναι η ομάδα,αλλάζουμε και το σήμα άμα λάχει”.
Φάουλ τέταρτο,η χαλαρότητα που έβγαινε προς τα έξω.
“Δε μας νοιάζει και αν χάσουμε”.
“Όσα φάμε κι όσα βάλουμε”.
“Μας σφάζουν οι διαιτητές αλλά δε μιλάμε γιατί δεν είναι ηθικό”.
Το ότι έπαιζε η ομάδα πλέι οφ και αντί να δείξει το καλύτερο της πρόσωπο,έκανε…δοκιμές παικτών,όπως παραδέχτηκε και ο ίδιος ο Σίμος την επόμενη χρονιά.
Δεν μπορείς να διασύρεις την ομάδα με αυτό τον τρόπο,σε παιχνίδια που βλέπει όλη η Ελλάδα.
Τέσσερα τα “φάουλ” λοιπόν για τη διοίκηση, που της μένει ακόμη ένα για να…αποβληθεί.
Μπορεί όμως ακόμη να σώσει την παρτίδα.
Να μην υποβιβαστεί η ομάδα και από του χρόνου να χτιστεί μια νέα σχέση με τον κόσμο της.
Σ’αυτό ελπίζουμε όλοι.