39 χρόνια πριν
Ήμουν μικρός όταν πρωτοείδα,μαζί με τους υπόλοιπους οπαδούς του ΟΦΗ, το Νίκο Νιόπλια σε ένα φιλικό παιχνίδι στο Μαρτινένγκο με τον Εργοτέλη, το καλοκαίρι του ’83.
Είχε προηγηθεί στον ΟΦΗ ο μεγάλος του αδερφός Ζήσης και μετά ήρθε ο “μικρός” Νίκος για δοκιμή στην Κρήτη.
Κάτι σαν την περίπτωση Ντιάρα,ένα πράγμα,που πρώτα είχε έρθει ο Αρούνα και μετά ο μικρός Μοχάμεντ.
Μόνο που ο Νίκος Νιόπλιας δεν έφυγε κατευθείαν για άλλα μέρη,όπως ο Μοχάμεντ.
Έμεινε στην ομάδα μια δεκαετία,μέχρι να φτάσει στις αρχές των 90’s να είναι το καλύτερο “10άρι” της χώρας, μαζί με τον Καραπιάλη.
Ο Καραπιάλης τότε πήγε στον Ολυμπιακό,ο Νιόπλιας στον Παναθηναϊκό.
Βασικά και στον Παναθηναϊκό να είχε πάει ο Καραπιάλης,πάλι στον…Παναθηναϊκό θα πήγαινε και ο δικός μας. Συνέβαινε έτσι εκείνη την εποχή.
[Φωτό: Λες Σάνον (προπονητής ΟΦΗ) και στο βάθος με το νούμερο “11” ο Νιόπλιας]
Επιστρέφουμε λίγο στο καλοκαίρι του ’83.
Στο φιλικό στο Μαρτινένγκο άκουγα τους μεγάλους να λένε ότι το παιδί αυτό,ο αδερφός του Ζήση, είναι πολύ μικρός για να παίξει μπάλα στην Α’Εθνική. “Ευτυχώς που δεν έχει χορτάρι το γήπεδο (σσ. τότε ήταν ξερό) και δε χάθηκε μέσα” είχε πει κάποιος κύριος, κλασική μπαλαδόφατσα των 80’s,που καθόταν δίπλα μας.Τελικά έπαιξε και με το παραπάνω, για να αποδειχτεί περίτρανα ακόμη μια φορά ότι την άποψη των προπονητών της κερκίδας δεν πρέπει να την παίρνει κανείς και πολύ στα σοβαρά.
Οι θητείες στον ΟΦΗ
Δέκα χρόνια μέτρησε στην πρώτη του θητεία στον ΟΦΗ (1983-1993).
Με Ευρώπες,Κύπελλο,Βαλκανικό και Τελικούς (Κυπέλλου και Λιγκ Καπ) κι άλλα έξι στη δεύτερη θητεία του στην κρητική ομάδα (1996-2002).Με επίσης δύο εξόδους στην Ευρώπη (3η και 4η θέση αντίστοιχα),που έγιναν μάλιστα μετά το θάνατο του Θεόδωρου Βαρδινογιάννη,κάτι που πρέπει να σημειωθεί.
Στο ενδιάμεσο έπαιξε στον Παναθηναϊκό μια τριετία και μετά τη δεύτερη θητεία του στον ΟΦΗ άλλη μια διετία στην Χαλκηδόνα-Ατρόμητο.
[1984: Το πρώτο του γκολ με τη φανέλα του ΟΦΗ στο 2-4 μέσα στο Χαριλάου]
Προπονητής
Στη συνέχεια έγινε προπονητής.Συνδέθηκε με τον Ατρόμητο και τον Παναθηναϊκό.Υπήρξε ο τελευταίος προπονητής που πήρε νταμπλ με το Τριφύλλι αλλά αυτό δεν είναι το θέμα μας.
Το θέμα μας είναι ότι και ως προπονητής πέρασε από τον ΟΦΗ άλλες δύο φορές.
Μία το ’16 όταν κατάφερε να βγάλει την ομάδα από την Γ’Εθνική στη Σούπερ Λιγκ 2 (Football League τότε),με μια επική πρόκριση στο Κύπελλο επί του Παναθηναϊκού την επόμενη χρονιά και φυσικά τώρα στη δεύτερη προπονητική του θητεία που ολοκληρώθηκε χθες και που όπως δείχνουν τα πράγματα, θα είναι και η τελευταία του στον ΟΦΗ.
Το “ρεζουμέ” είναι ότι από την ομάδα του Ηρακλείου μπορεί να έχουν περάσει μεγαλύτεροι παίχτες από το Νιόπλια.
Όπως έχουν περάσει σίγουρα και μεγαλύτεροι προπονητές.
Συνολικά όμως κανένας δεν έχει συνδέσει το όνομα του με την ομάδα,όπως ο συγκεκριμένος και αντικειμενικά,με τους ρυθμούς που αλλάζουν πια ομάδες οι ποδοσφαιριστές, οι πιθανότητες να το πράξει κάποιος άλλος στο μέλλον είναι απειροελάχιστες.
Τριάντα εννιά χρόνια,σχεδόν τέσσερις δεκαετίες σχέσης με μία ομάδα είναι πολλές. Έστω και με τα ενδιάμεσα διαλείμματα, πάλι παραμένουν μια ολόκληρη ζωή.
Και αυτό,κατά την γνώμη μου,πρέπει να το σεβαστούν όλοι από δω και πέρα στην κριτική που θα κάνουν για το αγωνιστικό κομμάτι του ΟΦΗ.
Το λέω επειδή έχουμε την τάση σαν λαός να το κάνουμε και να επιρρίπτουμε ευθύνες στους …πρώην,που όταν ήταν “νυν”, τους χαϊδεύαμε.
Εξάλλου: “Δρυός πεσούσης,πας ανήρ ξυλεύεται”.
Σπ.Αλεξ.
