Διαβάζω από το πρωί πολιτικές αναλύσεις για την άνετη επικράτηση του Ντόναλντ Τραμπ (οι δημοσκοπήσεις για τρίτη συνεχόμενη προεδρική εκλογή τον υποεκτίμησαν). Έχουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον και εξηγούν πολλά από όσα εδώ μας φαίνονται εντελώς παράλογα.
Πάρα τις πειστικές εξηγήσεις εντούτοις, προσωπικά αδυνατώ να καταλάβω πώς αυτός ο εντελώς ανερμάτιστος τύπος που εκτός όλων των άλλων (ρατσιστής, σεξιστής, παθολογικός ψεύτης, ποινικά καταδικασμένος κ.λπ.) δείχνει ξεκάθαρα ότι δεν διαθέτει γνώσεις στα περισσότερα βασικά ζητήματα πολιτικής αλλά ούτε και ενδιαφέρον για οτιδήποτε άλλο πλην του εαυτού του, εξελίσσεται σε μια από τις σημαντικότερες πολιτικές φιγούρες στην ιστορία των ΗΠΑ. Προφανώς αδυνατούν να το καταλάβουν και να το αντιμετωπίσουν και οι Δημοκρατικοί, οι οποίοι αρκούνται στην “δαιμονοποίησή” του (λογική μέχρι ενός σημείου), αντί να ψάξουν τους λόγους της δικής τους αποσύνδεσης με τα λιγότερο προνομιούχα στρώματα της κοινωνίας. Αλλά αυτό αποτελεί αντικείμενο για τους πολιτικούς επιστήμονες και αφορά πρωτίστως, την εξαιρετικά διχασμένη αμερικάνικη κοινωνία.
Όλους τους υπόλοιπους μας αφορά σήμερα το μήνυμα που εκπέμπει η εντυπωσιακή νίκη Τραμπ. Δηλαδή, η σαρωτική , όπως εξελίσσεται, νίκη της ρητορικής του φόβου, του μίσους, του ανορθολογισμού, του λαϊκισμού, της τοξικότητας.
Ασφαλώς, όσοι ενδιαφέρονται πραγματικά για το μέλλον της φιλελεύθερης δημοκρατίας οφείλουν να ακούσουν τους ψηφοφόρους του Τραμπ, να ψάξουν τι τους έστειλε προς τα εκεί, πώς η λογική “όλα λίμπα” εξελίχθηκε σε κυρίαρχη στις ΗΠΑ.
Μόνο που το πιθανότερο δεν είναι να συμβεί αυτό. Το πιθανότερο είναι ακολουθήσει ένα κύμα μιμητισμού, σε ολόκληρο τον κόσμο, ενδεχομένως και στους ίδιους τους Δημοκρατικούς
Και αντί για μια προσπάθεια ουσιαστικής κατανόησης και προσέγγισης όλων αυτών των ανθρώπων, με σοβαρότητα και σύνεση, μα χωρίς συμβιβασμούς σε ζητήματα αρχών, να παραδοθούν η μία χώρα μετά την άλλη (πολλές βρίσκονται ήδη στο όριο) στην αγκαλιά της ανακουφιστικής alt right ρητορικής και στον σταδιακό περιορισμό των βασικών ανθρώπινων δικαιωμάτων.
Ακούω ότι οι υπερβολές της woke κουλτούρας έπαιξαν ρόλο στο αποτέλεσμα των αμερικανικών εκλογών. Σωστά. Και τώρα τι ; Πρέπει κάνουμε το χατίρι σε εκείνους που ενοχλούνται επειδή ορισμένοι άλλοι διεκδικούν το δικαίωμα να ζήσουν την ζωή τους όπως το επιθυμούν και άρα να περιορίσουμε τους δεύτερους στην σιωπή ; Ή πρέπει να πείσουμε τους πρώτους ότι εφόσον η δική τους ζωή δεν αλλάζει σε τίποτα, δεν έχουν δίκιο να θυμώνουν και τέλος πάντων σε θέματα ισότητας και στοιχειώδους ανθρωπιάς δεν μπορεί να υπάρχει debate;
Το δεύτερο είναι δύσκολο και θέλει χρόνο. Το πρώτο είναι απλό και όπως αποδείχθηκε ενδεχομένως να αποτελεί την συνταγή της νίκης.
Ως εκ τούτου, ακόμα κι αν η δεύτερη θητεία Τραμπ δεν εξελιχθεί όσο τρομακτικά προμηνύεται, η ζημιά που έχει επιφέρει η νίκη του είναι έτσι κι αλλιώς μεγάλη, ενδεχομένως να αποδειχτεί και ανυπολόγιστη, όχι μόνο στις ΗΠΑ, παγκόσμια.
Ο τραμπισμός γεννήθηκε στο σημείο όπου συναντήθηκαν η άγρια απληστία του καπιταλισμού (αιτία για τον αποκλεισμό από βασικά προνόμια τεράστιων τμημάτων του πληθυσμού) και η αδυναμία της αριστεράς να εκσυγχρονιστεί (αιτία για την άνευ όρων παράδοση της αντίδρασης και την αντισυστημικής διαμαρτυρίας στην ακροδεξιά).
Αποδείχθηκε ότι δεν ήταν ένα θνησιγενές φαινόμενο και τώρα επανέρχεται, ισχυρότερο από ποτέ, έτοιμο να πέσει στα κεφάλια μας.
Πώς αντιμετωπίζεται άραγε; Μακάρι να υπήρχε εύκολη απάντηση, πέρα από ευχολόγια, τύπου “περισσότερη και καλύτερη δημοκρατία”.
Νιώθω πως οι περισσότεροι έχουν εισπράξει σήμερα το ακριβώς αντίθετο μήνυμα. Και ως εκ τούτου οδεύουμε ολοταχώς προς ακόμα λιγότερη δημοκρατία.
Παρεμπιπτόντως ο Ντόναλντ Τραμπ θα έχει ετούτη τη φορά τον έλεγχο και της γερουσίας και της βουλής των αντιπροσώπων.
Αλήθεια, τι μπορεί να πάει κακά σε αυτό, ε;