Tου Βασίλη Σκουντή
«Τα πάντα ρει, μηδέποτε κατά τ’ αυτό μένειν», όπως έγραψε ο Ηρόδοτος ο οποίος κληροδότησε αυτή την αποφθεγματική ρήση στην ανθρωπότητα εις τους αιώνας τους αιώνων…
Όλα κινούνται και ποτέ δεν μένουν τα ίδια: όλα και όλοι ασφαλώς…
Όλοι έρχονται και όλοι κάποια στιγμή φεύγουν, άρα και ο Δημήτρης Μελισσανίδης δεν θα μπορούσε να αποτελέσει την εξαίρεση σε αυτόν τον διαχρονικό, αδιαμφισβήτητο και νομοτελειακό κανόνα της ζωής!
Ο «Τίγρης» έκρινε ότι ήλθε το (προφανώς βιολογικό) πλήρωμα του χρόνου για να κατέβει από τη σκηνή, να χρίσει τον διάδοχο του και να παρακολουθεί τα δρώμενα της ΑΕΚ και του ελληνικού ποδοσφαίρου από ένα διαφορετικό παρατηρητήριο, χωρίς την καθημερινή εμπλοκή.
Βεβαίως έχει αποδειχθεί σε πλείστες όσες περιπτώσεις ότι η απόλυτη αποστασιοποίηση αποτελεί μια ουτοπία, οπότε μένει να φανεί πότε, για ποιο λόγο και πώς θα παρεμβαίνει, έστω και με την ιδιότητα του Νέστορα και συνάμα του μέντορα του διαδόχου του.
Από την ΑΕΚ στο παρελθόν έφυγε ο αείμνηστος Λουκάς Μπάρλος, ενώ πολύ πριν από τον Μελισσανίδη αποχώρησαν από τον Παναθηναϊκό ο Γιώργος Βαρδινογιάννης, από τον Ολυμπιακό ο Σωκράτης Κόκκαλης και πάει λέγοντας…
Περισσότερο από τους τίτλους που κατακτήθηκαν επί των ημερών του είτε στην πρώιμη θητεία του, είτε στη μεταγενέστερη, ο Μελισσανίδης καταλείπει στην ΑΕΚ ένα ανεκτίμητο κληροδότημα που δεν είναι άλλο από το γήπεδο το οποίο αποτελούσε τον κεντρικό και αταλάντευτο στόχο όχι απλώς της προεδρικής θητείας του, αλλά ολόκληρης της ζωής του.
Αυτό και μόνο φτάνει για να τού εξασφαλίσει την πιο περίοπτη θέση στο πάνθεον!
Τον Δημήτρη Μελισσανίδη τον γνωρίζω εξ απαλών ονύχων: από τις αρχές της δεκαετίας του ’80, όταν ανακατευόταν με τον Ιωνικό Νικαίας και μάλιστα στη δική του σχολή οδηγών, ονόματι «Mini» στο Περιβολάκι της Νίκαιας έμαθα να κρατάω το τιμόνι, χώρια που με συνόδευσε στις εξετάσεις τις οποίες έδωσα στα σήματα και στην πορεία!
«Μαντάμ, ο νεαρός είναι δημοσιογράφος και τρέχει από το πρωί έως το βράδυ, δεν μπορεί να παίρνει το λεωφορείο» είχε πει με νόημα και με το μαγκιόρικο ύφος που τον διέκρινε ανέκαθεν στην εξετάστρια του Υπουργείου!
Από τότε πέρασαν πάνω από 40 χρόνια και ο Μελισσανίδης ξέφυγε από τη σχολή οδηγών και εξελίχθηκε σε έναν από τους επιφανέστερους επιχειρηματίες και τους πιο μεγαλόσχημους παράγοντες του ποδοσφαίρου: αυτή η θεαματική εκτόξευση του ουδόλως με εξέπληξε, φαινόταν από τότε πως ήταν πλασμένος για μάξι και όχι για… μίνι πράγματα!
Μιλάμε για διαόλου κάλτσα!
Η αποχώρηση του Μελισσανίδη αποτελεί τη μία και μάλιστα εντόνως και εξόχως συναισθηματική όψη της υπόθεσης…
Η δεύτερη έχει να κάνει με τον διάδοχο του, τον Μάριο Ηλιόπουλο, ο οποίος ασφαλώς διαθέτει το οικονομικό υπόβαθρο για να κουμαντάρει το καράβι της ΑΕΚ, άλλωστε η ναυσιπλοΐα αποτελεί την επιχειρηματική σπεσιαλιτέ του.
Σε τέτοιες περιπτώσεις η διαδοχή δεν είναι ούτε απλή, ούτε εύκολη: ο Μελισσανίδης δήλωσε χθες ότι «με τον Μάριο νιώθω σιγουριά» και προφανώς το λέει και το εννοεί, ωστόσο στην παρούσα φάση αμφότεροι γνωρίζουν ότι απαιτείται ένας χρόνιος προσαρμογής του Αποστόλου για πολλούς και διαφόρους λόγους…
Αναλαμβάνει να κυβερνήσει ένα μεγάλο καράβι, χωρίς την ανάλογη ad hoc εμπειρία και τεχνογνωσία, διαδέχεται έναν άνθρωπο που αποτελεί μύθο στην ιστορία του κλαμπ και καλείται να κολυμπήσει στα βαθιά και επικίνδυνα νερά του ελληνικού ποδοσφαίρου και να τα βάλει με τους μαικήνες που στέκονται πλέον απέναντι του.