Στο αποκορύφωμα της πρώτης, μυστικής εισβολής της Ρωσίας στην ανατολική Ουκρανία, το καλοκαίρι του 2014, μια ομάδα ανώτερων Ρώσων αξιωματούχων συγκεντρώθηκε στην έδρα του υπουργείου Άμυνας, ένα επιβλητικό κτίριο της εποχής του Στάλιν.
Πήγαν εκεί για να συναντήσουν τον Γεβγκένι Πριγκόζιν, έναν μεσήλικα άνδρα με ξυρισμένο κεφάλι και τραχύ ύφος, τον οποίο πολλοί στην αίθουσα γνώριζαν μόνο ως τον υπεύθυνο για τις συμβάσεις τροφοδοσίας του στρατού.
Μερικά χρόνια μετά ο Πριγκόζιν είχε άλλες απαιτήσεις. Ζήτησε γη από το υπουργείο Άμυνας για να τη χρησιμοποιήσει για την εκπαίδευση «εθελοντών», οι οποίοι δεν θα είχαν επίσημους δεσμούς με τον ρωσικό στρατό, αλλά θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν για να πολεμήσουν στους πολέμους της Ρωσίας.
Σε πολλούς στο υπουργείο δεν άρεσε ο τρόπος του Πριγκόζιν, αλλά ο ίδιος κατέστησε σαφές ότι αυτό που ζητούσε δεν ήταν κάτι συνηθισμένο. «Οι εντολές έρχονται από τον μπαμπά», είπε στους αξιωματούχους του υπουργείου Άμυνας, χρησιμοποιώντας ένα παρατσούκλι για τον Πούτιν. Ήθελε παράλληλα να δείξει πόσο στενές ήταν οι επαφές του με τον πρόεδρο. Πρώην αξιωματούχος είχε πει για αυτή τη συνάντηση: «Εκείνη την εποχή, δεν είχα μεγάλη ιδέα για το σχέδιο».
Στην πραγματικότητα όμως, οι αποφάσεις που ελήφθησαν εκείνη την ημέρα θα είχαν τεράστιο αντίκτυπο στην εξωτερική πολιτική της Ρωσίας και στις στρατιωτικές της περιπέτειες τα επόμενα χρόνια. Ο στρατός των συμβασιούχων μαχητών του Πριγκόζιν θα γινόταν γνωστός ως ομάδα Βάγκνερ και θα αναλάμβανε δράση στην Ουκρανία, τη Συρία και πολλές αφρικανικές χώρες.
Μετά την απόφαση του Πούτιν να κάνει πόλεμο εναντίον της Ουκρανίας η Βάγκνερ μετρούσε 50.000 μισθοφόρους, σύμφωνα με εκτιμήσεις των δυτικών μυστικών υπηρεσιών, συμπεριλαμβανομένων δεκάδων χιλιάδων πρώην κρατουμένων που στρατολογήθηκαν από φυλακές σε όλη τη Ρωσία, συχνά προσωπικά από τον ίδιο τον Πριγκόζιν.
Νωρίτερα αυτό το μήνα, καθώς τα στρατεύματα του Πριγκόζιν κατέλαβαν την ουκρανική πόλη Σολέδαρη, ο Πριγκόζιν δημοσίευσε ένα βίντεο που εγκωμίαζε τη Βάγκνερ ως «ίσως τον πιο έμπειρο στρατό στον κόσμο σήμερα».
Ο Πριγκόζιν έχει αποκτήσει τη φήμη του πιο σκληρού διοικητή μεταξύ εκείνων που ηγούνται της εισβολής της Ρωσίας. Φάνηκε να επικροτεί σιωπηρά ένα βίντεο που δείχνει τη δολοφονία, με βαριοπούλα, ενός αποστάτη της Βάγκνερ, ο οποίος είχε προφανώς παραδοθεί από τους Ουκρανούς σε ανταλλαγή αιχμαλώτων. «Ο θάνατος ενός σκύλου για έναν σκύλο», είχε πει τότε ο κυνικός Πριγκόζιν.
Από το σκοτάδι στο φως
Μετά από χρόνια στη σκιά, είναι σαφές ότι απολαμβάνει τα φώτα της δημοσιότητας ως ένα από τα πιο ισχυρά -και πιο πολυσυζητημένα- μέλη της αυλής του Πούτιν. Πρόκειται για μια εξαιρετική άνοδο για κάποιον που κάποτε πέρασε σχεδόν μια δεκαετία στη φυλακή και που έγινε πωλητής χοτ ντογκ μετά την αποφυλάκισή του.
Σε δημοσίευμά του ο Guardian μίλησε με πολλούς ανθρώπους που γνώριζαν τον Πριγκόζιν όλα αυτά τα χρόνια, πολλοί από τους οποίους ζήτησαν ανωνυμία για να μιλήσουν ελεύθερα. Οι περισσότεροι μιλούν για έναν αδίστακτο, ραδιούργο και συχνά τυραννικό άνδρα καθώς ανέβαινε στην κορυφή.
«Είναι δραστήριος και ταλαντούχος και δεν διστάζει να κάνει πάντα για να πάρει αυτό που θέλει», δήλωσε ένας επιχειρηματίας που γνώριζε τον Πριγκόζιν τη δεκαετία του 1990.
Για τον Πριγκόζιν, όσοι τον γνωρίζουν, εκτιμούν ότι ούτε το χρήμα ούτε η εξουσία ήταν το μοναδικό κίνητρο, αν και έχει συγκεντρώσει πολλά από τα δύο στην πορεία. Αντίθετα, λένε, αυτό που τον συγκινεί είναι το… κυνήγι και η επιθυμία να συντρίψει τους αντιπάλους του. «Φαίνεται ότι τον ξετρελαίνει η ίδια η διαδικασία, όχι μόνο το τελικό αποτέλεσμα», δήλωσε πρώην αξιωματούχος του υπουργείου Άμυνας.
Με την πάροδο των ετών, ο Πριγκόζιν έχει αποκτήσει πολλούς εχθρούς: πρώην επιχειρηματικούς εταίρους που αισθάνονται ότι εξαπατήθηκαν, στρατηγούς που έχει επικρίνει ως γραφειοκράτες και κορυφαίους αξιωματούχους της ασφάλειας που φοβούνται ότι τρέφει φιλοδοξίες για την κατάληψη της πολιτικής εξουσίας. Μέχρι στιγμής, όμως, έχει διατηρήσει την εύνοια του πιο σημαντικού υποστηρικτή του: του ανθρώπου που αποκαλεί μπαμπά.
Τα παιδικά χρόνια του Πριγκόζιν και οι ληστείες
Ο Γεβγκένι Πριγκόζιν γεννήθηκε στο Λένινγκραντ, τη σημερινή Αγία Πετρούπολη, το 1961, εννέα χρόνια μετά τον Πούτιν. Ο πατέρας του πέθανε όταν ήταν μικρός- η μητέρα του εργαζόταν σε νοσοκομείο, όπως έχει πει ο ίδιος ο Πριγκόζιν. Σε νεαρή ηλικία πήγε σε μια αθλητική ακαδημία, όπου οι καθημερινές δραστηριότητες περιλάμβαναν συχνά ώρες σκι ανωμάλου δρόμου. Δεν τα κατάφερε ως επαγγελματίας αθλητής και μετά το σχολείο μπήκε σε μια παρέα μικροεγκληματιών.
Ένα βράδυ τον Μάρτιο του 1980 ο 18χρονος Πριγκόζιν και τρεις φίλοι του έφυγαν από ένα καφέ της Αγίας Πετρούπολης κοντά στα μεσάνυχτα και εντόπισαν μια γυναίκα να περπατά μόνη της στον σκοτεινό δρόμο. Ένας από τους φίλους του Πριγκόζιν απέσπασε την προσοχή της γυναίκας ζητώντας της ένα τσιγάρο. Καθώς εκείνη πήγε να ανοίξει την τσάντα της, ο Πριγκόζιν πήγε από πίσω της και την άρπαξε από το λαιμό, μέχρι που έχασε τις αισθήσεις της. Στη συνέχεια, ο φίλος του έβγαλε τα παπούτσια της, ενώ ο Πριγκόζιν αφαίρεσε επιδέξια τα χρυσά σκουλαρίκια της και τα τσέπωσε. Η συμμορία έφυγε τρέχοντας, αφήνοντας τη γυναίκα πεσμένη στο δρόμο.
Αυτή ήταν μία από τις πολλές ληστείες που πραγματοποίησαν ο Πριγκόζιν και οι φίλοι του στην Αγία Πετρούπολη κατά τη διάρκεια αρκετών μηνών. Καταδικάστηκε σε 13 χρόνια φυλάκισης και πέρασε το υπόλοιπο της δεκαετίας πίσω από τα κάγκελα, χάνοντας τον θάνατο του Μπρέζνιεφ και την περεστρόικα του Μιχαήλ Γκορμπατσόφ. Αποφυλακίστηκε το 1990, καθώς η Σοβιετική Ένωση βρισκόταν στη δύση της. Επέστρεψε στην Αγία Πετρούπολη.
Η πόλη βρισκόταν στα πρόθυρα μιας μνημειώδους μεταμόρφωσης, με μεγάλα πλούτη να περιμένουν όσους ήταν αρκετά έξυπνοι ή βίαιοι για να τα αρπάξουν. Ο Πριγκόζιν ξεκίνησε σεμνά, πουλώντας χοτ ντογκ. Ανακάτευε τη μουστάρδα στην κουζίνα του οικογενειακού του διαμερίσματος.
«Βγάζαμε 1.000 δολάρια το μήνα, που σε χαρτονομίσματα σε ρούβλια ήταν ένα βουνό- η μαμά μου με δυσκολία τα μετρούσε όλα», είχε πει το 2011, σε μια από τις μοναδικές συνεντεύξεις του.
Όμως ο Πριγκόζιν είχε βάλει υψηλότερους στόχους από το fast food και ήξερε πώς να κάνει τις επαφές που χρειαζόταν. «Πάντα έψαχνε για ανθρώπους σε ψηλότερα κλιμάκια για να γίνει φίλος. Και ήταν καλός σε αυτό», δήλωσε ο επιχειρηματίας που τον γνώριζε τη δεκαετία του 1990.
Σύντομα, ο Πριγκόζιν είχε μερίδιο σε μια αλυσίδα σούπερ μάρκετ και το 1995 αποφάσισε ότι ήταν καιρός να ανοίξει ένα εστιατόριο. Βρήκε τον Tony Gear, έναν Βρετανό διαχειριστή ξενοδοχείων, ο οποίος είχε προηγουμένως εργαστεί στο Savoy του Λονδίνου και τώρα εργαζόταν σε ένα από τα λίγα πολυτελή ξενοδοχεία της Αγίας Πετρούπολης.
Προσέλαβε τον Gear για να διευθύνει πρώτα ένα κατάστημα κρασιών και στη συνέχεια το νέο του εστιατόριο, το Old Customs House, στο νησί Vasilievsky της Αγίας Πετρούπολης.
Από τις στρίπερς στην υψηλή γαστρονομία
Αρχικά, το Old Customs House απασχολούσε στρίπερς για να προσελκύσει πελατεία, αλλά σύντομα μαθεύτηκε ότι το φαγητό ήταν εξαιρετικό και οι στρίπερς απολύθηκαν. Ο Gear επικεντρώθηκε στο μάρκετινγκ του εστιατορίου ως το πιο εκλεπτυσμένο μέρος για φαγητό σε μια πόλη που μόλις ανακάλυπτε την υψηλή γαστρονομία. Ποπ σταρ και επιχειρηματίες λάτρευαν το φαγητό του εστιατορίου, όπως και ο δήμαρχος της Αγίας Πετρούπολης, Anatoly Sobchak, ο οποίος μερικές φορές ερχόταν με τον αναπληρωτή του, Βλαντιμίρ Πούτιν.
Ο Gear, ο οποίος εξακολουθεί να ζει στην Αγία Πετρούπολη, αρνήθηκε να μιλήσει για τον Πριγκόζιν αλλά στο παρελθόν έχει εκφράσει τον θαυμασμό του για εκείνον. Τον περιέγραψε ως ένα «πολύ αυστηρό» αφεντικό, ο οποίος χρησιμοποιούσε ακόμη και έναν ειδικό προβολέα φωτός για να ψάχνει για σκόνη κάτω από τα τραπέζια κάθε πρωί. Έλεγχε αν οι καθαρίστριες είχαν κάνει σωστά τη δουλειά τους. Πίσω στη δεκαετία του 1990, ο Πριγκόζιν δεν μιλούσε ποτέ τη δεκαετία στη φυλακή, λένε όσοι τον γνώριζαν. Ενεργοποιούσε τη γοητεία του για να κάνει τη γνωριμία με τους νέους και εκλεκτούς πελάτες.
«Μπορεί να προσαρμοστεί για να ικανοποιήσει οποιονδήποτε άνθρωπο, αν χρειάζεται κάτι από αυτόν. Αυτό είναι σίγουρα ένα από τα ταλέντα του», δήλωσε ο επιχειρηματίας που τον γνώριζε τότε. Σε μια από τις πιο ασυνήθιστες φιλίες της μετασοβιετικής Ρωσίας, ο Πριγκόζιν σύναψε φιλική σχέση με τον διάσημο τσελίστα Mstislav Rostropovich, ο οποίος είχε μεταναστεύσει από τη Σοβιετική Ένωση τη δεκαετία του 1970.
Όταν ο Rostropovich φιλοξένησε τη βασίλισσα της Ισπανίας στο σπίτι του στην Αγία Πετρούπολη το 2001, ο Πριγκόζιν παρείχε το κέτερινγκ. Ο Rostropovich προσκάλεσε μάλιστα τον Πριγκόζιν και τη σύζυγό του σε μια εορταστική συναυλία στο Barbican, το 2002.
Η… καρμική γνωριμία με τον Πούτιν
Μέχρι τότε, ο Πούτιν είχε γίνει πρόεδρος της Ρωσίας. Κατά τα πρώτα χρόνια της διακυβέρνησής του, στον Πούτιν άρεσε συχνά να συναντά ξένους αξιωματούχους στην πόλη του και μερικές φορές τους πήγαινε στο Παλιό Τελωνείο ή στο Νέο Νησί, ένα σκάφος που ο Πριγκόζιν είχε μετατρέψει σε πλωτό εστιατόριο.
Ανατρέχοντας σε φωτογραφίες από τις επίσημες υποχρεώσεις του Πούτιν από εκείνη την περίοδο είναι σαν να παίζεις ένα παιχνίδι του Πού είναι ο Γιεβγκένι, με συχνές εμφανίσεις του Πριγκόζιν στο παρασκήνιο, χαμογελαστός και διακριτικός. Εδώ κρύβεται πίσω από το τραπέζι όταν ο Πούτιν γευματίζει με τον Τζορτζ Μπους- εκεί είναι πίσω από τον πρίγκιπα Κάρολο σε μια δεξίωση του 2003 στο μουσείο Ερμιτάζ της Αγίας Πετρούπολης.
«Ο Πούτιν είδε ότι δεν ήμουν ανώτερος και έφερνα ο ίδιος τα πιάτα», έχει πει ο Πριγκόζιν. Ήταν η αρχή μιας σχέσης με τον Ρώσο πρόεδρο που θα αναπτυσσόταν και θα έκανε μεταστάσεις με απροσδόκητους τρόπους.
Σύντομα, ο Πριγκόζιν άρχισε να υπογράφει συμβόλαια για την τροφοδοσία μεγάλων κυβερνητικών εκδηλώσεων μέσω της Concord, μιας εταιρείας που είχε ιδρύσει τη δεκαετία του 1990. Το επόμενο βήμα ήταν γιγαντιαία κυβερνητικά συμβόλαια προμηθειών. Το 2012, κέρδισε περισσότερα από 10,5 δισεκατομμύρια ρούβλια (200 εκατομμύρια λίρες) σε συμβάσεις για την παροχή τροφίμων στα σχολεία της Μόσχας, ανέφεραν ρωσικά μέσα ενημέρωσης, επικαλούμενα αρχεία από το ρωσικό οικονομικό μητρώο.
Η ταχεία άνοδος του Πριγκόζιν άρχισε να ενοχλεί ορισμένους αξιωματούχους του υπουργείου Άμυνας, εντάσεις που θα αυξάνονταν με την πάροδο των ετών καθώς οι δραστηριότητές του επεκτείνονταν περαιτέρω. Μια σημαντική στιγμή για τον Πριγκόζιν ήρθε στα τέλη του 2015, όταν ο Πούτιν αποφάσισε να επέμβει στρατιωτικά στη Συρία για να στηρίξει το καθεστώς του Μπασάρ αλ Άσαντ. Ο Πριγκόζιν κέρδισε συμβόλαια για τρόφιμα και προμήθειες και έστειλε εκεί τα στρατεύματά της Βάγκνερ,
Οι μαχητές του Βάγκνερ δρούσαν ατιμώρητοι στη Συρία και κατηγορήθηκαν για πολυάριθμα εγκλήματα πολέμου. Σε ένα περιστατικό, άνδρες που συνδέονταν με τη Βάγκνερ καταγράφηκαν σε βίντεο να αποκεφαλίζουν και να διαμελίζουν έναν Σύρο.
Ο Πριγκόζιν κατηγορήθηκε για τη ρωσική ανάμιξη στις αμερικανικές εκλογές του 2016. Σύμφωνα με το κατηγορητήριο εταιρείες βρίσκονταν πίσω από ένα δίκτυο προφίλ στο Facebook και το Twitter υπέρ του Ντόναλντ Τραμπ, προφανώς στο πλαίσιο μιας σειράς ρωσικών προσπαθειών για την ενίσχυση της υποψηφιότητας του Τραμπ.
Ο Πριγκόζιν ήταν βαθιά μυστικοπαθής αλλά το 2016 παραδέχθηκε την ανάμιξη. «Κύριοι, αναμειχθήκαμε, αναμειχθήκαμε και θα αναμειχθούμε. Προσεκτικά, με ακρίβεια, χειρουργικά και με τον δικό μας τρόπο, όπως ξέρουμε πώς. Κατά τη διάρκεια των σημειακών μας επεμβάσεων, θα αφαιρέσουμε και τους δύο νεφρούς και το συκώτι ταυτόχρονα».
Πλοκάμια και στην Αφρική
Οι δραστηριότητες του Πριγκόζιν είχαν εξαπλωθεί σε τουλάχιστον 10 χώρες της Αφρικής, όπου προσέφερε υπηρεσίες ασφάλειας και εκπαίδευσης σε όπλα και εξασφάλιζε δικαιώματα εξόρυξης και άλλες επιχειρηματικές ευκαιρίες. Ο Πριγκόζιν διηύθυνε αυτό το παγκόσμιο δίκτυο από ένα γραφείο στο νησί Vasilievsky της Αγίας Πετρούπολης.
«Κυβερνούσε μέσω του φόβου», θυμάται ο Marat Gabidullin, ένας διοικητής της Βάγκνερ. Ο Gabidullin, ο οποίος βρίσκεται σήμερα στη Γαλλία, δήλωσε ότι ο Πριγκόζιν μπορούσε να φροντίζει τους διοικητές του, ιδίως όταν τραυματίζονταν, αλλά για τους υπαλλήλους του γραφείου δεν έδινε δεκάρα.
«Η ατμόσφαιρα στο γραφείο ήταν εξαιρετικά αυστηρή, ο Πριγκόζιν συχνά ξεπερνούσε τα όρια με τους εργαζομένους του. Ήταν πολύ αγενής με το προσωπικό του. Έβριζε τους ανθρώπους και τους έφερνε σε δύσκολη θέση δημοσίως», είπε.
Ο πόλεμος στην Ουκρανία
Η μοιραία απόφαση του Πούτιν να εξαπολύσει μια πλήρους κλίμακας επίθεση στην Ουκρανία τον περασμένο Φεβρουάριο ενεργοποίησε τους μηχανισμούς της Βάγκνερ. Ο Πριγκόζιν είπε στους αιχμαλώτους ότι πιθανότατα θα πέθαιναν στο μέτωπο. Αλλά αν επιβίωναν για έξι μήνες, θα απελευθερώνονταν με πλήρη αμνηστία και θα πληρώνονταν γενναιόδωρα.
«Τελικά είναι ένας από εμάς», θυμήθηκε ένας κρατούμενος σε μία από τις φυλακές που επισκέφθηκε ο Πριγκόσιν, σε συνέντευξή του. «Ήταν κι αυτός κρατούμενος. Νομίζω ότι πολλοί άνθρωποι υπέγραψαν επειδή εμπιστεύονταν τον Πριγκόζιν. Δεν εμπιστεύονται τις αρχές, αλλά πίστεψαν τον Πριγκόζιν ότι θα τους απελευθερώσει».
Ο Mykhailo Podolyak, σύμβουλος του προέδρου της Ουκρανίας ισχυρίστηκε πρόσφατα ότι η Βάγκνερ είχε στρατολογήσει περισσότερους από 38.000 κρατούμενους τους τελευταίους μήνες και δήλωσε ότι 30.000 είχαν σκοτωθεί, τραυματιστεί, αιχμαλωτιστεί ή αγνοούνταν. Κατηγόρησε την Βάγκνερ ότι είναι υπεύθυνη για ρωσική «γενοκτονία» στην Ουκρανία.
Πολλοί από τους νεοσύλλεκτους έχουν ριχτεί στη μάχη ως τροφή στην πρώτη γραμμή του μετώπου, καθώς ο Πριγκόζιν προσπαθεί σκληρά να αποδείξει ότι οι μαχητές του είναι πιο ικανοί να επιτύχουν κέρδη από τον τακτικό ρωσικό στρατό.
Ο Πριγκόζιν έχει επαινέσει την «εξαιρετικά αυστηρή πειθαρχία» των μαχητών της Βάγκνερ, η οποία, όπως ισχυρίζεται ένας άλλος πρώην διοικητής, περιλαμβάνει τη δολοφονία όσων δεν υπακούουν στις διαταγές. Ο Αντρέι Μεντβέντεφ, ένας διοικητής της Βάγκνερ, ο οποίος δήλωσε ότι πολέμησε κοντά στον Μπαχμούτ μεταξύ Ιουλίου και Οκτωβρίου, δήλωσε ότι γνώριζε για τουλάχιστον 10 τέτοιες δολοφονίες και ότι είχε γίνει μάρτυρας σε κάποιες προσωπικά.
«Οι διοικητές τους πήγαιναν σε ένα πεδίο βολής και τους πυροβολούσαν μπροστά σε όλους. Μερικές φορές πυροβολούσαν έναν άνδρα, μερικές φορές τους πυροβολούσαν σε ζευγάρια», δήλωσε στον Guardian σε συνέντευξή του, λίγο πριν φύγει από τη Ρωσία για τη Νορβηγία την περασμένη εβδομάδα.
Για τους καταδικασμένους στρατεύσιμους που επιβιώνουν από την εξάμηνη παραμονή τους στο μέτωπο, τους περιμένουν ελευθερία και οικονομικές ανταμοιβές. Ο Πριγκόζιν έχει καλέσει τα κορυφαία πανεπιστήμια της Ρωσίας να χρηματοδοτήσουν υποτροφίες γι’ αυτούς, ενώ ένας Ρώσος αξιωματούχος πρότεινε πρόσφατα ότι ορισμένοι πρώην κρατούμενοι θα έπρεπε να γίνουν βουλευτές.
Είναι ασταμάτητος
Υπάρχει κάτι συμβολικό στο γεγονός ότι ο Πριγκόζιν, ο οποίος πέρασε χρόνια στη φυλακή, ανοίγει τώρα το δρόμο για την απελευθέρωση και την αποκατάσταση χιλιάδων κρατουμένων, συμπεριλαμβανομένων εκείνων που έχουν καταδικαστεί για τα πιο βίαια εγκλήματα.
Πολλοί από εκείνους που έχουν γνωρίσει τον Πριγκόζιν λένε ότι για χρόνια έβλεπε τον εαυτό του ως υπερασπιστή των αδύναμων τα έβαζε με τις ελίτ, ένας αταίριαστος χαρακτηρισμός δεδομένου του πλούτου που απέκτησε.
«Οι άνθρωποι της FSB είναι έξαλλοι μαζί του και τον βλέπουν ως απειλή για τη συνταγματική τάξη», δήλωσε πηγή της ρωσικής πολιτικής ελίτ. «Έχει αυτή τη μεγάλη στρατιωτική ομάδα που δεν ελέγχεται από το κράτος και μετά τον πόλεμο θα θέλουν τις ανταμοιβές τους».
Άλλοι αναρωτιούνται αν ο Πριγκόζιν το παράκανε. Η επανειλημμένη οργή του κατά του υπουργείου Άμυνας έχει κατά καιρούς ακουστεί περισσότερο σαν αδυναμία παρά σαν δύναμη. Άλλωστε, οι γνώστες λένε ότι η Βάγκνερ βασίζεται στην υποστήριξη πληροφοριών από το υπουργείο Άμυνας για να συνεχίσει τις μάχες της, και ο Πριγκόζιν βασίζεται στη συνεχή εύνοια του Πούτιν.
Ο επιχειρηματίας που γνώριζε τον Prigozhin τη δεκαετία του 1990, κοιτάζοντας σήμερα τον παλιό του συνεργάτη, είναι σίγουρος για ένα πράγμα: ο Πριγκόζιν δεν έχει διακόπτη απενεργοποίησης. «Καταλαβαίνει ότι πολλοί τον μισούν… οπότε ξέρει ότι αν σταματήσει, μπορεί να είναι το τέλος του. Δεν έχει άλλη επιλογή. Δεν υπάρχει γυρισμός».
