Σύμφωνα με τις επίσημες εξαγγελίες των κυβερνώντων στη χώρα, αλλά και τις επιβεβαιώσεις των Ευρωπαϊκών μας εταίρων, η Ελλάδα πλέον από τον Αύγουστο του 2018 διανύει την πρώτη μεταμνημονιακή περίοδο.
Παρακολουθώντας τις ακολουθούμενες αναπτυξιακές πολιτικές όπως αυτές παρουσιάζονται και περιγράφονται από τα Μ.Μ.Ε. ειδικά με τον τρόπο που εφαρμόζονται, προκαλείται ιδιαίτερο ενδιαφέρον αλλά και απορία στους απλούς πολίτες, για την ευρεσιτεχνία και την πρωτότυπη μεθοδολογία υλοποίησής τους.
Θα μπορούσε κάποιος να πει ότι πρόκειται για ένα μικρό θαύμα, όχι με τη χριστιανική έννοια του όρου αλλά με την πολιτική ανάλυσή του. Η κυβέρνηση προσπαθεί να πολλαπλασιάσει τους δημοσίους υπαλλήλους, μιμούμενη ατυχώς, το ιστορικό θρησκευτικό θαύμα του Ιησού με τον πολλαπλασιασμό των πέντε άρτων και των δυο ψαριών στην έρημο.
Παίρνουμε ως παράδειγμα το περίφημο σχέδιο συμφωνίας μεταξύ Εκκλησίας-Κράτους που παρουσίασε. Οι 10.000 κληρικοί θα παραμείνουν μισθοδοτούμενοι από το κράτος, όχι όμως με απευθείας μισθοδοσία αλλά εμμέσως με ένα νέο ταμείο που θα συσταθεί.
Με αυτό τον τρόπο επιτυγχάνεται ότι και τα χρήματα θα βγαίνουν από το κρατικό κεντρικό ταμείο και οι κληρικοί δεν θα λογίζονται ως μισθοδοτούμενοι δημόσιοι υπάλληλοι. Δηλαδή θα απελευθερωθούν ισάριθμες θέσεις δελεάζοντας εκείνους που έχουν την ελπίδα να προσληφθούν είτε ως μόνιμοι, είτε ως μετακλητοί στο Δημόσιο μέχρι τις εκλογές.
Επίσης όπως έχει διαπιστωθεί από το πρόγραμμα Δημοσίων επενδύσεων θα χρησιμοποιούνται τα κονδύλια για την κάλυψη κόστους μισθοδοσίας συμβασιούχων του Δημοσίου. Έτσι αντί τα χρήματα να κατευθυνθούν στον φυσικό αναπτυξιακό τους προορισμό για τη δημιουργία θέσεων εργασίας, θα χρησιμοποιούνται για την πληρωμή υποαπασχολούμενων συμβασιούχων του δημοσίου.
Με τον ίδιο τρόπο θα δεσμεύονται εκατομμύρια ευρώ από το πρόγραμμα Δημοσίων επενδύσεων για την πληρωμή ωρομισθίων και αναπληρωτών εκπαιδευτικών του Υπουργείου Παιδείας.
Εύλογα τίθενται τα ερωτήματα εάν η πληρωμή των προαναφερθέντων υπαλλήλων αποτελεί αναπτυξιακή πολιτική η οποία σύμφωνα με τα εξαγγελλόμενα της μεταμνημονιακής περιόδου, θα συμβάλλει στην προώθηση της βιώσιμης ανάπτυξης για την ενίσχυση της παραγωγικής απασχόλησης, της πραγματικής οικονομίας και της υγιούς ανταγωνιστικότητας.
Οι παραπάνω πολιτικές αποτελούν ομολογία παλαιοκομματικών αντιλήψεων περασμένων εποχών, που σταδιακά και αναπόφευκτα οδήγησαν στην χρεωκοπία της Ελλάδας, που καμία σχέση δεν έχουν με την ανάπτυξη και τις δράσεις εκείνες που θα τονώσουν την αγορά και θα δημιουργήσουν νέες, αμειβόμενες, διατηρήσιμες και παραγωγικές θέσεις εργασίας.
Οι κινήσεις αυτές σαφέστατα δεν αποτελούν πολιτικές ανάπτυξης, απλά σηματοδοτούν την επιστροφή στο παρελθόν με την εισαγωγή ενός έργου που έχει ξαναπαιχτεί στην Ελλάδα και θα οδηγήσει εάν συνεχιστεί σε μια νέα χρεωκοπία τραγωδία, με νέους σκηνοθέτες, ηθοποιούς και κομπάρσους τους ίδιους τους Έλληνες.
Η Ελλάδα χρεωκόπησε πριν από δέκα χρόνια και ακόμη δεν έχουμε καταλάβει ότι εάν συνεχίσουμε έτσι, φυσιολογικό είναι να χρεωκοπήσουμε ξανά.
Τελικά το πρόβλημα της χώρας είναι το παιχνίδι που παίζουν τα κόμματα σε βάρος του λαού για να διατηρηθούν στην εξουσία, με αποτέλεσμα να κρατούν ομήρους τους πολίτες σε μια συνεχιζόμενη πολιτική, κοινωνική και οικονομική παρακμή.
Με μαγικά κόλπα, αλχημείες και προεκλογικά τεχνάσματα δεν πολλαπλασιάζονται οι άρτοι μέσα στην έρημο της χρεωκοπημένης Ελλάδας, ούτε πρόκειται να επιτευχθεί ποτέ η έξοδος από την οικονομική κρίση, απλά επιβεβαιώνεται η γνωστή λαϊκή ρήση ότι τα «θαύματα» στην πολιτική κρατάνε μόνο τρεις ημέρες.