Η συμμετοχή της Ελλάδος, εδώ και τέσσερις δεκαετίες μέσα στον συμπαγή πυρήνα της ΕΟΚ/ΕΕ, έχει ενισχύσει το δημοκρατικό πολίτευμα, μέσα σε αυτό το μοναδικό στην παγκόσμια ιστορία εγχείρημα ενοποίησης διαφορετικών κρατών, η χώρα μας γνώρισε μεταπολιτευτικά την πιο σταθερή περίοδο ομαλής εναλλαγής στην διακυβέρνηση. Οι πόλεις, τα χωριά, οι περιφέρειες ωφελήθηκαν από τις πολιτικές Συνοχής και τα Διαρθρωτικά Ταμεία.
Οι ευρωπαϊκές εκλογές, το γνήσιο πολιτικό τους στοιχείο, δεν είναι ο προσδιορισμός ενός περιοριστικού εθνικού αφηγήματος. Ο νομοθετικός χαρακτήρας του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου επηρεάζει τις προτεραιότητες των κρατών-μελών, λειτουργεί ως προέκταση του ρόλου των Τοπικών και Περιφερειακών Αρχών, της εξωστρέφειας τους, αναβαθμίζει τον ρόλο του Πολίτη.
Οι ευρωπαϊκές εκλογές, η σύνθεση του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου μέσα από τις πολιτικές του ομάδες, η θεσμική απεικόνιση της πολιτικής εργασίας των ευρωβουλευτών, έχουν άμεση επίδραση στους Κοινοτικούς Πόρους, στα Ευρωπαϊκά Διαρθρωτικά Ταμεία, δηλαδή στο πως εθνικές και περιφερειακές αρχές αναπτύσσουν πολιτικές διεκδίκησης.
Και σε αυτήν την εκλογική ευρωκοινοβουλευτική αναμέτρηση, με την έντονα πολωτική αντιπαράθεση που υπήρξε στην εσωτερική μας συζήτηση, τα θέματα του ενωσιακού περιβάλλοντος, δεν απασχόλησαν στον βαθμό που έπρεπε, κόμματα και υποψηφίους που διεκδίκησαν να ενισχύσουν την θέση της χώρας εντός των κοινοτικών θεσμών. Και αυτό δεν αποτελεί νέο φαινόμενο ή μόνο ελληνική ιδιαιτερότητα. Όμως στην ελληνική δημόσια σφαίρα, το θετικό πρόσημο του ενταξιακού μας κεκτημένου, δεν έχει αναδειχθεί ως ένα μείζον πολιτικό ταυτοτικό στοιχείο, αντίθετα με ευκολία υπονομεύθηκε από πολιτικές και πρακτικές ελλειμματικής λογικής και προσέγγισης.
Στο πεδίο των ευρωπαϊκών εκλογών, κυριάρχησε μια χαλαρή αποτύπωση επι του κεντρικού σημείου αναφοράς, με το κυβερνητικό αφήγημα να εξαντλείται σε μια ανούσια επανάληψη γύρω από τον υποψήφιο της ευρωπαϊκής κεντροδεξιάς για την Προεδρία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Μάνφρεντ Βέμπερ και να καταλήγει σε μια ξεπερασμένη εσωτερική ατζέντα παροχών. Από την πλευρά τους, τα κόμματα της αντιπολίτευσης έδωσαν ένα δημοψηφισματικό στοιχείο στις εκλογές της 26ης Μαίου, με το πολιτικό μήνυμα να μην έχει την πρωτεύουσα θέση.
Στην δημόσια σφαίρα, στην αντιπαράθεση των πολιτικών στοιχείων, δεν κυριάρχησαν τα μεγάλα κεφάλαια του ευρωπαϊκού κοινοτικού περιβάλλοντος, αλλά περιοριστικές εθνικές αντιλήψεις. Ο δημόσιος λόγος δεν διαμορφώθηκε από μια στρατηγική διεύρυνσης πάνω στα μείζονα προβλήματα της χώρας, οι λύσεις των οποίων είναι περισσότερο εφικτή εντός του κοινοτικού πλαισίου.
Αυτό όμως που χαρακτηρίζεται ως φιλοευρωπαϊκό πολιτικό σύστημα, πρέπει να αναπτύσσει μια συζήτηση τέτοιας έκτασης και ποιότητας, ως προς τι αντικατοπτρίζει η συμμετοχή μας μέσα στην ΕΕ, πως μπορούμε να μεγιστοποιήσουμε τα πλεονεκτήματα του σκληρού ευρωπαϊκού πυρήνα, πως διεκδικούμε τις υποχρεώσεις μας μέσα στην Ευρώπη.
Η Ελλάδα, ως χώρα ανήκουσα στον σταθερό πυρήνα της ευρωπαϊκής ενοποίησης, έχοντας ως διακηρυγμένο στόχο ότι η εθνική μας προοπτική είναι μέσα στην ΕΕ, έχει την ιστορική ευθύνη διαμόρφωσης και επικράτησης στην ελληνική κοινωνία ενός νέου, ανανεωμένου αφηγήματος της ευρωπαϊκής μας προοπτικής. Απαντώντας με συνθετικό πραγματισμό σε μια δυναμική αποτύπωση των ευρωπαϊκών διακυβευμάτων.