Ένα ασυνήθιστο πρόβλημα αντιμετωπίζει ενδημικό είδος παπαγάλου της Αυστραλίας που κινδυνεύει με εξαφάνιση.
Σε μία χώρα με τα χειρότερα ρεκόρ απειλούμενων ειδών στον κόσμο, οι περισσότεροι κίνδυνοι για τα εγχώρια είδη προέρχονται από χωροκατακτητικούς άγριους θηρευτές, όπως γάτες και αλεπούδες, ή από μη ενδημικά φυτοφάγα ζώα, όπως χοίροι, καμήλες και κατσίκες. Ωστόσο, για τους παπαγάλους με τους «χρυσούς ώμους» (golden-shouldered parrot, ή Psephotellus chrysopterygius), η απειλή προέρχεται από δέντρα και θάμνους που φύονται στην περιοχή όπου ενδημούν, τη μόνη στον κόσμο.
Άλλοτε, οι φωλιές τους περιβάλλονταν από χορτάρια της σαβάνας που επέτρεπαν στα αρσενικά να έχουν μεγάλο ορίζοντα στις τυχόν απειλές θηρευτών.
Ωστόσο, πλέον, και ως αποτέλεσμα δεκαετιών πυρκαγιών, αλλά και επιβλαβών πρακτικών βόσκησης, η σαββάνα έχει κατακλυστεί από αυτοφυή βλάστηση, δέντρα και θάμνους που εμποδίζουν τη θέα στα αρσενικά, έτσι ώστε όταν τελικά βλέπουν τα αρπακτικά, να είναι πλέον αργά.
Ιερά τοτέμ για τους αβορίγινες
Σύμφωνα με την πιο εμπεριστατωμένη έρευνα των ειδών πουλιών της Αυστραλίας, οι παπαγάλοι του είδους που ζουν στη φύση, σε ένα μικρό θύλακα του Κέιπ Γιορκ στις βόρειες εσχατιές του Κουίνσλαντ, δεν ξεπερνούν τα 1.100 άτομα.
Γνωστά στην ντοπιολαλιά των αβορίγινων ως alwal, το πτηνό θεωρείται ιερό τοτέμ για τους ιθαγενείς Ολκόλα (Olkola) που σχεδιάζουν να κατασκευάσουν περιφραγμένο καταφύγιο για το απειλούμενο είδος, περίπου 300 χιλιόμετρα βορείως του Κέρνς.
Στο πλαίσιο της προστασίας τους, οι ντόπιοι δασοφύλακες και μέλη της κοινότητας ιθαγενών θα συμμετάσχουν στην παρακολούθηση των πληθυσμών τους, ενώ έχουν ήδη απομακρύνει τα κοπάδια βοοειδών που βόσκουν ανεξέλεγκτα σε μια μεγάλη έκταση της περιοχής τους.
Περιβαλλόμενα από δέντρα, αντί για χορτάρι, οι παπαγάλοι είναι ευάλωτοι όταν φτιάχνουν τις φωλιές τους, και περισσότερο όταν τρέφονται, κυρίως γιατί έχουν μάθει να βασίζονται σε «φρουρούς».
«Οι παπαγάλοι έχουν τα κεφάλια τους στο χορτάρι αναζητώντας σπόρους, και τα αυτιά τους ανοιχτά ώστε να ακούσουν τα πρώτα προειδοποιητικά σήματα από τη βλάστηση» λέει ο Στιβ Μέρφι, οικολόγος και επικεφαλής της αρμόδιας υπηρεσίας για το είδος αυτό παπαγάλου. «Πλέον έχουμε περισσότερους θηρευτές που κυνηγούν πιο αποτελεσματικά, και το κάνουν αυτό απουσία των αρσενικών που “φρουρούν” τη φωλιά και προειδοποιούν. Το ότι έχουν απομείνει παπαγάλοι, είναι από μόνο του εκπληκτικό» λέει ο ίδιος.
Όπως σημειώνουν οι ειδικοί, η μετάβαση από το οικοσύστημα της σαβάνας, σε αυτό του δασότοπου έχει προσελκύσει περισσότερους θηρευτές που ακμάζουν σε πυκνότερη βλάστηση.
