Η υπεράσπιση ή όχι του Πάνου Βλάχου, έχει να κάνει λιγότερο με την υπεράσπιση της ελευθερίας της τέχνης, της δημιουργίας ή της σάτιρας και σαφώς περισσότερο με την ιδεολογική τοποθέτηση των υπερασπιστών απέναντι στον Άδωνι και στον Πορτοσάλτε.
Για όσους δεν έχουν παρακολουθήσει το θέμα, ενημερώνω ότι σε πρόσφατη συναυλία του ο κ. Βλάχος τραγούδησε τον στίχο “Μέσα σε ένα σάκο βάλτε, Άδωνι και Πορτοσάλτε”. Ο κ. Πορτοσάλτε ξεκαθάρισε ότι θα κινηθεί νομικά, ο κ. Γεωργιάδης αντέδρασε επίσης, ο καλλιτέχνης απάντησε ότι απλώς έκανε χιούμορ και σάτιρα.
Εντωμεταξύ, ως συνήθως, ξέσπασε στα social media ένας μικρός πόλεμος
Το πρόβλημα είναι ότι η σχετική συζήτηση γίνεται και πάλι με “οπαδικούς όρους”.
Θέλω να πω ότι σε μεγάλο ποσοστό οι ίδιοι άνθρωποι που τάσσονται υπέρ του Βλάχου, υποθέτω ότι αν ο στίχος έλεγε “στου παππού μου το μποστάνι, φυτέψετε τον Βαξεβάνη” (χρησιμοποιώ τον κ. Βαξεβάνη ως παράδειγμα διότι είναι από τα πρόσωπα με το αντίθετο ιδεολογικό πρόσημο των Άδωνι – Πορτοσάλτε, όχι φυσικά για να τον στοχοποιήσω) κατά πάσα πιθανότητα θα ήταν σήμερα στα κάγκελα.
Βασικά δεν χρειάζεται καν να υποθέτω, αφού έχουν ήδη βγει πολλάκις στα κάγκελα και για γελοιογράφους και γελοιογραφίες που δεν τους αρέσουν (ο Χατζόπουλος ας πούμε). Τότε αντιμετώπισαν την ελευθερία της τέχνης και της δημιουργίας με κατάρες, αφορισμούς και απειλές.
Όλο αυτό λειτουργεί και αντίστροφα: οι υπερασπιστές του Άδωνι και του Πορτοσάλτε σε άλλες περιστάσεις με διαφορετικούς πρωταγωνιστές θα υπερασπιζόταν πρώτοι και παθιασμένα την ελευθερία της τέχνης και της δημιουργίας.
Προσωπικά από όλη αυτήν την ιστορία, με ενοχλεί λιγότερο ο κακόγουστος (κατά τη γνώμη μου) στίχος του ταλαντούχου Βλάχου και περισσότερο η υποκρισία και ο οπαδισμός.
Ένθεν – κακείθεν.
Κ.ΚΕΦ.
