Ο νέος αντικαπνιστικός νόμος είναι ένα θέμα που το τελευταίο διάστημα βρίσκεται στην επικαιρότητα και αποτελεί αντικείμενο συζήτησης παντού καθημερινά στις συναντήσεις μεταξύ των προβλημάτων καθημερινότητας των πολιτών.
Ο νέος νόμος δεν αποτελεί μόνο υποχρέωση συμμόρφωσης ως προς τις ευρωπαϊκές οδηγίες και τις επιταγές του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας, δεν είναι απλά μία κεντρική πολιτική επιλογή σκοπιμοτήτων για να επηρεάσει τις πολιτικές εξελίξεις.
Σηματοδοτεί μία νέα εποχή στην ελληνική κοινωνία για τον καθορισμότης διάθεσης των πολιτών να προχωρήσουν μπροστά και να ζήσουν πολιτισμένα, με σεβασμό στους κανόνες που καθορίζουν τις υποχρεώσεις και τα δικαιώματά των.
Ο αντικαπνιστικός νόμος υπήρχε από το 2010, όμως οι Έλληνες μέχρι τώρα δεν είχαν πρόβλημα να καπνίζουν σχεδόν παντού σε όλους τους απαγορευμένους δημόσιους χώρους, με τους ελεγκτικούς μηχανισμούς να υπολειτουργούν εκδηλώνοντας ουσιαστική αδυναμία για την εφαρμογή του.
Και όμως οι τελευταίες δημοσκοπήσεις που έγιναν έδειξαν ότι κάτι έχει αλλάξει στην ελληνική κοινωνία και η στήριξη στην εφαρμογή του νέου αντικαπνιστικού νόμου είναι πρωτοφανής. Όχι μόνο γιατί υπάρχει ο φόβος για τα πρόστιμα που αυτά ούτως ή άλλως υπήρχαν και στον προηγούμενο νόμο, αλλά γιατί πλέον οι πολίτες αντιλαμβάνονται ότι, αν δεν αλλάξουν συμπεριφορά στα μικρά καθημερινά τους προβλήματα, δεν θα αλλάξουν ποτέ τα μεγάλα ζητήματα που απασχολούν τη χώρα.
Υπάρχει δυστυχώς μία μεγάλη μερίδα πολιτών, είτε καπνιστών είτε επαγγελματιών, που αντιδρούν κατηγορώντας, κάνοντας αντιπολίτευση για την εφαρμογή του αντικαπνιστικού νόμου. Αναδεικνύουν το περιβόητο νούμερο 1142 ως τηλέφωνο της «ρουφιανιάς», απαξιώνοντας τη λειτουργία του ως αντικοινωνική συμπεριφορά εναντίον των καπνιστών – υποστηρικτών του τσιγάρου.
Αυτό που προκαλεί εντύπωση δεν είναι η καταγγελία για τον καπνό του τσιγάρου, γιατί εάν ο νόμος εφαρμοζόταν και υπήρχε σεβασμός μεταξύ των πολιτών δεν θα χρειαζόταν να χτυπήσει ποτέ το τηλέφωνο 1142 και κανείς ποτέ δεν θα κατήγγειλε κανέναν.
Όλα αυτά που συμβαίνουν στην Ελλάδα δείχνουν ότι το πρόβλημα δεν είναι μόνο η ανυπακοή στην απαγόρευση του καπνίσματος. Φαινόμενα κοινωνικής ανυπακοής υπάρχουν παντού μέσα στην κοινωνία.
Για παράδειγμα, έχουμε φτάσει στο 2020 χωρίς να έχουμε αποκτήσει την απαραίτητη οδική συνείδηση στην τήρηση του Κώδικα Οδικής Κυκλοφορίας. Παρκάρουμε παντού σε διπλή ή τριπλή σειρά όσο πιο κοντά μπορούμε για να πεταχτούμε, όπως λέμε, να κάνουμε τη δουλειά μας. Βγάζουμε βόλτα το σκύλο μας χωρίς να μαζεύουμε τις ακαθαρσίες του στα πάρκα και τις πλατείες και όταν τον βαρεθούμε τον αφήνουμε αδέσποτο στους πέντε δρόμους. Δεν κόβουμε αποδείξεις στις συναλλαγές μας, όπου μας παίρνει, και όπου δήθεν μας συμφέρει και μετά κατηγορούμε τους άλλους μιλώντας για εκτεταμένη φοροδιαφυγή στην κοινωνία. Πάμε και κτίζουμε μέσα στα ρέματα παράνομα και μετά κατηγορούμε το κράτος ζητώντας βοήθεια για τις καταστροφές από τις πλημμύρες.
Μετά από τα παραπάνω και άλλα πολλά που συνέβαιναν μέχρι σήμερα στην Ελλάδα, η εφαρμογή του νέου αντικαπνιστικού νόμου αποκτά και συμβολικό χαρακτήρα. Εάν πετύχει στην πράξη θα αποτελέσει παράδειγμα προς μίμηση στην κοινωνία και θα στείλει μήνυμα σε όλες τις πολιτικές δυνάμεις της χώρας. Μήνυμα αποφασιστικότητας ότι η χώρα μπορεί να αλλάξει και η αλλαγή θα ξεκινήσει από τη συμπεριφορά της κοινωνίας στα προβλήματα καθημερινότητας.
Στην πραγματικότητα, η εφαρμογή του νέου αντικαπνιστικού νόμου δεν είναι μόνο μία επιτυχία για την προστασία της Δημόσιας Υγείας, πρόκειται για βασική κοινωνική μεταρρύθμιση σημαντική για τον εκπολιτισμό των πολιτών, την αλλαγή νοοτροπίας προς τη βελτίωση των προβλημάτων της καθημερινότητάς των.