Ένα ομιχλώδες πρωινό του Οκτωβρίου, ο οινοποιός Vincent Bolenor, όπως και πολλοί άλλοι στη Γαλλία αυτή την εποχή του χρόνου, μαζεύει σταφύλια από το αμπέλι. Με τη διαφορά ότι ο Bolenor και η ομάδα του δεν βρίσκονται στις κλασικές οινοπαραγωγικές περιοχές του Μπορντό, της Βουργουνδίας, του Λόνγκεντοκ ή του Λίγηρα, αλλά στο κέντρο του Παρισιού.
Ο Clos Montmartre, που βρίσκεται στη βόρεια πλευρά της Μονμάρτης, της καλλιτεχνικής γειτονιάς του Παρισιού όπου δεσπόζει η μεγαλοπρεπής βασιλική της Σάκρε-Κερ (Ιερής Καρδιάς), είναι ένας μικροσκοπικός αλλά γραφικός αμπελώνας που φιλοξενεί περίπου 2.000 αμπέλια.
Τα παραγόμενα σταφύλια θυμίζουν τις εποχές που η Μονμάρτη ήταν ένα γραφικό χωριό, που περιβαλλόταν από αμπελώνες. Καθώς βρίσκονταν πιο βόρεια και έβλεπαν λιγότερο ήλιο από τα πιο διάσημα γαλλικά cuvées, παρήγαγαν κρασί αμφίβολης ποιότητας και σταδιακά εξαφανίστηκαν καθώς η Μονμάρτη έγινε μέρος του Παρισιού το 1860.
Αλλά η παράδοση της καλλιέργειας αμπελιών στη Μονμάρτη επιβίωσε. Και κάθε Οκτώβριο, οι Παριζιάνοι κηπουροί συγκεντρώνονται μαζί με λάτρεις του κρασιού για να μαζέψουν σταφύλια, κάτω από τη μύτη των κατοίκων της πόλης.
Τρύγος εννέα αιώνων
Έτσι και φέτος κοντά στα μέσα του μήνα, καθώς οι νυσταγμένοι Παριζιάνοι περνούσαν για να πάνε στη δουλειά τους και τα φορτηγά πήγαιναν πέρα – δώθε εφοδιάζοντας τα καταστήματα, οι ντόπιοι κηπουροί πραγματοποίησαν έναν τρύγο που λαμβάνει χώρα στον συγκεκριμένο αμπελώνα από τον 12ο αιώνα.
Με λιγότερες από 2.000 φιάλες να παράγονται ετησίως, το κρασί του Clos Montmartre πωλείται κυρίως σε δημοπρασία. Όλα τα έσοδα πηγαίνουν για τη χρηματοδότηση κοινωνικών προγραμμάτων του 18ου διαμερίσματος, της ποικιλόμορφης συνοικίας του Παρισιού στην οποία βρίσκεται ο αμπελώνας.
«Η Μονμάρτη ήταν μια πολύ φτωχή συνοικία μέχρι τη δεκαετία του 1950 και οι άνθρωποι πάντα έχτιζαν εδώ τη δική τους αλληλεγγύη», εξηγεί ο Eric Lejoindre, δήμαρχος του 18ου διαμερίσματος. «Και γι’ αυτό είναι τόσο σημαντικό για εμάς ακόμη και τώρα να διατηρήσουμε αυτές τις παραδόσεις και το πνεύμα με το οποίο δημιουργήθηκαν αυτές οι παραδόσεις».
Κατά τη διάρκεια του τρύγου, φορτηγά με σταφύλια κατεβαίνουν από τον λόφο της Μονμάρτης προς το δημαρχείο του 18ου. Στο υπόγειο αυτού του μεγαλοπρεπούς κυβερνητικού κτιρίου βρίσκεται ένα άγνωστο στους περισσότερους κελάρι, όπου τα σταφύλια από τον αμπελώνα της πόλης επεξεργάζονται και εμφιαλώνονται όταν γίνουν κρασί.
Κόντρα στον καιρό και το έδαφος
Η γεωπόνος – οινολόγος Sylviane Leplâtre, ως επικεφαλής αυτής της επιχείρησης, γνωρίζει ότι η παραγωγή του συγκεκριμένου κρασιού δεν είναι απλή υπόθεση. Εκτός από την ψυχρή τοποθεσία του αμπελώνα, το έδαφος στη γαλλική πρωτεύουσα είναι ελαφρύ και αμμώδες, που σημαίνει ότι στερείται γονιμότητας. Όμως, μέσω της σκληρής δουλειάς της, της τεχνογνωσίας και της διαίσθησής της, το κρασί από τη Μονμάρτη φαίνεται να κερδίζει αναγνώριση.
Η Leplâtre και η ομάδα της παράγουν κόκκινο και ροζέ κρασί. Και τα δύο χαρακτηρίζονται από το πλούσιο χρώμα τους και τις ιδιαίτερα αρωματικές τους ιδιότητες. Το κόκκινο έχει ελαφρύ σώμα, χαμηλή περιεκτικότητα σε τανίνες και, σύμφωνα με την Leplâtre, είναι ιδανικό ως απεριτίφ.
«Πρόσφατα, κάναμε τυφλή δοκιμή του κρασιού από έναν σομελιέ. Δεν μπόρεσε να αναγνωρίσει ότι ήταν από τη Μονμάρτη και το βρήκε πολύ καλό», λέει χαμογελώντας.
Ο Eric Lejoindre συμπληρώνει: «Υπάρχει ένας αέρας μυστηρίου γύρω από το κρασί. Το μυστήριο είναι μέρος αυτού που κάνει τη γιορτή κρασιού της Μονμάρτης και την ιστορία της Μονμάρτης ξεχωριστή. Έτσι, το κρατάμε λίγο ως μυστικό, αλλά ως ένα ευρέως διαδεδομένο μυστικό».
Αν και τα περισσότερα μπουκάλια βγαίνουν σε δημοπρασία, κάποια είναι διαθέσιμα όλο το χρόνο στο Μουσείο της Μονμάρτης. Ένα μπουκάλι κόκκινο κοστίζει 35 ευρώ, ενώ το ροζέ 30 ευρώ.
