του Βασίλη Σκουντή
Ο Μπέρτολτ Mπρεχτ είχε την τιμητική του χθες το βράδυ στο Ρέθυμνο!
Την είχε πολλώ λογιώ μάλιστα, μιας και επιβεβαιώθηκαν τρανά μια ατάκα του και ένα έργο του…
Ο διάσημος Γερμανός δραματουργός είχε αρθρώσει κάποτε τη φράση «αλίμονο στα έθνη που χρειάζονται ήρωες» και την αναλογίσθηκα συμμετέχοντας στο παλλαϊκό συλλαλητήριο του ρεθεμνιώτικου λαού για τα προβλήματα τα οποία ταλανίζουν εδώ και χρόνια το (ο Ιπποκράτης, ο Ασκληπιός και ο Θεός να το κάνουν) Γενικό Νοσοκομείο!
Αλίμονο, λοιπόν, (και) στα έθνη που χρειάζονται διαδηλώσεις για το στοιχειώδες και αυτονόητο αγαθό της υγείας!
Στη σκηνή του Ρεθύμνου ανέβηκε επίσης για ανεπιθύμητους και κατά το μάλλον (και όχι και κατά το ήττον) ντροπιαστικούς λόγους ένα από τα γνωστότερα θεατρικά έργα του Μπρεχτ…
«Ο κύκλος με την κιμωλία», μαθές, καθόσον η πορεία των ειρηνικώς κινούμενων διαδηλωτών κατέληξε στα πέριξ του Νοσοκομείου το οποίο «αγκάλιασαν» απ’ όλες τις πλευρές στις οποίες είχε χαραχθεί με κιμωλία ένα SOS!
To SOS αποτελεί το αρκτικόλεξο της φράσης «Save our souls», που σημαίνει «Σώστε τις ψυχές μας» και αυτό, διάβολε, είναι το πάνδημο αίτημα των Ρεθυμνιωτών…
Τι ζητάμε;
Τίποτε περισσότερο και τίποτε λιγότερο από το να εξασφαλισθούν οι απαραίτητες ιατρικές και υγειονομικές υπηρεσίες που ολοένα και φθίνουν σε τέτοιο βαθμό, ώστε να ευτελίζονται παντελώς και απολύτως!
Συμμετείχε και η ταπεινότητα μου στο χθεσινό συλλαλητήριο προθύμως, ασμένως και χωρίς καμιά πίεση: σε τέτοιες περιπτώσεις άλλωστε το διακύβευμα είναι τόσο μεγάλο ώστε ξεπερνά τις ταυτότητες και τις κάθε λογής πολιτικές ή κομματικές εξαρτήσεις.
Πάμε παρακάτω λοιπόν…
Παρακάτω βρίσκονται τα προβλήματα που εδώ και χρόνια ανακύπτουν σωρηδόν στο Νοσοκομείο του Ρεθύμνου, το οποίο δυστυχώς (και λυπάμαι πολύ για τον χαρακτηρισμό) έχει καταντήσει κάτι σαν ανέκδοτο!
Ανέκδοτο που, το δίχως άλλο, εμπίπτει στην κατηγορία του black humor!
Ένα νοσοκομείο υποστελεχωμένο, εκθεμελιωμένο, εγκαταλελειμμένο στο έλεος του Θεού, που κι αυτός -σε πείσμα της φιλάνθρωπης διάθεσης του- δεν προκάνει να μεριμνήσει για την εύρυθμη λειτουργία του.
Όσο σκληρό κι αν ακούγεται το ηθικό δίδαγμα, δεν απέχει από την πραγματικότητα: σε πείσμα της επιστημοσύνης, του επαγγελματισμού, της ευαισθησίας, της καλής διάθεσης και των υπερβάσεων των γιατρών και όλου του υγειονομικού προσωπικού, οι συνθήκες που επικρατούν είναι τριτοκοσμικές και παραπέμπουν σε καθεστώς… Μπανανίας!
Δυστυχώς στο Ρέθυμνο η συνηθισμένη ευχή «την υγειά μας να ‘χουμε» τελεί διαρκώς υπό αίρεσιν και εντέλει η υγεία βλάπτει σοβαρά την υγεία!
Το γεγονός ότι εδώ και κάμποσες ημέρες μαζεύονται υπογραφές που κοντεύουν και πάντως θα ξεπεράσουν τις 5.000 αποδεικνύει του λόγου το αληθές…
Το γεγονός ότι η αδιέξοδη κατάσταση προκάλεσε τη διενέργεια συλλαλητηρίου με πάνδημη συμμετοχή αποτελεί ένα επί πλέον τεκμήριο της απελπισίας και της απόγνωσης που κυριεύουν τους κατοίκους ολόκληρου του νομού.
Σε μια κοινωνία που κοχλάζει καθημερινά από τα συλλαλητήρια των αγροτών και των φοιτητών, το Ρέθυμνο έβαλε στην ατζέντα της επικαιρότητας και το θέμα της υγείας που προφανώς είναι μείζονος και ζωτικής σημασίας και (πρέπει να) ξεπερνάει τις πάσης φύσεως αγκυλώσεις.
Είναι «παράλογα τραγικό και τραγικά παράλογο» (όπως έλεγε και ο Αντώνης Σαμαράκης) αυτό που συμβαίνει στο νομό Ρεθύμνης: σε πείσμα των αναγκών των μόνιμων κατοίκων, της αλματώδους τουριστικής ανάπτυξης και του μεγάλου φοιτητικού πληθυσμού, δεν παρέχονται οι εκ των ων ουκ άνευ συνθήκες που αφορούν την υγεία και τις μετακινήσεις.
Δεν έχουμε επαρκώς στελεχωμένο νοσοκομείο, είναι ζήτημα εάν καλύπτονται το 50% των προβλεπόμενων και απαραίτητων θέσεων, γιατροί φεύγουν και γιατροί δεν έρχονται, τα χειρουργεία παραπέμπονται εις τας καλένδας και την ανάγκην φιλοτιμίαν ποιούντες οι παθολόγοι γίνονται καρδιολόγοι, οι ορθοπεδικοί γίνονται ογκολόγοι και δεν συμμαζεύεται!
Την ίδια στιγμή αυτός ο δημοφιλέστατος τουριστικός προορισμός δεν διαθέτει καμία ακτοπλοϊκή ή αεροπορική σύνδεση με την Αθήνα και μέχρι να φτιαχτεί ο στοιχειωμένος ΒΟΑΚ θα μετράει όχι τόσο την ταλαιπωρία των μετακινήσεων προς το Ηράκλειο και τα Χανιά, όσο τα αναρίθμητα θύματα του Μολώχ της ασφάλτου.
Οι χιλιάδες άνθρωποι που συγκεντρώθηκαν χθες έξω από το Δημαρχείο και πορεύθηκαν προς το Γενικό Νοσοκομείο δεν ζητούν λαγούς με πετραχήλια…
Απαιτούν όμως -και προς τούτο έβαλαν τον μπέτη τους μπροστά- το ύψιστο κοινωνικό αγαθό που συνάμα αποτελεί το αδιαπραγμάτευτο προαπαιτούμενο και την κόκκινη γραμμή μιας κοινωνίας: το δικαίωμα στην υγεία και στη ζωή!