Ο Νίκος Καρανίκας υπήρξε ένα πρόσωπο που για εμάς τους ψηφοφόρους του χώρου,σχεδόν βρισκόταν στην σφαίρα του …φανταστικού:
“Ο μέντορας του Αλέξη”.
“Ο άνθρωπος πίσω από τον πρώην Πρωθυπουργό της χώρας”.
“Ο καθοδηγητής του”.
“Εκείνος που του διαμόρφωσε σε μεγάλο βαθμό τις ιδεολογικές του απόψεις”…
Ποιος ήταν όμως αυτός ο Καρανίκας;
Ποιες ήταν οι σκέψεις του,οι θέσεις του για τα ζητήματα τα ελληνικής κοινωνίας;
Κανείς δεν ήξερε.
Όλοι ακούγαμε για κάποιον Καρανίκα,όλοι βλέπαμε τις φωτογραφίες του αλλά δεν είχαμε ακούσει ποτέ τη φωνή του.
Τουλάχιστον εμείς οι κοινοί θνητοί…
Και κάπως έτσι ήρθε ο Σρόιτερ στον Alpha για να του πάρει συνέντευξη και να τον παρουσιάσει στο Πανελλήνιο.
Είδαμε λοιπόν έναν “cool” τύπο με πυκνότητα λόγου,χωρίς ξύλινη γλώσσα και καλό χειρισμό των ελληνικών (καλύτερο από εκείνον του Αλέξη για να είμαστε ειλικρινείς).
Επικοινωνιακό στο φουλ,με αυτοσαρκασμό και χιούμορ.
Έναν τύπο που θα μπορούσες να τον κάνεις παρέα,θα μπορούσε να είναι ο φίλος σου ή και ο συνάδερφος σου στη δουλειά.
Έναν τύπο που “στα εξηγεί ωραία”,απλά και κατανοητά.
Τι μας εξήγησε λοιπόν;
Βασικά ότι ο Σύριζα ήρθε στην κυβέρνηση το ’15 για να κάνει κάποιες… φιλελεύθερες μεταρρυθμίσεις.
Αποποινικοποίηση των “μαλακών” ναρκωτικών,υπό κρατικό έλεγχο τα “σκληρά”.
Προώθηση της κυκλικής οικονομίας.
Υπεράσπιση των δικαιώματα των “καταπιεσμένων”,όπου “καταπιεσμένοι” είναι οι “διαφορετικοί”,οι ξένοι και οι γυναίκες…
Κάτι ψέλλισε τέλος για “κοινωνική δικαιοσύνη” αλλά δεν έδωσε περισσότερο βάρος.
Κάτι για κάποια “διαπραγμάτευση” που έκανε ο Σύριζα με την Ευρώπη αλλά (μετά) κατάλαβε ότι ήταν άσκοπη η μάχη και έτσι δεν την έδωσε καν.
Όλα καλά όμως,ο λαός δεν τους είχε/είχαμε ψηφίσει για αυτό.
Τους είχε/είχαμε ψηφίσει για τις…φιλελεύθερες μεταρρυθμίσεις που σκέφτονταν να κάνουν!
Αν είχαν και την αυτοδυναμία,είπε, θα τις ολοκλήρωναν κι όλας.
Αλλά δεν είχαν.
Έτσι το φιλελεύθερο project έμεινε στη μέσα.
Για να έρθει ο Κυριάκος να το ολοκληρώσει μήπως;
Ρωτάω εγώ τώρα.
Άλλο Φιλελεύθερo, άλλο Αριστερό
Ας ξεκαθαρίσουμε κάποια στιγμή τα βασικά τουλάχιστον στη χώρα μας.
Γιατί μέσα στο γενικότερο ιδεολογικό μας αχταρμά έχουμε μπερδέψει κάποιες έννοιες:
Το μεγαλύτερο μπέρδεμα από αυτές είναι το “Φιλελεύθερο” με το “Αριστερό“.
Δε λέω ότι δεν υπάρχουν κοινά πεδία ανάμεσα στους δύο αυτούς χώρους.
Υπάρχουν.
Υπάρχουν όμως και σημαντικές διαφορές.
Τα κοινά μπορεί να είναι ο Φεμινισμός,που ήταν μία από τις βασικές ιδέες της Αριστεράς.
Ο σεβασμός στους σεξουαλικά διαφορετικούς.
Ο σεβασμός στη φυλετική ή θρησκευτική διαφορετικότητα.
Η Οικολογία και η αρμονία της ανθρώπινης ζωής με το περιβάλλον.
Όλα αυτά δηλαδή που αποτελούν στοιχεία και της φιλελεύθερης ιδεολογίας.
Ειδικά αν όλες αυτές οι ιδέες είναι φτιαγμένες έτσι ώστε να είναι προς όφελος της κερδοφορίας της αγοράς.
Αν δηλαδή ο Φεμινισμός δεν είναι η γυναικεία χειραφέτηση αλλά το να δουλεύει ο άντρας και η γυναίκα του μαζί για να φέρνουν στο σπίτι όσα θα έφερνε κάποτε ο άντρας μόνος του.
Βάλτε κάτω τους σημερινούς μισθούς με εκείνους πριν από μια 30ετία ή και παραπάνω και θα καταλάβετε ποιος κέρδισε:
Η γυναίκα ή η αγορά που πληρώνει λιγότερο άντρες και γυναίκες μαζί;
Γιατί φυσικά με το παλιό μοντέλο που δούλευε ο άντρας μόνο,δε θα μπορούσε η αγορά να δίνει σήμερα μισθούς του 500άρικου ή του 1000άρικου και να έπρεπε ο άντρας να ζει και τη γυναίκα του μ’αυτά τα λεφτά.Το καταλαβαίνουμε αυτό πιστεύω…
Κάτι ανάλογο ισχύει και για την Οικολογία.
Καλή η Οικολογία αλλά καλύτερη όταν πληρώνεις τη σακούλα στο σούπερ μάρκετ για το…καλό του περιβάλλοντος και βάζεις μέσα στη σακούλα δέκα προϊόντα που είναι όλα τους τυλιγμένα σε πλαστικό!
Ποιον κοροϊδεύουμε…
Όσο για τα ναρκωτικά,το είπε και ο Καρανίκας, θα δημιουργηθούν μαγαζιά που θα τα πουλούν. Μια χαρά.
“Κάθε Εμπόριο για καλό” που έλεγε και ο Πανούσης.
Όλα αυτά λοιπόν μπορεί να είναι και ωραία,δεν αντιλέγω.
Απλά δεν είναι κατ’ανάγκη και …αριστερά.
Τι είναι αυτό λοιπόν που κάνει τη διαφορά ανάμεσα στις δύο ιδεολογίες;
Το κοινωνικό κομμάτι και η σχέση Κεφαλαίου με την Εργασία.
Εδώ και δεκαετίες έχουμε μια καινούργια κατάσταση.
Ξεκινώντας από τον Μπιλ Κλίντον και πηγαίνοντας στον Μπλερ,τον Σρέντερ,τον δικό μας Σημίτη και όλους τους ηγέτες της Σοσιαλδημοκρατίας των τελευταίων 30 ετών,στην πραγματικότητα απλά έχουμε μια μετατόπιση της (αστικής) Αριστεράς,της Σοσιαλιδημοκρατίας αν θέλετε, σε καθαρά φιλελεύθερες θέσεις.
Μια ταύτιση Σοσιαλδημοκρατίας με Φιλελευθερισμό.
Όχι πως είναι απαραίτητα κακό αυτό.
Κακό είναι όμως να συνεχίζουν να μιλούν για Αριστερά,κόμματα όπως ο σημερινός Σύριζα,την στιγμή που όλη η ατζέντα τους είναι μια καθαρά φιλελεύθερη ατζέντα.
Το είδαμε,το νιώσαμε,το ζήσαμε την 5ετία της διακυβέρνησης του.
Όταν έλεγαν “φορολογούμε τον πλούτο” και εννοούσαν τον εργαζόμενο των 700 και 800 ευρώ!
Ο χώρος που καταλαμβάνει τα τελευταία χρόνια ο Σύριζα πρέπει να επιστρέψει στην κυβέρνηση.Πρέπει όμως πρώτα να κάνει μια σοβαρή αυτοκριτική,να πει καθαρά ποιο είναι το πλάνο του για το αύριο και να ζητήσει συγγνώμη από τους ψηφοφόρους του.
Πρώην και μελλοντικούς.