Γράφει ο Βασίλης Σκουντής
Mεγάλη ημέρα η Τετάρτη, αλλά πιο μεγάλο θα είναι το Σάββατο κι ακόμη μεγαλύτερη η Κυριακή, εάν κι εφόσον…
«Πάλι μιλάς με γρίφους γέροντα» θα πει κάποιος, αλλά χωριό που φαίνεται κολαούζο δεν θέλει!
Το χωριό είναι η Εθνική ομάδα μπάσκετ και ο κολαούζος η πρόκριση στους Ολυμπιακούς Αγώνες, που αποτελεί εδώ και δεκαετίες μια πονεμένη, στοιχειωμένη, ου μην και… καταραμένη υπόθεση!
«Το λένε και τα χαρτιά μου», όπως επέμενε συχνά από του βήματος της Βουλής των Ελλήνων ο συχωρεμένος ο Δημήτρης Τσοβόλας: τα χαρτιά, λοιπόν, λένε ότι επί συνόλου 14 Προολυμπιακών Τουρνουά, η Εθνική γράπωσε την πρόκριση μονάχα μια φορά και αυτό το κατά το μάλλον ή ήττον… κοσμοϊστορικό γεγονός συνέβη το 2008, όταν η διοργάνωση φιλοξενήθηκε στο ΟΑΚΑ!
Επρόκειτο μάλιστα για την τελευταία συμμετοχή της στους Ολυμπιακούς Αγώνες, καθώς ακολούθησαν οι αποτυχημένες απόπειρες το 2012 στο Καράκας, το 2016 στο Τορόντο και το 2021 στη Βικτόρια, με αποτέλεσμα να συσσωρεύονται και να γιγαντώνονται έτι περαιτέρω αυτοί οι δαίμονες.
Εάν μάλιστα αναλογισθεί κάποιος ότι εκτός από την παρατεταμένη απουσία από το μεγαλύτερο αθλητικό ραντεβού της οικουμένης, έχουν περάσει επίσης 15 χρόνια από την τελευταία φορά που η (πάλαι ποτέ αποκαλούμενη) «Επίσημη Αγαπημένη» ανέβηκε σε ένα βάθρο (τρίτη στο EuroBasket 2009), είναι προφανές και αυταπόδεικτο ότι τα απωθημένα της ελληνικής μπασκετικής ράτσας διογκώνονται.
Αρχής γενομένης από την πρεμιέρα της Τετάρτης η ευρισκόμενη σε διατεταγμένη (από το ριζικό της) αποστολή, ελληνική ομάδα έχει να παίξει τέσσερα ματς: αύριο με τη Δομινικανή Δημοκρατία, την Πέμπτη με την Αίγυπτο, το Σάββατο στον χιαστί ημιτελικό και… hopefully, όπως λένε και στο χωριό μου στο Ρέθυμνο, την Κυριακή στον τελικό.
Οι Δομινικανοί και οι Αιγύπτιοι δεν αποτελούν υψηλά εμπόδια, σε αντίθεση με τους πολύ ισχυρότερους, ποιοτικότερους και επικινδυνότερους Σλοβένους και τους Κροάτες που συμμετέχουν στο άλλο γκρουπ, μαζί με τη Νέα Ζηλανδία.
Εδώ βεβαίως υπάρχει ένας κανόνας: δεν κοιτάζεις το δάσος, αλλά το δέντρο και αυτό το ξέρει καλά και το επισήμανε ο Βασίλης Σπανούλης, ο οποίος ήταν παρών ως παίκτης στην επιχείρηση του 2008 και τώρα ορίσθηκε από το πεπρωμένο του να την οδηγήσει από τον πάγκο στη (γαλλική) Γη της Επαγγελίας.
Ασφαλώς η διεξαγωγή της διοργάνωσης στο ΣΕΦ, η παρουσία του Βασίλη Σπανούλη στον πάγκο και η επιστροφή του Γιάννη Αντετοκούνμπο στη δράση ανεβάζουν τον δείκτη αισιοδοξίας, αλλά αυτά τα τρία γεγονότα δεν προεξοφλούν την πρόκριση που εφόσον επιτευχθεί θα εκπληρώσει τους καημούς και τους πόθους, θα ξαλαφρώσει συνειδήσεις και ούτως ειπείν, θα συγχωρεθούν τα… πεθαμένα μας!
Το Προολυμπιακό Τουρνουά αποτελεί μια διαδικασία fast track με τέσσερα ματς μέσα σε έξι ημέρες και χωρίς περιθώριο λάθους στο Σαββατοκύριακο, με ό,τι αυτό συνεπάγεται…
Τις προάλλες ο Σπανούλης είπε ότι «σε αυτή την υπόθεση δεν χωράνε εγωισμοί αλλά απαιτείται αυτοθυσία» και όντως αυτό το σκεπτικό θα πρέπει να αποτελέσει τον μπούσουλα στη ρότα του καραβιού με κατ’ εξοχήν ζητούμενο οι παίκτες να γίνουν ένα!
Η μάλλον-όπως γράφει και το σύνθημα που λανσαρίστηκε στις φανέλες τους- να είναι ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ!
Εδώ ταιριάζει αυτό που είχε πει κάποτε ο τρίτος πρόεδρος των ΗΠΑ και κύριος συντάκτης της Διακήρυξης της Ανεξαρτησίας, Τόμας Τζέφερσον υπερτονίζοντας την αξία της συνεργασίας, της συντροφικότητας και της συσπείρωσης…
«Πρέπει να είμαστε όλοι μαζί, αλλιώς θα μας κρεμάσουν χώρια»!!!
Με αυτό που γράφω δεν καλλιεργώ τον πεσιμισμό, άλλωστε ακόμη και ο απαισιόδοξος άνθρωπος είναι απλώς ένας αισιόδοξος με πείρα, δηλαδή κάποιος που έχει σπάσει τα μούτρα του, αλλά μπορεί να επισκεφθεί ένα ινστιτούτο καλλονής και να κάνει λίφτινγκ!