Του Κώστα Κεφαλογιάννη
Στο Ηράκλειο προσπαθούμε ακόμα να συνέλθουμε από την αδιανόητη υπόθεση κακοποίησης ενός τρίχρονου παιδιού. Φαντάζομαι η είδηση προκάλεσε σοκ και οργή σε ολόκληρη την Ελλάδα, ωστόσο εδώ, στην πόλη όπου συνέβη το περιστατικό, σχεδόν ολόκληρη η τοπική κοινωνία “δίπλωσε” από τον πόνο. Δικηγόροι, αστυνομικοί, δημοσιογράφοι, άνθρωποι δηλαδή που έχουν χειριστεί δεκάδες φριχτές υποθέσεις στον επαγγελματικό τους βίο, δυσκολεύονται πάρα πολύ να χειριστούν ψύχραιμα την συγκεκριμένη.
Την ίδια ώρα που το τρίχρονο δίνει άνιση μάχη στο νοσοκομείο, ένας προβεβλημένος ηθοποιός και “άνθρωπος του Θεού”, ο Άρης Σερβετάλης, δηλώνει ότι η άμβλωση αποτελεί δολοφονία και είναι προτιμότερο για μια γυναίκα: “ να πάρει την ευθύνη, να το κυοφορήσει και μετά ας το πετάξει, ας το δώσει σε ένα ορφανοτροφείο, υπάρχουν άνθρωποι που δεν μπορούν να κάνουν παιδιά”.
Η δήλωση, εξόχως προβληματική έτσι κι αλλιώς, γίνεται εξοργιστική στο συγκεκριμένο τάιμιγκ.
Εντούτοις, το πρόβλημα δεν είναι τόσο ο Σερβετάλης. Αυτός έχει εδώ και χρόνια μια θρησκευόμενη/θρησκόληπτη θεώρηση των πραγμάτων, στο πλαίσιο της οποίας (και εφόσον επιλέγει το γράμμα του θρησκευτικού νόμου και όχι το πνεύμα της θρησκευτικής αγάπης) προφανώς θα διαφωνούσε με τις αμβλώσεις.
Όταν λοιπόν η απάντηση είναι περίπου γνωστή εκ των προτέρων, το πρόβλημα εντοπίζεται στην ερώτηση. Αυτοί που ρωτούν τον Σερβετάλη ή την Θεοφανία Παπαθωμά (“η άμβλωση είναι καθαρός φόνος – Το παιδί ενός βιασμού είναι από το κάρμα του ανθρώπου που το κυοφορεί”) για το εν λόγω θέμα, ξέρουν πολύ καλά τι θα ακούσουν, θέλουν να το ακούσουν, το προκαλούν, για να γίνει ο σχετικός ντόρος και οι αναπαραγωγές. Δεν μιλώ για τα παιδιά που κρατούν το μικρόφωνο, μιλώ κυρίως για τους αρχισυντάκτες που τα στέλνουν με ρητές οδηγίες.
Κατά κανόνα το κίνητρο αρχισυντακτών/εκπομπών είναι η “φασαρία” που θα φέρει κλικ και share, χωρίς να σκέφτονται (οι αρχισυντάκτες) τις όποιες συνέπειες. Και χωρίς να ενδιαφέρονται βέβαια.
Αυτό είναι η απλούστερη εξήγηση: η κυνική “δημοσιογραφία” της εντυπωσιοθηρίας δηλαδή. Συμβαίνει παντού.
Υπάρχει και μια άλλη, λιγότερη “αθώα” εξήγηση: ότι κάποιοι το κάνουν εσκεμμένα και στοχευμένα ώστε ένα λυμένο εδώ και δεκαετίες ζήτημα να αρχίσει να μπαίνει ξανά στη δημόσια συζήτηση. Τώρα που ο “τραμπισμός” απειλεί να γυρίσει ολόκληρο τον κόσμο πολλά χρόνια πίσω, στις “παραδοσιακές αξίες” , ορισμένοι βρίσκουν την ευκαιρία να βάλουν με δήθεν αθώο τρόπο, την επικίνδυνη ατζέντα τους στο τραπέζι.
Θέλω να πιστεύω ότι ισχύει η πρώτη εκδοχή και όχι η δεύτερη. Και στις δυο πάντως το αποτέλεσμα είναι το ίδιο: το αυτονόητο και νομικά κατοχυρωμένο δικαίωμα των γυναικών στην αυτοδιάθεση, από το πουθενά, αμφισβητείται ευθέως. Είτε μέσω της επιφανειακής προσέγγισης του lifestyle, είτε με την γραφική ευθύτητα του -ευρωβουλευτή- Αναδιώτη, πάντως αμφισβητείται.
Ας το σκεφτούν όσοι στήνουν αυτές τις εκπομπές, Ο κυνισμός, η ελαφρότητα και η επιπολαιότητα έχουν ή θα έπρεπε να έχουν τα όριά τους. Δεν μπορούν όλα να μπαίνουν στο μπλέντερ, οι εποχές απαιτούν στοιχειώδη σοβαρότητα, ειδικά από εκείνους που διαμορφώνουν τη δημόσια συζήτηση. Εκτός κι αν επιδιώκουν να την στρέψουν προς τα εκεί.
Προσωπικά, θα προτιμούσα να συζητάμε για τα τεράστια κενά σε όλα τα επίπεδα της κοινωνικής πρόνοιας, ενδεχομένως και της κοινωνικής συνοχής στην χώρα μας, που επιτρέπουν σε εντελώς ακατάλληλους ανθρώπους να βασανίζουν επί τρία χρόνια τα παιδιά τους, χωρίς ουδείς να το πάρει χαμπάρι ή να αντιδράσει.
Αυτή θα ήταν μια κουβέντα, σαφώς πιο “θρησκευτική”, αν η θρησκεία έχει έστω και λίγο, ελάχιστα, να κάνει με την αγάπη.
Αν όχι, με συγχωρείτε που σας διέκοψα, συνεχίστε ό,τι κάνατε. Ποιον άλλο θρησκόληπτο να ρωτήσουμε για τις αμβλώσεις;