Του Κώστα Α. Μπογδανίδη
Θυμάμαι την κουβέντα που είχα το 2009 με ένα πολιτικό στέλεχος της ΝΔ , από τους λίγους που είχαν ταχθεί εξαρχής στο πλευρό του Αντώνη Σαμαρά στη διεκδίκηση της αρχηγίας του κόμματος. Αρχικά, θυμίζω, ήταν όλοι με τη Ντόρα, λίγοι ήταν εκείνοι που είδαν κάτι στον Σαμαρά. Και δεν έπεσαν έξω…
«Έχει μια συγκρότηση μοναδική, ξέρει τα θέματα, ξέρει πρόσωπα και πράγματα. Είναι πλέον έμπειρος, έχει πάρει το μάθημά του. Αλλά το μάτι του εξακολουθεί να γυαλίζει…» μου είχε πει. Κι αυτή την κουβέντα την συγκράτησα. Μου έκανε εντύπωση. Τι σημαίνει το μάτι του γυαλίζει;
Στην πορεία μάλλον κατάλαβα. Κατάφερε με τη βοήθεια και άλλων δυνάμεων (Αβραμόπουλος, Καραμαλής κλπ) να κερδίσει το μεγάλο φαβορί, έγινε αρχηγός της ΝΔ με καθυστέρηση πολλών ετών και μάλιστα μετά από μια αποστασία που δεν πίστευε κανένας ότι θα του συγχωρεθεί. Κι ενώ ήταν παντοδύναμος… έστειλε ουσιαστικά εξορία τη Ντόρα, έκανε κάτι στη μεγάλη κρίση που δεν μπορούσε να φανταστεί κανένας. Λειτούργησε ως αρχηγός των ατάκτων, παρά ως επικεφαλής του κόμματος των νοικοκυραίων. Μπήκε μπροστά στον αγώνα των… αγανακτισμένων -πριν αυτοί καν δημιουργηθούν ως τάση!- και έπεισε τον κόσμο ότι δεν υπήρχε κρίση στην Ελλάδα, αλλά την έφερε ο Παπανδρέου. Έφτιαχνε… Ζάππεια όχι για την πατρίδα, όπως λέει, αλλά για να πάρει την εξουσία. Και όταν κατάφερε να γίνει πρωθυπουργός… υπέγραψε πρώτος πρώτος εκείνα που χλεύαζε. Ναι, ναι ήταν εκείνος που κράτησε τη χώρα -μαζί με τον Βενιζέλο του ΠΑΣΟΚ- όρθια, αλλά ήταν κι εκείνος που δεν τίμησε πολλές υποσχέσεις του (και δεν αναφέρομαι στο… δωρεάν wi-fi ή το ραντεβού για τον ΒΟΑΚ που ακόμη περιμένουμε!), δεν… τήρησε καν τους τύπους της στοιχειώδους αστικής ευγένειας με την παράδοση της εξουσίας στον επόμενο πρωθυπουργό. Πάντα έμοιαζε να βγάζει μια… προσωπική κακία μπερδεύοντάς την με τα πολιτικά του ένστικτα.
Στη συνέχεια φυσικά και βοήθησε τον Μητσοτάκη να εκλεγεί το 2016, ήταν άλλωστε εκείνος που τον είχε κάνει υφυπουργό στην κυβέρνησή του. Γι’ αυτό μάλλον έκανε και (μεγάλη) υπομονή ο Μητσοτάκης. Διότι ο Σαμαράς δεν τίμησε τα στερνά του. Κι έκτοτε μέσα στη γκρίνια, το μάτι πάντα να γυαλίζει….
Ξεκίνησε ως… το πουλέν της ΝΔ, ο νεότερος βουλευτής, ο άνθρωπος που τον ήθελε ο Αβέρωφ να είναι ο νέος Καραμανλής. Αλλά στην πορεία δεν έπεισε και τόσο. Ή δεν είναι τόσο πειστικός όσο νομίζει ότι είναι. Και φυσικά δεν έκανε αντίσταση εάν κρίνω από τα όσα είπε ο συμμαθητής του και ξεπατοκαλάθας Δοξιάδης.
Όσοι ζήσαμε τα γεγονότα με την παραίτηση Σαμαρά το 1992- 1993 και την πτώση της κυβέρνησης Μητσοτάκη θυμόμαστε ακριβώς τι συνέβη. Η παρέμβαση του τότε υπουργού Εξωτερικών και μετέπειτα αρχηγού της Πολιτικής Άνοιξης αφορούσε πραγματικά γεγονότα που αφορούσαν τις εξελίξεις με το Μακεδονικό και τη βασική διαφωνία για τον χειρισμό του θέματος που «στοίχειωσε» τελικά την εξωτερική πολιτική της χώρας σχεδόν για τριάντα χρόνια.
Τώρα η ιστορία επαναλαμβάνεται, αλλά χωρίς τα μοιραία εκείνα γεγονότα που ήρθαν ως συνέπεια του διαμελισμού της Γιουγκοσλαβίας και ο ίδιος είχε ευθύνη. Τώρα δεν υπάρχουν γεγονότα, μόνο η διάλυση της αξιωματικής Αντιπολίτευσης ως δώρο στον Μητσοτάκη. Τι συμβαίνει με την Τουρκία; Δεν κάνουμε διάλογο; Δεν πρέπει να συζητάμε; Υπάρχουν παραχωρήσεις και δεν το ξέρουμε; Υπάρχουν ενδείξεις, υποψίες και συνωμοσιολογικές απόψεις; Ακόμη και έτσι, ακόμη και στοιχεία να έχεις σίγουρα δεν…. φεύγεις. Καταγγέλλεις, επισημαίνεις, χτυπάς καμπανάκια. Αλλά… δεν την κάνεις με ελαφριά πηδηματάκια μπερδεύοντας τα εθνικά θέματα με τη… γουόκ ατζέντα και βάζοντας τον άμπαλο μπροστά για την προεδρία της Δημοκρατίας! Πολύ περισσότερο όταν ξέρεις ότι… το επικοινωνιακό τραστ θα σε καταπιεί ζωντανό. Εκτός κι αν προσβλέπεις μόνο στην στήριξη της Λατινοπούλου.
Δεν έχεις λοιπόν σχέδιο, δεν έχεις τίποτα και απλώς φεύγεις για την Αμερική να κάνεις από εκεί αντάρτικο; Και πως θα απαντήσεις στην επικοινωνιακή καταιγίδα; Τι θα κάνεις με την έδρα; Θα την παραδώσεις; Μηδέν πάλι. Σαν το… wifi.
Λέγεται δε ότι πίσω από την μόνιμη γκρίνια του Σαμαρά δεν είναι όλα αυτά, αλλά η… τάπα Μητσοτάκη στην υπόθεση του επιτρόπου. Του είχαν υποσχεθεί Βρυξέλλες κι έστειλαν (συν Ντόρα… και χείρα κίνει) τότε τον Σχοινά. Δεν του το συγχώρησε ποτέ και αποφάσισε να εκδικηθεί τον Μητσοτάκη. Μόνο που η εκδίκηση αυτή μου θυμίζει τον πιτσιρικά στον Αστερί , τον Πέπε, που κρατούσε τη μύτη του και δεν ανέπνεε όταν ήταν τσαντισμένος. Κι αυτού το μάτι γυάλιζε, αλλά δεν έκανε το… ίδιο λάθος δυο φορές. Ως και ο μικρός Πέπε ήξερε ότι το δις εξαμαρτείν ουκ ανδρός σοφού!