Του Κώστα Α.Μπογδανίδη
Ένας εκ των ευφυέστερων του ανθρωπίνου γένους, ο Αλβέρτος Αϊνστάιν είχε πει ότι «ο χρόνος δεν υπάρχει, είναι μια ανθρώπινη επινόηση και εξυπηρετεί ανθρώπινες ανάγκες.». Ανεξάρτητα από το εάν πραγματικά το είπε γιατί πολλές φορές του έχουν χρεώσει αποφθέγματα του Αϊνστάιν , όπως γίνεται στα μέρη μας με τον Ψαραντώνη όπως έχω γράψει παλαιότερα! Δεν τα είπαν ποτέ, αλλά…κόλλησε πάνω τους κάθε ατάκα που έχει καταγραφεί στο συλλογικό μας υποσυνείδητο.
Ας είναι. Ο χρόνος τρέχει με τις δικές του ταχύτητες, έχει τη δική του λογική. Ο Αϊνστάιν κάτι παραπάνω θα ήξερε από μας, που έχουμε ανάγκη να μετρούμε τη ζωή μας μέρα με τη μέρα, να καταγράφουμε ασθμαίνοντας τα χρόνια που περνούν και, να βιώνουμε με άγχος και αγωνία ό,τι έρχεται στο μέλλον. Κι έτσι χάνουμε τις στιγμές. Χάνουμε κάθε χαρά που μπορεί να μας δώσει μια στιγμή.
Κάπως έτσι θα χάσουμε και το μέτρο εάν αποφανθούμε ότι το 2024, που φεύγει , ήταν μια δύσκολη χρονιά και το 2025, που έρχεται, θα είναι…κρίσιμη! Τα ίδια και τα ίδια από την εποχή που θυμάμαι τους ανθρώπους να αγοράζουν τον Καζαμία για να μάθουν τι…έρχεται, τι προβλέπουν τα άστρα και οι κομπογιαννίτες για το μέλλον. Κρίσεις, πόλεμοι, φυσικές καταστροφές. Ο κόσμος …σβήνει από τότε που γεννήθηκε κι εμείς στεκόμαστε ενεοί μπροστά στη δύναμη του υπερφυσικού το οποίο παραμένει ανεξήγητο και αόρατο στα δικά μας μάτια.
Η ιστορία είθισται να καταγράφει τους χρόνους με βάση τα μείζονα γεγονότα. Οι αυτοκρατορίες, η κατάρρευση, οι Σταυροφορίες, ο 100ετής πόλεμος, ο 30ετής πόλεμος, οι Ναπολεόντιοι, ο Μεγάλος Πόλεμος, η κρίση του ’29, ο Δεύτερος Παγκόσμιος, η κρίση του ’73…Γιατί έτσι; Ο χρόνος τα καθόριζε όλα αυτά; Προφανώς όχι. Μάλλον οι αποστάσεις έπαιζαν τον ρόλο τους, Τα όσα γινόταν πχ πριν από ένα αιώνα στις αποικίες, την Ινδοκίνα, στους Παπούα ελάχιστα επηρέαζαν την ζωή στην Ευρώπη. Τουλάχιστον άμεσα. Μόνο που ο κόσμος πια μίκρυνε. Η εξέλιξη και η τεχνολογία τον συρρίκνωσε. Κι αυτό μας έχει βάλει σε μια μόνιμη κρίση. Σε μια άλλη χρονική καταγραφή. Γι αυτό επηρέασε τόσο καταλυτικά τον κόσμο όλο η πανδημία, κάτι που ποτές άλλοτε δεν έχει συμβεί στην ανθρώπινη ιστορία. Και μπήκαμε σε μια λογική μόνιμων κρίσεων γιατί πλέον επηρεάζεται όλη η γη από την κρίση την ενεργειακή, την ουκρανική, τη συριακή, την εκλογή του Τραμπ, την…πρωτόγονη φυλή του Αμαζονίου που καταστρέφεται…
Τι τα θέλουμε όλα αυτά; Μα για ν αφήσουμε τις κλάψες. Εάν δούμε τον χρόνο όπως πραγματικά είναι θα αντιληφθούμε ότι όλα αυτά δεν βγάζουν νόημα. Το 2024 δεν ήταν μια δύσκολη χρονιά. Το 2025 δεν θα είναι κρίσιμο. Ούτε χειρότερο. Ο κόσμος είναι πια στενός για να μας χωρέσει και το πρόβλημα του κάθε πικραμένου στην Αριζόνα, το Πεκίνο ή τη Σιέρρα Λεόνε γίνεται και δικό μας. Και κανένας…Μητσοτάκης ή Ανδρουλάκης δεν μπορεί να μας το λύσει. Ο μόνος τρόπος είναι να πάρουμε στα χέρια μας τα πράγματα για να αλλάξουμε τα του οίκου μας. Να γίνουμε επιδραστικοί, να γίνουμε εμείς το.. «πρόβλημα» του άλλου.
Για την χρονιά που τελειώνει, την χρονιά που έρχεται ας δούμε το ποτήρι μισογεμάτο. Όχι άλλες αγωνίες, όχι άλλες κλάψες, όχι άλλο κάρβουνο. Να τον κλάψουμε τον μακαρίτη, αλλά μέχρι εκεί. Δεν βγάζουμε τίποτα με τη μιζέρια. Το Σήμερα είναι το Χθες του Αύριο- δεν ξέρω εάν το είπε αυτό ο Ψαραντώνης ή ο Αϊνστάιν, αλλά έτσι είναι…υπογράφω κι εγώ.