Τις τελευταίες μέρες έχουμε ακούσει για το αναπτυξιακό νομοσχέδιο που θα φέρει η κυβέρνηση. Όταν ακούς τη λέξη ανάπτυξη σε όλα τα σύγχρονα κράτη δεν σε προβληματίζει ιδιαίτερα… στη χώρα μας όμως αμέσως και λογικό σε πιάνει μια καχυποψία και διερωτόμαστε , που αναπτυσσόμαστε για να γίνει και τώρα; Μάλλον πως κάτι κρύβεται πίσω από την εύηχη λέξη αναπτυξιακό.
Διαβάζοντας το λοιπόν θα δει κάποιος ότι η ανάπτυξη αφορά αυτούς που θα εφαρμόσουν στο ακέραιο τα παραθυράκια αυτού του νομοσχεδίου με τα άρθρα που έχει και αυτοί είναι επιχειρήσεις και πολυεθνικές, όπου ο δρόμος πλέον είναι ανοιχτός για την εφαρμογή των αντεργατικών μέτρων που ήθελαν και τα συνδικάτα -αν έχουν ίντερνετ καλό- μπορεί και να αντιδράσουν!!!
Παρά πολλά χρόνια η εργοδοσία προσπαθούσε με τον ένα ή τον άλλο τρόπο να βρει τη νόμιμη οδό ώστε να είναι πάντα κερδισμένη σε βάρος του εργαζόμενου. Τι την εμπόδιζε όλο αυτά τα χρόνια; Η συσπείρωση των εργαζομένων και οι καταγγελίες αυτών των πρακτικών μέσα από τα συνδικάτα τις συνελεύσεις και την καθημερινή τους λειτουργία τους.
Έτσι βρέθηκε ο πλέον νόμιμος τρόπος αυτό να μην γίνεται. Το πολυνομοσχέδιο προβλέπει ότι για να κηρυχθεί απεργία θα πρέπει να υπάρχει το απαραίτητο ποσοστό εργαζομένων για να παρθεί απόφαση γενικής συνέλευσης μέσω ίντερνετ.
Έτσι το βασικό και ανώτερο όργανο, το πιο υγιές και ελεύθερο κύτταρο της Δημοκρατίας με ελεύθερη διατύπωση γνώμης, ανταλλαγής απόψεων και θέσεων στην ουσία καταργείται από το enter του πληκτρολογίου.
Το ερώτημα που τίθεται στους συναδέλφους είναι :
Η λέξη ΑΝΑΠΤΥΞΗ που περιέχει ως τίτλο το νομοσχέδιο είναι η σωστή ή πρέπει να την αντικαταστήσουμε με τη λέξη ΥΠΝΩΣΗ.