«Το 80%των Ελλήνων πιστεύει ότι, όταν ο Ερντογάν ήρθε και μίλησε για αμφισβήτηση της Συνθήκης της Λωζάννης, αυτό συνέβη για πρώτη φορά. Η πραγματικότητα είναι ότι, από την ημέρα της υπογραφής της, για τη Συνθήκη της Λωζάννης υπήρξε στην Τουρκία τεράστια αμφισβήτηση» σημείωσε η κυρία Μπακογιάννης και προσέθεσε: «Με δεδομένα όλα αυτά, και με επίγνωση ποιον έχουμε ως συνομιλητή, προσέρχεται η Ελλάδα σ’ αυτή τη συζήτηση. Χωρίς αυταπάτες και ψευδαισθήσεις. Αλλά αντιλαμβανόμενη ότι τα συμφέροντα στη φάση αυτή είναι ισχυρά ως προς την προσπάθεια, τουλάχιστον, επίλυσης της διαφοράς».
Η κυρία Μπακογιάννη ρωτήθηκε για το ενδεχόμενο μια προσφυγή στη Χάγη να έχει ως αποτέλεσμα μειωμένη επήρεια νησιών κατά τη χάραξη ΑΟΖ:
«Το αληθινό ερώτημα είναι για ποια βάση μιλάμε: τη βάση του τι έχουμε σήμερα; Γιατί, αν μιλάμε επί τη βάσει του τι έχουμε σήμερα, τι έχουμε; Σε κυριαρχία, τι έχουμε; […] Μιλούμε λοιπόν περί της προσδοκώμενης κυριαρχίας και κυριαρχικών δικαιωμάτων, που εμείς διεκδικούμε – και διεκδικούν και οι Τούρκοι. Μιλάμε με άλλα λόγια για τη διαχείριση μιας προσδοκίας. Άρα η λέξη και μόνο «υποχώρηση» είναι λάθος. Δεν υποχωρείς από την προσδοκία! Δεν υποχωρείς από κάτι που δεν είναι κεκτημένο – έτσι δεν είναι; Προσδοκάς: εκεί ακριβώς είναι η διαπραγμάτευση! Στη διαπραγμάτευση, όπου θα βάλεις κάτω και θα πεις: «Ποια είναι η δική μου προσδοκία; Το μέγιστο!». Ποια η προσδοκία των Τούρκων; Το δικό τους μέγιστο, γιατί κι αυτοί από το μάξιμουμ θα ξεκινήσουν».
Για το αν τα κόμματα της ελληνικής Βουλής θα σηκώσουν την ευθύνη, αν πορευθούμε προς Χάγη, με συνυποσχετικό η πρώην υπουργός διατύπωσε την εκτίμηση πως «στο μέτρο που καλούμαι να απαντήσω για τα κόμματα που έχουν κυβερνήσει, η απάντηση είναι “ναι”». «Εξωτερική πολιτική για εσωτερική κατανάλωση είναι η μεγαλύτερη κατάρα που μπορεί να υπάρξει» τόνισε.
Τα βασικά σημεία της συνέντευξης της κυρίας Μπακογιάννης σύμφωνα με το Δελτίο Τύπου της «Οικονομικής Επιθεώρησης»:
• «Υπάρχει ένα παράθυρο ευκαιρίας. Το έχουμε διαπιστώσει τρεις μήνες τώρα, μετά τους σεισμούς. Ένα παράθυρο ευκαιρίας που καταγράφεται μετά βεβαιότητας πάνω από το Αιγαίο. Ένα παράθυρο ευκαιρίας και στη ρητορική, η οποία δεν συγκρίνεται με των προηγούμενων ετών. Και ένα παράθυρο ευκαιρίας –επιτρέψτε μου– λόγω της αδήριτης πραγματικότητας […] Ξέρετε, η πραγματικότητα εκδικείται τους πολιτικούς. Θεωρούμε εμείς οι πολιτικοί ότι μπορούμε να ελέγξουμε τα πράγματα, πλην όμως έρχεται η πραγματικότητα και μας διαψεύδει. Μας προσγειώνει».
• «Το 80%των Ελλήνων πιστεύει ότι, όταν ο Ερντογάν ήρθε και μίλησε για αμφισβήτηση της Συνθήκης της Λωζάννης, αυτό συνέβη για πρώτη φορά. Η πραγματικότητα είναι ότι, από την ημέρα της υπογραφής της, για τη Συνθήκη της Λωζάννης υπήρξε στην Τουρκία τεράστια αμφισβήτηση. Με δεδομένα όλα αυτά, και με επίγνωση ποιον έχουμε ως συνομιλητή, προσέρχεται η Ελλάδα σ’ αυτή τη συζήτηση. Χωρίς αυταπάτες και ψευδαισθήσεις. Αλλά αντιλαμβανόμενη ότι τα συμφέροντα στη φάση αυτή είναι ισχυρά ως προς την προσπάθεια, τουλάχιστον, επίλυσης της διαφοράς».
• «Θεωρώ ότι θα έχουμε μια αίσθηση μέσα στο εξάμηνο που βρίσκεται μπροστά μας. Ποια είναι η αίσθηση που θέλουμε να αποκτήσουμε ως προς τη διαμόρφωση κοινής βούλησης; Μια αίσθηση ως προς την ειλικρίνεια των προθέσεων. Από κει και πέρα, μέχρι πού θα πάμε και τι αποτέλεσμα θα έχουμε, όλα αυτά παραμένουν ανοιχτά. Το πρώτο όμως είναι να αποκτηθεί εμπιστοσύνη».
• «Δεν γνωρίζω το επιτελείο του Φιντάν, όμως δίπλα στον Γεραπετρίτη η Αλεξάνδρα Παπαδοπούλου και ο Κώστας Φραγκογιάννης είναι δύο ιδιαίτερης ποιότητας άνθρωποι. Ο Φραγκογιάννης κράτησε τις οικονομικές σχέσεις όρθιες σε εποχή μεγάλης κρίσης, η δε Αλεξάνδρα Παπαδοπούλου συγκεντρώνει τεράστια προσόντα χαρακτήρα δίπλα στις γνώσεις».
• Για το ενδεχόμενο μια προσφυγή στη Χάγη να έχει ως αποτέλεσμα μειωμένη επήρεια νησιών κατά τη χάραξη ΑΟΖ: «Το αληθινό ερώτημα είναι για ποια βάση μιλάμε: τη βάση του τι έχουμε σήμερα; Γιατί, αν μιλάμε επί τη βάσει του τι έχουμε σήμερα, τι έχουμε; Σε κυριαρχία, τι έχουμε; […] Μιλούμε λοιπόν περί της προσδοκώμενης κυριαρχίας και κυριαρχικών δικαιωμάτων, που εμείς διεκδικούμε – και διεκδικούν και οι Τούρκοι. Μιλάμε με άλλα λόγια για τη διαχείριση μιας προσδοκίας. Άρα η λέξη και μόνο «υποχώρηση» είναι λάθος. Δεν υποχωρείς από την προσδοκία! Δεν υποχωρείς από κάτι που δεν είναι κεκτημένο – έτσι δεν είναι; Προσδοκάς: εκεί ακριβώς είναι η διαπραγμάτευση! Στη διαπραγμάτευση, όπου θα βάλεις κάτω και θα πεις: «Ποια είναι η δική μου προσδοκία; Το μέγιστο!». Ποια η προσδοκία των Τούρκων; Το δικό τους μέγιστο, γιατί κι αυτοί από το μάξιμουμ θα ξεκινήσουν».
• «Πιστεύω ότι σε όλη μας την προσέγγιση, ένα και μόνο κριτήριο θα πρέπει να έχουμε: είναι προς το συμφέρον της χώρας μου; Άπαξ και είναι προς το συμφέρον της χώρας μου, αν είμαι στοιχειωδώς υπεύθυνος πολιτικός έχω μια υποχρέωση: να δώσω τη μάχη γι’ αυτό που είναι το συμφέρον της χώρας».
• «Εξωτερική πολιτική για εσωτερική κατανάλωση είναι η μεγαλύτερη κατάρα που μπορεί να υπάρξει».
• «Πάντως σήμερα κανείς δεν θα ψάξει για υδρογονάνθρακες. Πολύ σωστά τα είπε ο Δένδιας. Πώς να κάνεις μείζονα επένδυση σήμερα που θα σου αποδώσει σε 10 χρόνια για κάτι που σε 15 χρόνια θα είναι στα αζήτητα; Τι είναι σήμερα το ζητούμενο; Η διασύνδεση, κυρίως ηλεκτρικής ενέργειας, από ΑΠΕ –το περίφημο καλώδιο– όπου Κύπρος και Κρήτη έχουν καθοριστικό ρόλο. Η γενικότερη συνεργασία, εδώ, είναι καθοριστική – και ουδείς το αρνήθηκε αυτό στην Τουρκία».
