Στη στοματική κοιλότητα και όχι στον γαστρεντερικό σωλήνα, όπως ίσως θα υποθέταμε, παρατηρούνται τα πρώτα σημάδια της νόσου Crohn, σύμφωνα με νεότερα στοιχεία, που δημοσιεύτηκαν στο Journal of Clinical Medicine.
Οι φλεγμονώδεις νόσοι του εντέρου (ΙΦΝΕ) γενικότερα, αλλά και η νόσος Crohn ειδικότερα, προσβάλλουν κυρίως το κατώτερο τμήμα του γαστρεντερικού σωλήνα. Πρόκειται για μια χρόνια πάθηση που χαρακτηρίζεται από περιόδους ύφεσης και έξαρσης και προσβάλλει εξίσου άνδρες και γυναίκες. Στα συνήθη συμπτώματα περιλαμβάνουν κοιλιακό άλγος, χρόνια διάρροια και σημαντική απώλεια βάρους.
Εφόσον οι αιτίες της παραμένουν ανεπιβεβαίωτες, οι εκδηλώσεις στο στόμα μπορούν να προσφέρουν σημαντικές πληροφορίες, που θα μπορούσαν να οδηγήσουν στην έγκαιρη διάγνωση. Ειδικότερα, σύμφωνα με τη μελέτη, οι στοματικές ενδείξεις επηρεάζουν περίπου το 9% των ενηλίκων και ένα εντυπωσιακό 80% των παιδιών με την πάθηση.
Οι αλλοιώσεις εντοπίζονται συνήθως στο κάτω χείλος και στα ούλα και σπανιότερα σε περιοχές όπως η γλώσσα και η μαλακή υπερώα. Στα πρώιμα συμπτώματα περιλαμβάνονται οι άφθες, το οίδημα, ο πόνος και η ερυθρότητα ενώ στα παιδιά αναφέρονται συχνότερα η ουλίτιδα και οι άφθες.
Η νόσος μπορεί επίσης να έχει και εκδηλώσεις στη στοματική κοιλότητα, όπως έλκη, κοκκιοματώδεις αλλοιώσεις, χειλίτιδα Miescher, ουλίτιδα, στοματικό οίδημα, γραμμικά και σερπιγινώδη έλκη.
Μη συγκεκριμένες εκδηλώσεις είναι το ερύθημα της στοματικής κοιλότητας, ουδετεροφιλικές δερματοπάθειες και αφθώδη έλκη. Τέλος, η περιοδοντίτιδα και η βλαστική πυοστοματίτιδα έχουν αναφερθεί σε περιορισμένες έρευνες, με την περιοδοντίτιδα να σχετίζεται με σοβαρή νόσο Crohn στους ενηλίκους.
Όσον αφορά τους περιβαλλοντικούς παράγοντες, ορισμένα ευρήματα υποδηλώνουν μια σχέση μεταξύ της νόσου Crohn και της επιλογής οδοντόκρεμας , καθώς και ιστορικού σκωληκοειδεκτομής. Αντίθετα, ο θηλασμός και η επαφή με ζώα κατά την παιδική ηλικία φαίνεται να παρέχουν προστατευτικούς παράγοντες κατά της ανάπτυξης της πάθησης.
Η ανασκόπηση υπογραμμίζει τη σημασία της έγκαιρης και ακριβούς διάγνωσης της νόσου, δεδομένου ότι οι ασθενείς είναι επιρρεπείς στην ανάπτυξη καρκίνου του παχέος εντέρου, του λεπτού εντέρου και βλεννώδους καρκινώματος.
