«Σου λένε Πάτρα, Πειραιά που είν’ όλο φουγάρα, κι εσύ καημένη Ζάκυνθος με πόρτο, με ρεπάρα…» παίζει η ορχήστρα, καθώς εμφανίζεται με αργό βηματισμό ο Νιόνιος επάνω στον μπερντέ. Φραγκοντυμένος, με τ’ αψηλό του το καπέλο, το περιποιημένο του μούσι, το ατσαλάκωτο κοστούμι του και τη λεβαντίνικη, τραγουδιστή λαλιά του.
Απ’ όλους τους χαρακτήρες του Καραγκιόζη, ανέκαθεν με σαγήνευε ετούτος ο Ζακυνθινός. Γλυκομίλητος και πράος, ευγενική και μελωδική ψυχή, μα και παλικαράκι πρώτης· ποτέ δεν κιότεψε μπρος στα θεριά και στους οχτρούς που ανασηκώνονται στο μπερντέ, αναμεταξύ του σαραγιού και της παράγκας, για ν’ αφανίσουνε ή να κατασπαράξουνε τον Καραγκιόζη και την παρέα του.
Ακόμα κι οι γκάφες του Νιόνιου είναι αλλιώτικες, δεν έχουνε τη χοντροκοπιά των υπολοίπων. Μα κι ο Καραγκιόζης φαίνεται να τον εκτιμά κομμάτι παραπάνω· «καλώς τον σιορ Διονύσιο», τον καλωσορίζει στη σκηνή, δίχως τις συνηθισμένες καρπαζιές και τα καλαμπούρια με τα οποία υποδέχεται τη λοιπή συντροφιά.
Κάθε φορά που παρακολουθώ μια ζωντανή παράσταση Καραγκιόζη, περιμένω πότε θα εμφανιστεί ο Νιόνιος. Ειδικά σαν ακομπανιάρεται από ορχήστρα ζωντανή κι αρμονική, σαν αυτές που συνηθίζει να έχει στο πλάι της σκηνής ο Άθως Δανέλλης, ένας απ’ τους καλύτερους καραγκιοζοπαίχτες των καιρών μας. Γιατί το θέατρο σκιών δεν είναι είδος μουσειακό, που μπορεί να το αναζητήσει κανείς μονάχα σε ψηφιακά αρχεία ή σε αραχνιασμένες βιβλιοθήκες. Υπάρχουνε εξαίρετοι καραγκιοζοπαίχτες που ανεβάζουνε σπουδαίες παραστάσεις· είτε καινούργιες, είτε διασκευές κλασικών, εμπλουτισμένες με χωρατά από τη σύγχρονη ζωή.
Αν, τώρα το καλοκαίρι, βρεθείτε σε μέρος όπου ανεβαίνει κάποια καλή παράσταση θεάτρου σκιών, μη διστάσετε να πάτε. Και μην πιστέψετε ότι θα βαρεθείτε· ο Καραγκιόζης κι η παρέα του έχουν εδώ κι αιώνες τον τρόπο τους να μας καθηλώνουνε, μεγάλους και μικρούς.
Από το αρχείο του Λευτέρη Κουγιουμουτζή στην «Εφημερίδα των Συντακτών»