Αναμφίβολα, όλοι μας γίναμε μάρτυρες των τραγικών αποκαλύψεων αναφορικά με την καθ’ ομολογία κατά συρροή παιδοκτόνο της Πάτρας, 25χρονη Ειρήνη Μουρτζούκου. Οι λέξεις και οι χαρακτηρισμοί φρικιαστικό και αποτρόπαιο αποδίδουν στο ελάχιστο το σκοπό και το αποτέλεσμα των εγκληματογόνων πράξεων που τέλεσε αφαιρώντας τη ζωή από τέσσερα μικρά αγγελούδια βρεφικής ηλικίας.
Με δυσκολία ο ανθρώπινος νους μπορεί να συλλάβει και να αποδεχτεί το γεγονός των εγκλημάτων αυτών καθαυτών, ενώ η κοινωνία βοά στο άκουσμα και μόνο της λέξης παιδοκτόνος. Με τη χρήση μαλακού μαξιλαριού και με τα ίδια της τα χέρια προκάλεσε και έφερε το θάνατο στα ανυπεράσπιστα βρέφη, κλείνοντας και φράζοντας τις αναπνευστικές οδούς και δημιουργώντας συνθήκες ασφυξίας (σύμφωνα πάντα με τη δική της μαρτυρία στο προανακριτικό πλαίσιο και σε σύνδεση με τα ευρήματα των αρμοδίων αρχών).
Μέσα από τα πρώτα λόγια της καθ’ ομολογία παιδοκτόνου που έρχονται στο φως της δημοσιότητας και αφορούν προτάσεις όπως «με κυρίευαν οι δαίμονες», «όταν τσακωνόμουν με τη μητέρα μου ήθελα να κάνω κακό», «το μετάνιωνα αλλά μετά το ξανάκανα», θα έλεγε κάποιος ότι διαφαίνονται αμιγώς σημεία διαταραγμένης προσωπικότητας και ψυχιατρικό υπόβαθρο, αλλά αυτό είναι κάτι που αρμοδιότητα να το κρίνουν και να το διαπιστώσουν ή να το γνωματεύσουν έχουν ειδικοί επιστήμονες και όχι βεβαίως ο καθείς.
Επίσης, ο τρόπος, ο χαρακτήρας και οι συνθήκες των εγκληματών αυτών είναι θέματα που θα απασχολήσουν αναλυτικώς τις ανακριτικές και εισαγγελικές αρχές, ώστε εν τέλει να αποτυπωθούν τα συμπεράσματα και τα πορίσματα που συνθέτουν το πάζλ της κατά συρροή παιδοκτονίας. Μέχρι τότε, τα όποια στοιχεία έρχονται σε γνώση της κοινωνίας δεν αποτελούν το όλον και την τελική εικόνα, η οποία αναμένεται να δοκιμάσει το θυμικό των περισσοτέρων.
Στο πλαίσιο αυτό και στην προσπάθεια να εκφράσει κάποιος τη σφόδρα αντίθεση του και να «καταδικάσει» εμφανώς αυτές τις πράξεις ακούγονται και δηλώσεις του τύπου «να την κρεμάσουν ανάποδα», «να την υποβάλλουν σε βασανιστήρια» και διάφορα άλλα κατηγορηματικού χαρακτήρα λεκτικά παίγνια. Κι εδώ ακριβώς είναι που χαλάει το πράγμα.
Ειδικώς, στη χώρα μας και στο ελληνικό δίκαιο δεν επιτρέπονται ούτε τα βασανιστήρια, ούτε η θανατική ποινή, ούτε πολύ περισσότερο η αυτοδικία. Σαφέστατα, δεν δικαιολογεί κάποιος την εγληματογόνο πράξη και την αφαίρεση ανθρώπινης ζωής και είναι απερίφραστα (οριζοντίως και καθέτως) καταδικαστέα η εν λόγω κατάσταση και η αλληλουχία σημείων που άπτονται της εγκληματολογίας και σίγουρα, ως ένα βαθμό υπάρχει βάση και υπεράσπιση στον αναβρασμό και την οργή της κοινωνίας. Όμως, δεν νοείται σώφρον το γεγονός να προτρέπουμε σε ενέργειες και πρακτικές βασανιστηρίων ή να ζητούμε την επιβολή θανάτου της δράστιδος του εγκλήματος.
Αυτό που χρειάζεται να γίνει κατανοητό και ξεκάθαρο είναι ότι στη βία δεν απαντάμε με βία και στο θάνατο δεν απαντάμε με θάνατο, ως αυτόκλητοι κριτές της αυτοδικίας. Το έγκλημα της προαναφερόμενης παιδοκτόνου ήταν και κατά το χρόνο τέλεσης και τώρα κατά το χρόνο της αποκάλυψης σοκαριστικό, ανατριχιαστικό και εφιαλτικά σκληρό και ταυτόχρονα νοσηρό. Δεν θα πει κανείς ότι πρέπει ή ότι είναι αναγκαίο να δούμε με συμπάθεια της δράστιδα, όμως είναι ορατός ο κίνδυνος στην προσπάθεια μας να δείξουμε την αντίθεση και την αντίδραση μας να βρεθούμε στο άλλο άκρο και υπό εγκλωβισμό σε επικίνδυνα «μονοπάτια» και σκέψεις.
Οι αρμόδιες δικαστικές και εισαγγελικές αρχές φέρουν την αποκλειστική και κρίσιμη ευθύνη για ολόκληρο το πλαίσιο απονομής δικαιοσύνης των πράξεων της δράστιδος – καθ’ ομολογία παιδοκτόνου. Το κοινό αίσθημα οφείλει να είναι αρωγός και όχι τροχοπέδη σε αυτήν τη διαδικασία ποινικού καταλογισμού.