Και ναι, υπάρχουν φορές που πέφτεις στην παγίδα και αντί βρε παιδί μου να συστηθείς κανονικά και με το δικό σου πρόσωπο επιλέγεις να προτάξεις κάτι διαφορετικό και ξένο προς το άτομο σου. Ίσα ίσα για να γίνεις αποδεκτός και περισσότερο αρεστός σε άλλους.
Μπαίνεις δηλαδή στη διαδικασία να υποδυθείς έναν ρόλο και να παρουσιάσεις έναν άλλον εαυτό με διάφορα θετικά στοιχεία ή προσόντα και με ό,τι αυτό συνεπάγεται ώστε να εντυπωσιάσεις και να αποτελέσεις το επίκεντρο της προσοχής.
Κι αλήθεια, που σε βοηθάει επί της ουσίας κάτι τέτοιο και ποια η ευεργεσία προς εσένα. Ουσιαστικά δεν βοηθά κάπου παρά την πρόσκαιρη εικόνα και προσωρινή αίσθηση για το αντίθετο. Μάλιστα, αντί να προάγει τις κοινωνικές σχέσεις και να διευρύνει το κοινωνικό δίκτυο και τις προσωπικές ή επαγγελματικές συναναστροφές (που αυτή είναι και η στόχευση), δημιουργεί το έδαφος για μελλοντικά αρνητικά επακόλουθα στο κομμάτι της όποιας αλληλεπίδρασης και συσχέτισης.
Μια τέτοια νοοτροπία ή καλύτερα ακολουθία οδηγεί σε πολυποίκιλες δυσκολίες ανάπτυξης και διατήρησης ισχυρών και ειλικρινών σχέσεων στο ευρύτερο φιλικό ή κοινωνικό περιβάλλον που στερούνται – σε μεγάλο βαθμό – τα στοιχεία της εμπιστοσύνης και της ηθικής αξίας. Και δικαιολογημένα, πώς να σε εμπιστευτεί ξανά κάποιος μετά τη διαπίστωση ότι υποκρινόσουν ή υποδυόσουν για την εξυπηρέτηση ιδιοτελών σκοπών. Υπάρχει κλονισμός της σχέσης ως προς την ακεραιότητα που – σε αρκετές περιπτώσεις – πλησιάζει τα σημεία της κοροϊδίας ή της προδοσίας για τον συνομιλητή.
Πραγματικά, απορώ με τη μίζερη ζωή ορισμένων ή μάλλον πολλών πολιτικών (και δεν εννοώ μίζερη βάσει οικονομικών απολαβών) οι οποίο μπαίνουν σε συγκεκριμένα και επιλεγμένα καλούπια. Άλλοτε επιχειρηματολογούν υπέρ πολιτικών, μέτρων και αποφάσεων που μπορεί να μην συμφωνούν αλλά το κάνουν για την προστασία της θέσης και ιδιότητας τους και άλλοτε παριστάνουν ή προβάλλουν έναν δημόσιο εαυτό – απλά – για να πλανέψουν ή να γοητεύσουν τους ψηφοφόρους.
Βεβαίως, το να αλλάξεις τον εαυτό σου – να τον βελτιώσεις και να γίνεις κάποιος άλλος, αποβάλλοντας άσχημες συμπεριφορές ή συνήθειες (π.χ. κάπνισμα, αλκοόλ, επιθετική οδήγηση, βίαιη ή παραβατική συμπεριφορά) είναι αποδεκτό και σίγουρα επαινετικό, αλλά το να προκαλείς ριζοσπαστικές αλλαγές μόνο και μόνο για να αρέσεις ή να εξασφαλίσεις τυχόν όφελος είναι κάτι διαφορετικό και – ενίοτε – κατακριτέο βάσει των σκοπών και της στόχευσης.
Ωστόσο, κάτι τέτοιο (εκτός των άλλων) είναι δυνατόν να απορρέει από την προσπάθεια κάλυψης εσωτερικών αναγκών και υπέρμετρης ανασφάλειας ή και χαμηλής αυτοεκτίμησης, με τη χρήση ιδιότυπης «μάσκας» κι ενός μεγαλεπήβολου σχεδιασμού και «προσωπείου».
Κλείνοντας, είναι προτιμότερο να παλεύεις να φτάσεις και να γνωρίσεις σε βάθος τον εαυτό σου και να γίνεις ο εαυτός σου, παρά να καταπιάνεσαι με διάφορα τεχνάσματα εντυπωσιασμού και επιφανειακού χαρακτήρα για να φτιάξεις έναν κόσμο που – έστω για λίγο – θα ταιριάζει στα μάτια των άλλων… όμως θα είναι ξένος και αταίριαστος στα δικά σου.