Κατά γενική ομολογία, οι δυσκολίες που βιώνουν οι πολίτες του κόσμου έναντι των επίκαιρων αναγκών που δημιούργησε η κατάσταση της πανδημίας του Covid-19 δεν αφήνουν περιθώρια εφησυχασμού, ενώ ταυτόχρονα επιτάσσουν την ακολουθία σύνεσης και υπευθυνότητας.
Η ατομική ευθύνη του καθενός έχει πλέον πρόσημο κοινωνικής και συλλογικής ευθύνης. Σε καμία περίπτωση δεν αρκούν τα ευχολόγια και οι αόριστες απόψεις ότι «όλα θα πάνε καλά», όπως επίσης δεν βοηθούν οι εκφράσεις μελαγχολίας και καταθλιπτικής διάθεσης και η προσμονή για το χειρότερο. Εκείνο που θεωρείται χρήσιμο ή μάλλον εκείνο που απαιτείται αυτές τις ώρες είναι να σταθούμε ικανοί στην προσπάθεια υιοθέτησης μιας νέας συμπεριφοράς με κύριο στοιχείο την πρόληψη.
Ειδικότερα, τα όποια μέτρα ελήφθησαν (και λαμβάνονται) από την Πολιτεία και τις αρμόδιες αρχές στοχεύουν στο να λειτουργήσουν αποτρεπτικά στην διασπορά του νέου ιού (να προλάβουν δηλαδή τα χειρότερα) και να δημιουργήσουν τις προϋποθέσεις άρτιας και άμεσης ανταπόκρισης του εθνικού συστήματος υγείας. Αποκτώντας, με τον τρόπο αυτό, κι έναν χαρακτήρα κοινωνικής πρόνοιας.
Έτσι, το σημείο που χρειάζεται να γίνει κατανοητό από όλους μας είναι ότι δεν πρόκειται, απλώς, για ορισμένα μέτρα περιορισμού και πειθαρχίας στις κρατικές εντολές και τις οδηγίες των ειδικών επιστημόνων, αλλά κατ’ ουσίαν αφορούν συστάσεις για την διαφύλαξη του πολυτιμότερου αγαθού όπως είναι η υγεία μας, την προστασία της ίδιας της ανθρώπινης ζωής.
Στο πλαίσιο αυτό, υπακούοντας στις επίσημες ανακοινώσεις και τηρώντας απαρέγκλιτα την εφαρμογή των μέτρων αυτοπροστασίας και περιορισμού των μετακινήσεων (με εικόνα συμπτωματολογίας ή χωρίς), σημαίνει ότι σέβομαι τον εαυτό μου και τους γύρω μου, ότι αναγνωρίζω την αξία της άοκνης μάχης του υγειονομικού προσωπικού και της ιατρικής κοινότητας, ότι συμμερίζομαι την αγωνία των πρόσωπων που εργάζονται αυτήν την περίοδο ή εκείνων που ενεργούν αλληλέγγυα και υποστηρικτικά σε άτομα με ανάγκη… σημαίνει ότι δεν εγκληματώ σε βάρος των υπολοίπων και, κυρίως, των μεγαλυτέρων σε ηλικία και όσων ανήκουν στις ευπαθείς ομάδες του πληθυσμού.
Μάλιστα, η διάρκεια παραμονής στο σπίτι – την παρούσα φάση – δεν κρίνεται ορθό να εκλαμβάνεται ως αιτία συσσώρευσης αρνητικών σκέψεων και συναισθημάτων (που επιδεινώνουν την κατάσταση), με καταλληλότερη προοπτική την αντίληψη της εξασφάλισης περισσότερου χρόνου με την οικογένεια και της επικοινωνίας σε άλλη βάση και, επιπλέον, της ευκαιρίας αυτοπροσδιορισμού και περισυλλογής μακριά από τους έντονους ρυθμούς και την πληθώρα των υποχρεώσεων.
Αναπόφευκτα, ο ιδιότυπος εγκλεισμός – σε ορισμένες περιπτώσεις – θα επιτείνει προϋπάρχουσες δυσκολίες… με κρίσιμη την ανάγκη παρέμβασης των αρμοδίων υπηρεσιών και την αρωγή του εθελοντικού δικτύου, για την παροχή κατάλληλης φροντίδας (ηλικιωμένοι χωρίς οικογενειακό ή υποστηρικτικό περιβάλλον, ασθενείς που διαβιούν μόνοι, θύματα ενδοοικογενειακής βίας).
Στις ειδήσεις από τη διεθνή επικαιρότητα, οι νεκροί εξαιτίας του Κορωνοϊού ανέρχονται σε χιλιάδες, με χώρες όπως η Ιταλία και η Ισπανία να πλήττονται περισσότερο τη δεδομένη στιγμή (με θανάτους πολιτών). Ας αναλογιστούμε, λοιπόν, ότι ο εκ του νόμου προσωρινός περιορισμός των μετακινήσεων ή ο αυτοπεριορισμός (στην οικία μας) δεν αποτελούν απομάκρυνση από τις συνήθειες και την καθημερινότητα μας ή πρακτικές απομόνωσης από τον έξω κόσμο αλλά, εν τέλει, οδηγούν σε μια αναγκαία και σωτήρια συνθήκη για τον περιορισμό της νόσου και των δεινών της, τον περιορισμό του θανάτου.
Σίγουρα, δεν προτείνεται ως κάτι απλό ή εύκολο στην διαχείριση του και στην εξοικείωση με τέτοιας έκτασης αλλαγές. Όμως, ανάγεται σε μια προσωρινή και έκτακτη κατάσταση που επιβάλλει να σκεφτούμε και να πράξουμε διαφορετικά.
Η πλήρης συμμόρφωση με την νέα πραγματικότητα θα είναι το «κλειδί» για την διαμόρφωση της επόμενης μέρας, η οποία αν συνεχίσουμε την προσπάθεια – παρά τα όποια προβλήματα – θα μας βρει να πανηγυρίζουμε τη μεγάλη επιτυχία μας, να χαιρόμαστε που μείναμε όρθιοι-ζωντανοί, που προστατέψαμε τους δικούς μας ανθρώπους αλλά και τον άγνωστο διπλανό μας (τον συνάνθρωπο), που σταθήκαμε γενναία σε αυτή την αναμέτρηση… με το «θηρίο» του Covid-19.
Όπως λέγεται, η ζωή είναι γεμάτη από στιγμές. Τη μία στιγμές εύκολες και χαρούμενες και την άλλη στιγμές δύσκολες και δυσάρεστες. Σε αυτές τις στιγμές, η επιβίωση και η πρόοδος του ατόμου εξαρτάται, εν πολλοίς, από την ικανότητα αυτορρύθμισης, προσαρμογής και δυναμικής συσχέτισης με ό,τι συμβαίνει στον κοινωνικό περίγυρο ή αναφορικά με γεγονότα του παγκόσμιου περιβάλλοντος. Εν προκειμένω, ακολουθώντας την πιο πολύτιμη συμβουλή (και πλέον υποχρέωση) μένοντας σπίτι, τότε – και μόνο τότε – είναι δυνατόν να ελπίζουμε για το «ξέφωτο».
Κι επειδή δεν μας χωρίζει πολύς χρόνος από την Εβδομάδα των Παθών, ας μην ξεχνάμε ότι μετά τη Σταύρωση έρχεται η Ανάσταση.