Επικήδειο εκφώνησε ο Έλληνας πρωθυπουργός, Κυριάκος Μητσοτάκης στην κηδεία του Μακαριστού Αρχιεπισκόπου Τιράνων, Δυρραχίου και πάσης Αλβανίας
«Η ζωή και η δράση του Μακαριστού Αναστάσιου συνοψιζεται σε δύο λέξεις, την τόλμη και την αγάπη. Η εκδημία του Αρχιεπισκόπου Αλβανίας αποτελεί δυσαναπλήρωτο κενό, όχι μόνο στον τόπο του και όχι μόνο στον τόπο του, όχι σταμέρη που χτυπά η καρδιά του ελληνισμού. Υπήρξε φάρος αγάπης, ευγένιας, απλότητας, πειθούς, πίστης και Ορθοδοξίας. Οι περισσότεροι γνωρίζουμε όσα πέτυχε από το μακρινό 1991 που ήρθε στην Αλβανία, σε ένα αυταρχικό καθεστώς, αντλώντας δύναμη από τη βαθειά του πίστη και έτσι κατάφερε να θεμελιώσει μία Αυτοκέφαλη Εκκλησία, ίδρυσε ενορίες και ιδρύματα, έχτισε και ανοικοδόμησε ναούς και σχολεία. Κατάφερε ένα μικρό θαύμα μέσα στα ερείπια.», ανέφερε στον επικήδειο που εκφώνησε ο Κυριάκος Μητσοτάκης στην κηδεία του Μακαριστού Αρχιεπισκόπου Αλβανίας, κυρού Αναστασίου.
«Έλεγε “μαζεύουμε τις πέτρες που μας πετούν και με αυτές χτίζουμε εκκλησίες και σχολεία” και το εννοούσε. Δεν είναι τυχαίο, ότι σήμερα θρηνούν όχι μόνο Έλληνες και Αλβανοί, αλλά όπου υπάρχει άνθρωπος ανεξαρτήτα από θρησκείες και καταγωγή. Υπήρξε γέφυρα φιλίας ανάμεσα στους δύο λαούς και φάρος επικοινωνίας ανάμεσα στα δύο κράτη. Θα μπορούσε να αποκληθεί διπλωμάτης της αγάπης σε μία αποστολή στην οποία υπηρέτησε με μέτρο, αφοσοίωση και ανυποχώρητο δυναμισμό.»
«Είμαι από τους τυχερούς που τον γνώρισα και συνεργαστήκαμε επί χρόνια. Δεν θα πω πως αυτή η εμπειρία ήταν μόνο πολιτική κατάθεση, αλλά προσωπικός πλούτος, καθώς ήταν άγιος και σοφός, όπως τον είχε αποκαλέσει ο πατέρας μου. Ένας χαρακτήρας που χωρίς να το ομολογεί σε καλούσε με το υφος του να γίνεις καλύτερος και δεν κατακτούσε με τις γνώσεις του. Εκεί άλλωστε συναντήθηκαν οι ρολοι μας, στη δυνατότηα να κατανοούμε τα προβλήματα των αδυνάτων και να μάχονται να βρουν λύση. εκει αλλωστε ςσυναντθιουντουσαν οι ρολ μα ςστρη συνατοτητα νακατανοει κανεις τα προλβληνατα των αδφυνατων αι να μαχονται για να βουν την λυση τους.»
«Ο Αναστάσιος υπήρξε πηγή υπερηφάνειας, ακούραστος και ταπεινός υπηρέτης της Ορθοδοξίας, προσφέροντας ελπίδα και πνευματική καθοδήγηση στο ελληνορθόδοξο ποίμνιο απανταχού της Γης. Μέσα από την θεολογική του σοφία και την ταπεινοφροσύνη του απέδειξε ότι η Ελληνορθόδοξη εκκλησία μπορεί να είναι κοινότητα αγάπης και κοινωνικής μέριμνας που ενώνει τους λαούς και για αυτό τώρα νιώθουμε απέραντη θλίψη και δέος για την κληρονομιά που αφήνει. Απέδειξε πως μπορείς να είσαι Έλληνας και αυθεντικά οικουμενικός. Είθε το παράδειγμά του να μας συντροφεύει και να βρει άξιους συνεχιστές. Θα τον αποχαιρετήσω με την φράση του “Τολμάμε να ελπίζουμε”».
