Τον Σεπτέμβριο του 1993 ο βουλευτής τους Κιλκίς Γιώργος Συμπιλίδης αποχωρεί από την Νέα Δημοκρατία και προσχωρεί στην “Πολιτική Άνοιξη” του Αντώνη Σαμαρά. Η κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη μένει με 150 βουλευτές, πηγαίνει σε εκλογές τον Οκτώβριο τις οποίες και χάνει από το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου.
Ο Αντώνης Σαμαράς, κάποτε το αγαπημένο παιδί του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, με αιτία (ή αφορμή) το Μακεδονικό, το οποίο τότε ξεσπούσε, ρίχνει ουσιαστικά την κυβέρνηση και γίνεται εν μία “νυκτί” προδότης!
Παραμένει στο πολιτικό προσκήνιο για μερικά χρόνια, με την “Πολιτική Άνοιξη” και μετά σταδιακά εξαφανίζεται. Μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 2000, και συγκεκριμένα το 2004 όταν ο Κώστας Καραμανλής τον επαναφέρει στο ευρωψηφοδέλτιο της Νέας Δημοκρατίας, εν μέσω χλιαρών αντιδράσεων.
Η ήττα της ΝΔ στις εθνικές εκλογές του 2009, φέρνει την παραίτηση του Καραμανλή, την προκήρυξη εσωκομματικών εκλογών από την βάση, με μεγάλο φαβορί την Ντόρα Μπακογιάννη. Κι όμως, τον Νοέμβριο της ίδιας χρονιάς, ο Αντώνης Σαμαράς κερδίζει την προεδρία του κόμματος, κόντρα στην κόρη του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη. Οι δυο τους έχουν μεγάλες κόντρες, με αιτία (ή αφορμή) το πρώτο μνημόνιο και την αντιμνημονιακή στάση Σαμαρά. Η Ντόρα το ψήφισε, αποχώρησε, έκανε το δικό της κόμμα, πάτωσε, επέστρεψε, ο Σαμαράς με μια ωραία κωλοτούμπα (εξαιρετικά συνηθισμένες στην εποχή των μνημονίων) έγινε μνημονιακός, μπήκε στην κυβέρνηση Παπαδήμου, ηγήθηκε της κυβέρνησης των “Σαμαροβενιζέλων”, μέχρι που ηττήθηκε καθαρά το 2015 από τον Αλέξη Τσίπρα. Μετά το δημοψήφισμα και την συντριπτική νίκη του “Όχι”, ο Σαμαράς παραιτείται, αφήνει τον Ευάγγελο Μεϊμαράκη να ηττηθεί εκ νέου από τον Τσίπρα στις εθνικές εκλογές του Σεπτεμβρίου του 2015. Ακολουθούν οι περιπετειώδεις εσωκομματικές εκλογές στην ΝΔ, που ξεκινούν τον Νοέμβριο του 2015, λόγω τεχνικού προβλήματος επαναλαμβάνονται τον Δεκέμβριο της ίδιας χρονιάς και εντέλει ολοκληρώνονται το 2016, με τον Κυριάκο Μητσοτάκη απρόσμενο θριαμβευτή.
Μητσοτάκης και Σαμαράς υποχρεώνονται εκ νέου συνυπάρξουν στην ΝΔ αλλά πλέον με διαφορετικούς όρους: ο Αντώνης Σαμαράς με το κύρος του πρώην πρωθυπουργού μεν αλλά και με τις συνεχόμενες ήττες από τον Αλέξη Τσίπρα στο βιογραφικό του και ο Κυριάκος Μητσοτάκης, ισχυρός αρχικά, πανίσχυρος στη συνέχεια, απόλυτος κυρίαρχος τόσο στο εσωτερικό της ΝΔ, όσο και στο πολιτικό σκηνικό της χώρας τα τελευταία χρόνια.
Αλλά επειδή μιλάμε για Μητσοτάκη – Σαμαρά, ο δεύτερος δεν θα έχανε την ευκαιρία στο πρώτο εκλογικό “παραπάτημα” του Μητσοτάκη (οι πρόσφατες ευρωεκλογές), να σηκώσει τους τόνους και να κάνει αισθητή την παρουσία του και την ενοχλησή του με τις επιλογές του Πρωθυπουργού, από το νομοσχέδιο για την ισότητα στον γάμο, μέχρι τα ελληνοτουρκικά. Το έκανε έτσι κι αλλιώς το προηγούμενο διάστημα, το ενέτεινε μόλις έκρινε ότι ο Μητσοτάκης δεν πατά εξίσου καλά στα πόδια του, όσο στο πρόσφατο παρελθόν.
Ο σεξιστικός, μισαλλόδοξος και παρωχημένος λόγος του Σαμαρά, όσον αφορά στα ανθρώπινα δικαιώματα και ο υπερπατριωτισμός του στα εθνικά ζητήματα, βρίσκουν προφανώς ακροατήριο στα δεξιά της ΝΔ, δεν στοιχειοθετούν πάντως σοβαρή απειλή.
Θεωρητικά δηλαδή ο Πρωθυπουργός δεν έχει λόγο να ενοχλείται και να εκνευρίζεται με τον Σαμαρά. Ο τελευταίος δεν διαθέτει τη δύναμη να του κάνει μεγάλη ζημιά, οι λίγοι βουλευτές που επηρεάζει δεν νομίζω ότι επιθυμούν να σηκώσουν περισσότερη σκόνη.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης ασφαλώς δεν επιθυμεί διαρροές προς τα δεξιά του, ωστόσο για τον ίδιο και το προφίλ του μπορεί να αποδειχθούν μεγαλύτερο πρόβλημα οι διαρροές προς το κέντρο, όπου πλέον το ΠΑΣΟΚ έχει μπει γερά στην διεκδίκηση ψηφοφόρων.
Άρα γιατί οι μπηχτές, οι κόντρες και η απρέπεια του Πρωθυπουργού προς τον Νίκο Παππά με αποδέκτη τον Σαμαρά;
Καλές οι πολιτικές αναλύσεις, κάποιες φορές πάντως τα πράγματα μπορεί να έχουν απλούστερη εξήγηση του κόσμου: επειδή δεν συμπαθιούνται, να γιατί.
Για έναν Συμπιλίδη.
Εντούτοις, μπορεί για τον Αντώνη Σαμαρά, στα πολιτικά τελειώματα, μια ακόμα κόντρα με την οικογένεια Μητσοτάκη του δίνει λόγο ύπαρξης, για τον Κυριάκο όμως, από ένα σημείο και μετά, είναι απλώς χαμένος χρόνος.
Το 1993 δεν είναι 2024 και αν η κυβέρνηση Μητοστάκη πέσει θα είναι από τα δικά της λάθη, τη δική της αλαζονεία, και τις αστοχίες στους χειρισμούς των σοβαρών θεμάτων της καθημερινότητας, και όχι για τους “χαριεντισμούς” Παππά – Σαμαρά.