Προφανώς και δε θέλουν όλοι οι Τούρκοι πόλεμο,όπως δεν ήθελαν όλοι οι Γερμανοί το ’39 ή οι Ιταλοί την ίδια περίοδο.
Αυτό πρέπει να το έχουμε σαν δεδομένο,ότι δηλαδή είναι άλλο πράγμα ο απλός κόσμος και άλλο οι ηγεσίες των χωρών.
Βέβαια το θέμα είναι αν αυτός ο απλός κόσμος που δεν ονειρεύεται “Μεγάλες Πατρίδες” (Γαλάζιες και μη),είναι πλειοψηφικό ρεύμα στην κοινωνία που ζει αλλά φιμώνεται η άποψη του από ένα καθεστώς ανελεύθερο ή απλά είναι μια ευχάριστη μειοψηφία.
Αυτό δεν μπορούμε να το πούμε με σιγουριά στην περίπτωση της σημερινής Τουρκίας,το σίγουρα πάντως είναι ότι οι άνθρωποι της γειτονικής μας χώρας,που ζουν στα παράλια,έχουν επαφή με τους Έλληνες και οι ίδιοι έχουν παππούδες που ήταν ελληνόφωνοι,είτε γιατί ήταν από την Κρήτη (Τουκρητικοί),είτε τα Δωδεκάνησα ή τη Β.Ελλάδα (Βαλαάδες),μάλλον δε μοιράζονται τα αισθήματα του ερντογανικού καθεστώτος.
Εδώ βλέπουμε φωτογραφία από την Datca,απέναντι από τα Δωδεκάνησα.
Κάτοικοι της έχουν φτιάξει ένα πανό:
“Η ειρήνη θα κερδίσει“.
Το ευχόμαστε πραγματικά.
1 Eylül Dünya Barış Günü Yüzüşü pic.twitter.com/CN1cegR3Xs
— Datça Belediyesi (@datcabelediyesi) September 1, 2020
Σπ.Αλεξ.