Του ΒΑΣΙΛΗ ΣΚΟΥΝΤΗ
«Ποτέ μην πεις ποτέ», όπως λέει και μια παροιμιώδης έκφραση.
Αυτή τη λέει και την εννοεί πλέον ο Παναθηναϊκός ο οποίος μετά τον θρόνο της Ευρώπης αναρριχήθηκε και σε εκείνον του ελληνικού πρωταθλήματος, αποδεικνύοντας ότι μόνο του σπανού τα γένια δεν γίνονται!
Ο Ολυμπιακός προηγήθηκε στη σειρά των τελικών της Basket League με 2-0, γράπωσε το πλεονέκτημα έδρας, έπαιζε με τα λευκά πιόνια σε αυτή την παρτίδα και χρειαζόταν μια νίκη για να πετύχει το three-peat, αλλά είδε να πηγαίνουν στράφι και τα τρία match balls που είχε την πολυτέλεια να ρίξει πάνω στο τραπέζι.
Η ιστορία επαναλήφθηκε μετά από 22 χρόνια, καθώς μια τέτοια ολική επαναφορά είχε να συμβεί από το 2002 όταν πάλι ο Ολυμπιακός προηγήθηκε με 2-0, αλλά η ΑΕΚ απάντησε με τρεις απανωτές νίκες και στέφθηκε πρωταθλήτρια μετά από 32 χρόνια.
Οι Πειραιώτες δεν κατάφεραν να υπερασπισθούν τα κεκτημένα της προηγούμενης διετίας και να πετύχουν το εγχώριο triple crown (μετά το Κύπελλο Ελλάδος και το Super Cup), οι Πράσινοι ανέκτησαν τα σκήπτρα με την κεκτημένη ταχύτητα από το Βερολίνο και το φιλοθεάμον κοινό, ανεξαρτήτως των συλλογικών προτιμήσεων, απόλαυσε μια συναρπαστική σειρά.
Όντως αυτοί οι πέντε τελικοί θα μείνουν στην ιστορία όχι μονάχα για την επική ανατροπή του Παναθηναϊκού και τον δραματικό χαρακτήρα τους, αλλά και για τον υψηλό δείκτη ποιότητος που παρουσίασαν σε πείσμα της πίεσης και της παράδοσης η οποία θέλει τις ομάδες να υιοθετούν την κυνική λογική του «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα»!
Συνολικά στα πέντε ματς της σειράς, η διαφορά πόντων περιορίσθηκε στους 26 πόντους και αυτό πιστοποιεί την ανταγωνιστικότητα των δυο μονομάχων, ένα το κρατούμενο…
Δευτερευόντως τα εννέα από τα δέκα σκορ των «αιωνίων» σε αυτό το συγκλονιστικό γαϊτανάκι κυμάνθηκαν πάνω από τους 82 πόντους και αυτό το γεγονός τεκμηριώνει την ποιότητα του μπάσκετ που παίχθηκε.
Ο Παναθηναϊκός έδειξε χαρακτήρα, αντέδρασε μετά το 0-2, εξόρυξε το μέταλλο του και κατέκτησε τον τίτλο απέναντι στον Ολυμπιακό ο οποίος γκρεμίστηκε ενώ βρισκόταν καβάλα στο άλογο.
Στον αντίποδα για άλλη μια φορά οι τελικοί σημαδεύθηκαν από την αθεράπευτη αντιπαλότητα, την ένταση και τον φανατισμό που αυτή τη φορά επεκτάθηκαν και εντός παιδιάς με κάμποσα επεισόδια μεταξύ παικτών.
Στο τέλος της ημέρας κανείς δεν θυμόταν τι είχε συμβεί στο πρώτο από τα δώδεκα συναπαντήματα των δυο «αιωνίων αντιπάλων» στην εφετινή σεζόν: αναφέρομαι στον τελικό του Super Cup στις 30 του περασμένου Σεπτεμβρίου στη Ρόδο, όπου οι Πειραιώτες κονιορτοποίησαν τους Πράσινους με το εμφατικό και εκκωφαντικό 75-51!
Εν κατακλείδι ο Παναθηναϊκός δικαιώθηκε εντός και εκτός των τειχών για τις επιλογές του και δη για την πολυθρύλητη μεταγραφή του Κώστα Σλούκα, ο οποίος πρωταγωνίστησε στον πέμπτο τελικό σκοράροντας 29 πόντους και στη συνέχεια, ως ο… πωλών τοις μετρητοίς, απασφάλισε με τις (αναπάντεχα επιθετικές) δηλώσεις του εναντίον του Γιώργου Μπαρτζώκα και των αδελφών Αγγελόπουλου.
Οι τίτλοι τέλους της σεζόν έπεσαν την περασμένη Παρασκευή και πλέον η σκυτάλη περνάει στην Εθνική ομάδα η οποία από τις 2 έως τις 7 Ιουλίου θα διεκδικήσει την επιστροφή της στους Ολυμπιακού Αγώνες, μετά από 16 ολόκληρα χρόνια και τρεις άστοχες απόπειρες.
Και πού; Στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας, εκεί όπου το 1987 γράφτηκε το έπος του EuroBasket, που άλλαξε τον ρουν της ιστορίας του ελληνικού μπάσκετ.
Αυτός είναι ένας αίσιος οιωνός, ενώ υπάρχει και ένας δεύτερος: η μοναδική πρόκριση της Εθνικής μέσω ενός Προολυμπιακού Τουρνουά επιτεύχθηκε το 2008, όταν η διοργάνωση διεξήχθη στο ΟΑΚΑ.
Προφανώς οι οιωνοί δεν φτάνουν, προέχουν άλλα πράγματα κι αυτά πρέπει να συμβούν εντός παιδιάς…