Διαβάζω εξαιρετικές αναλύσεις από Μέσα Ενημέρωσης της Ευρωπαϊκής Δύσης οι οποίες αναπαράγονται άριστα μεταφρασμένες από ελληνικά ΜΜΕ για τα όσα συμβαίνουν σήμερα στο Ναγκόρνο-Καραμπάχ.
Για τις αιτίες και το βάθος της σύγκρουσης Αζέρων και Αρμενίων.
Εξαιρετικές πράγματι ,αλλά για Βρετανούς ,Γερμανούς Ιρλανδούς και Σκανδιναβούς εν γένει.
Για εμάς όχι.
Και διερωτώμαι, ουδείς Έλληνας συνάδελφος γνωρίζει την ιστορία της περιοχής για να γράψει μια ανάλυση ;
Μια πιο πραγματιστική προσέγγιση των όσων συμβαίνουν στο απότατο νότιο άκρο του Καυκάσου, εκεί που η Ευρώπη ανακατώνεται με την Ασία;
Γιατί η ιστορία του Αρτσάχ (έτσι λένε οι Αρμένιοι την πατρογονική τους γη στο σημερινό “Ναγκόρνο -Καραμπάχ”)δεν ξεκινά πριν από τριάντα χρόνια με την διάλυση της ΕΣΣΔ.
Πάει αιώνες πίσω ,στα χρόνια που οι Αρμένιοι του Καύκασου ξεκίνησαν τον αγώνα επιβίωσης τους ως έθνος ,απέναντι στον ίδιο αντίπαλο ,που ουδέποτε στην ιστορία του έπαψε να επιδιώκει τον αφανισμό τους .
Τότε ήταν που ο λαός του λαμπρού βασιλείου της Αρμενίας εγκατέλειψε στους επιδρομείς τις όμορφες πόλεις της πεδιάδας του Βαν και σκαρφάλωσε στο αφιλόξενο Αραράτ για να επιβιώσει .
Τότε πύκνωσε τα χωριά του στο φυσικά οχυρωμένο υψίπεδο του Αρτσάχ. Ένα δύσβατο οροπέδιο για τον εισβολέα ,ο οποίος ούτως ή άλλως πάντα επιδίωκε τα “παχιά χωράφια” στις πεδιάδες και τις μεγάλες πόλεις που μπορούσε εύκολα να διαφεντέψει…
Κανείς λοιπόν δεν βρέθηκε να πει δυο λόγια;
Όλοι για το σφάλμα της ΕΣΣΔ να εκχωρήσει διοικητικά το Καραμπάχ στην Σοβιετική Δημοκρατία του Αζερμπαϊτζαν έγραψαν…Και για τους “μειονοτικούς” σήμερα Αρμένιους του θύλακα που ζητούν ένωση με την “κυρίως” Αρμενία, κινούμενοι ,γιατί όχι ,από …φτηνά εθνικιστικά κίνητρα.
Μπορεί δηλαδή οι Αζέροι να έχουν τελικά δίκιο ,με την νομική τουλάχιστον διάσταση του θέματος.
Μα κανείς Έλληνας συνάδελφος δεν θυμήθηκε πως η πρώτη από τις δύο αναγνωρισμένες γενοκτονίες της σύγχρονης Ιστορίας ,συντελέστηκε σε βάρος των Αρμενίων στα πατρογονικά τους εδάφη ,το διάστημα 1914 -1918 ,όταν ο επικυρίαρχος αποφάσισε να τους ξεφορτωθεί γιατί πίστεψε πως μπορούσε αρπάζοντας τα σπίτια τους να γίνει το ίδιο δημιουργικός όπως αυτοί;
(Ενάμιση εκατομμύριο αδικοσκοτωμένοι δεν είναι για να τους θυμόμστε κατά το δοκούν και μόνο στην επέτειο της γενοκτονίας.)
Κανείς δεν θυμήθηκε πως οι Αρμένιοι ,πιότερο κιόλας από τους Ρωμιούς υπήρξαν ιστορικά ο “σάκος του μποξ” ,όντας απολύτως ξεχασμένοι από τις “Δυνάμεις” κάθε εποχής ,σε κάθε αναταραχή της αυτοκρατορίας των Οσμανλήδων;
Από την Αρμένικη συνοικία της Σμύρνης δεν ξεκίνησε το ΄22 η φωτιά και το μαχαίρι;
Κανείς δεν βρέθηκε να θυμηθεί πως η τελευταία πράξη της γενοκτονίας παίχτηκε την ίδια εκείνη χρονιά ,χίλια μίλια μακριά από την Σμύρνη .Στο Μπακού ,την πρωτεύουσα του Αζερμπαιτζάν, όταν οι Αζέροι θυμήθηκαν αίφνης πως είχαν γίνει… μπολσεβίκοι και έσφαξαν μέσα σε δύο βράδια 20.000 από τους “αστούς”(αλίμονο) Αρμένηδες συμπολίτες τους;
Το κράτος είναι υποχρεωμένο ξέρετε να είναι “πολιτικά ορθό” ,ειδικά σε τέτοιες συγκυρίες. Οι δημοσιογράφοι ,αλίμονο ,όχι.
Η αδυναμία ταύτισης με την κοινή γνώμη της πατρίδας τους αποτελεί μέγιστη επαγγελματική αποτυχία σε περιπτώσεις όπως αυτή, όπου η “κοινή γνώμη” γνωρίζει καλά την Ιστορία ,γιατί έχει μεγαλώσει μαζί της στις ίδιες προσφυγικές παραγκουπόλεις…
Λοιπόν, κρίμα…
Που αδυνατούν να πουν οι συνάδελφοι μου στον κόσμο πως η Αρμενία ουδόλως “κείται μακράν” ,αλλά ,αντίθετα βρίσκεται ακριβώς στην άλλη πάντα του “Αιγαίου”.
Και πως αυτός ο λαός που στήριξε χωρίς αντάλλαγμα τις ελληνικές θέσεις στην πρόσφατη κρίση και δίνει -σήμερα είναι η δική του σειρά-σε ορισμένους “φοβικούς” το παράδειγμα πως γίνονται “πολλοί” οι λίγοι όταν μάχονται “υπερ βωμών και εστιών” ,το μόνο που προσδοκά από τους Έλληνες είναι δυο πηχυαίους τίτλους συμπαράστασης στις μεγάλες εφημερίδες της Αθήνας.
Ούτε λεφτά ζητά ,ούτε φαΐ ,ούτε σφαίρες.
Έχει κάμει το κουμάντο του.
* Η επιγραφή που κρατά το κοριτσάκι της φωτογραφίας γράφει “θα νικήσουμε”. Ένας λαός τριών εκατομμυρίων απέναντι σε 10 +80 εκατομμύρια. Προέρχεται από χθεσινή συγκέντρωση της Αρμενικής ελληνικής παροικίας στο κέντρο της Αθήνας. Αν είχε οργανωθεί από κάποιον πολιτικό φορέα για “συμπαράσταση στον τάδε δοκιμαζόμενο λαό ” ,θα είχε πολύ κόσμο.