Παρατηρώ συχνά τον καθένα από εμάς (και βάζω και τον εαυτό μου βεβαίως) να δυσανασχετεί και να εκφράζει μέχρι και θυμό για απλά θέματα της καθημερινής ζωής. Και το κάνουμε αβίαστα, με έναν αυθορμητισμό που χρήζει προσοχής και συγκράτησης
Είναι φορές που μας ενοχλεί η ζέστη και άλλες το κρύο. Έτσι, τα βάζουμε με τον καιρό και τις εναλλαγές του, ξορκίζοντας τις ίδιες τις εποχές του έτους. Δηλαδή, πότε μας φταίει το καλοκαίρι και πότε ο χειμώνας. Ακόμα, στεναχωριόμαστε που δεν μας βγήκε ο συνδυασμός για τα ρούχα της βραδινής εξόδου που ετοιμάσαμε και πατάμε σε αυτό για να «ξεσπάσουμε» στη συνέχεια σε όποιον βρεθεί μπροστά μας, φέρνοντας στο προσκήνιο άσχετα θέματα, που θα συμβάλλουν στο ξεκίνημα της σύγκρουσης.
Επιπλέον, ορισμένοι φτάνουν στο σημείο να προσβάλλουν τη σύντροφο τους επειδή δεν πέτυχε το φαγητό στο αλάτι και το γυρνούν προκλητικά πίσω, ανέγγιχτο. Άλλοι πάλι (κι εδώ είναι πολλοί), χάνουν εντελώς την υπομονή και την ψυχραιμία τους με την αυξημένη κίνηση στο δρόμο, κι αρχίζουν μέσα στον εκνευρισμό τους να βρίζουν. Να ξεστομίζουν ασχήμιες και βρισιές για τα φανάρια, για την κακή τους τη τύχη που έπεσαν στο κομφούζιο, για τους διερχόμενους πεζούς και κυρίως για τους οδηγούς των προπορευόμενων αυτοκινήτων.
Σίγουρα, αν κάτσω να σκεφτώ περισσότερο, θα βρω πολλά και διάφορα να καταγράψω από πραγματικές εικόνες και επεισόδια της κάθε περασμένης μέρας. Κι εδώ είναι που έρχεται το ζητούμενο και ο μεγάλος προβληματισμός. Άραγε, όταν εκφράζουμε αυτή την έντονη γκρίνια για το καθετί, όπως αυτά που περιγράφηκαν παραπάνω, μπήκαμε στη διαδικασία να σκεφτούμε διαφορετικά. Κάπως πιο εσωτερικά θα έλεγα και κάπως πιο ουσιαστικά.
Για παράδειγμα, την ίδια στιγμή που εμείς γκρινιάζουμε για τέτοιου είδους θέματα και χαλάμε τη μέρα και τη «ζαχαρένια» μας, υπάρχουν άνθρωποι σε κάποια κλίνη νοσοκομείου που παλεύουν με σοβαρές ή ανίατες ασθένειες ή άλλοι γεμάτοι με τραύματα στη ψυχή και το σώμα… και όλοι τους να προσπαθούν να κερδίσουν λίγη ζωή παραπάνω για να ανταμώσουν ξανά με το φως της ήλιου που θα σημάνει την επανεκκίνηση και την αναγέννηση τους.
Επίσης, την ίδια στιγμή της γκρίνιας μας, υπάρχουν άνθρωποι που πενθούν για τον αδόκητο χαμό ενός δικού τους ανθρώπου. Άνθρωποι ντυμένοι στα μαύρα, με το μεγάλο βάρος να φωλιάζει στη ψυχή, δημιουργώντας πλημυρικά φαινόμενα θλίψης. Άνθρωποι που μιλούν μονάχοι τους πάνω από έναν τάφο, ευχόμενοι να τους ακούσει ο αγαπημένος που έφυγε για το μεγάλο ταξίδι.
Ακόμα, τη στιγμή της μεγάλης γκρίνιας μας, υπάρχουν άνθρωποι που ζουν στην ανέχεια, που στερούνται τα βασικά αγαθά. Άνθρωποι που δεν βγαίνουν στην επαιτεία και τη ζητιανιά, αλλά επιλέγουν να αγωνίζονται με όποιες δυνάμεις διαθέτουν (έστω και ελάχιστες) για να εξασφαλίσουν τα λίγα που θα τους γεμίσουν χαρά και ευγνωμοσύνη.
Λέτε όλους αυτούς ή αυτές, τους τελευταίους που αναφέρθηκαν, να τους ενδιαφέρουν οι καιρικές συνθήκες, το ανάλατο φαγητό ή ο ενδυματολογικός συνδυασμός που θα εντυπωσιάσει στη βραδινή έξοδο. Και δεν τα προβάλλω φίλοι μου με σκοπό να μαλώσω κανέναν, γιατί ποιος είμαι εγώ, ούτε αλάνθαστος είμαι ούτε και ολόσωστος. Τα αναφέρω απλώς για να κάνουμε τη σύγκριση των στιγμών και τον τρόπο ανταπόκρισης μας σε αυτές. Σαφέστατα, δεν χαρακτηρίζεται κάποιος ως κακός μέσα από το κείμενο, αλλά η ενσυναίσθηση και η εγρήγορση της συνείδησης είναι πολύ μεγάλο πράγμα, κι αυτό χρειάζεται να επισημανθεί με κάθε πρόσφορο τρόπο.
Γυρνώντας πίσω στο χρόνο, στα δικά μου μικρά – παιδικά χρόνια, θυμάμαι τη μητέρα μου να λέει – συχνά – τη φράση «τον ξένο πόνο να κάνεις δικό σου», κάθε φορά που συνέβαινε κάτι στενάχωρο σε κάποιον και μαθευόταν στο χωριό. Γι’ αυτό φίλοι μου, προτού αρχίσουμε τη γκρίνια για όσα θεωρούμε σημαντικά, ας μη λησμονήσουμε να φέρουμε στο νου τα πραγματικά σημαντικά. Δεν λέει κανείς ότι πρέπει να πέσουμε στην κατάθλιψη. Αξίζει όμως να προσπαθήσουμε να προάγουμε με τη στάση ζωής και τη συμπεριφορά μας έννοιες όπως το μοίρασμα, η αμοιβαιότητα, η εγκαρδιότητα, η συμπαράσταση, η στήριξη, η αλληλεγγύη, η ενσυναίσθηση, η αγάπη. Κι όταν καταφέρουμε αυτά τα ωραία να τα κάνουμε πράξη και να τα ορθώσουμε μπροστά και απέναντι στην κάθε λογής γκρίνια… τότε ναι, θα έχουμε κάνει τον ξένο πόνο δικό μας.