Στις 20 Γενάρη του 1927 στη Φασιστική Ιταλία τίθεται σε εφαρμογή ο νόμος που μειώνει το μισθό των γυναικών στο μισό.Μερικές εβδομάδες πριν είχε υπάρξει ο πρώτος αντι-φεμινιστικός νόμος του Φασισμού,που απόκλειε τις γυναίκες από τις διευθυντικές θέσεις των σχολείων και των δημόσιων οργανισμών,ενώ αύξανε τα δίδακτρα για εκείνες στην εκπαίδευση,αποτρέποντας τις από το να σπουδάσουν.
Οι συγκεκριμένες πολιτικές συνεχίστηκαν φυσικά και τη δεκαετία του ’30.
Το 1934 μπήκε το πλαφόν του 10% στις θέσεις εργασίας που προορίζονταν για γυναίκες,ενώ το 1939 οι γυναίκες εκτός από λίγες σε αριθμό,περιορίστηκαν σε ακόμη πιο συγκεκριμένες εργασίες.Για παράδειγμα δακτυλογράφοι,γραμματείς,τηλεφωνήτριες…
Όχι διευθυντικές θέσεις σε δημόσιες υπηρεσίες,ούτε θέσεις ευθύνης γιατί “είναι σαφώς κατώτερες από τους άντρες και δεν αποδίδουν το ίδιο,ενώ η μαζική παρουσία τους στην αγορά εργασίας προκαλεί τον…εξανδρισμό σε εκείνες και την ανεργία στους άνδρες εργαζόμενους”.(Ferdinando Loffreddo: “Politica della Famiglia” 1938).
Δεν ξέρω αν είναι πολύ ξεκάθαρο αυτό αλλά στην πραγματικότητα ο Φασισμός του Μεσοπολέμου και οι παρεμφερείς ιδεολογίες όπου εφαρμόστηκαν,πέρα από τους Εβραίους,τους Τσιγγάνους και τους πολιτικούς αντιφρονούντες,χτύπησε και το Γυναικείο Κίνημα.Υποβίβασε τη γυναίκα.
Συγκεκριμένα τη γύρισε στο σπίτι της.
Έγινε δηλαδή ακριβώς αυτό που βλέπουμε και στις ιταλικές ταινίες της εποχής εκείνης,κυρίως της δεκαετίας του ’30.
ΒΙΝΤΕΟ:
Στο “Ο κύριος Μαξ”(1938)-Ο ζενπρεμιέ περιπτεριούχος (Ντε Σίκα),που δε θέλει να αποδεχτεί την κοινωνική του τάξη και η νεαρή όμορφη υπηρέτρια (Άσια Νόρις),μετά από πολλές περιπέτειες ερωτεύονται,παντρεύονται κι εκείνη μετατρέπεται σε μια ευτυχισμένη νοικοκυρά.
Ενώ στο “Oι άντρες,τι παλιόμουτρα” (1932) την όμορφη πωλήτρια (Λία Φράνκα) και γραμματέα πλουσίων που την…εκμεταλλεύονται,γνωρίζει ο νέος και ωραίος σοφέρ (Ντε Σίκα),για να την παντρευτεί,εκείνη να αφήσει τη δουλειά της και να επιστρέψει -ευτυχής- στο σπίτι.
Αποθέωση του μιικροαστικού κοινωνικού μοντέλου στο σινεμά της εποχής του Φασισμού.
Της Δικτατορίας δηλαδή των Μικροαστών.
Από τον κοινωνικό αυτό υποβιβασμό των γυναικών,προφανώς οι άντρες κέρδισαν και λάτρεψαν (κυριολεκτικά) τα καθεστώτα εκείνα που τους έδωσαν χώρο,που τους έδωσαν την ευκαιρία να βρουν ακόμη και ερωτική σύντροφο.
Γιατί η χειραφετημένη γυναίκα προφανώς είναι πιο “δύσκολη” και πιο εκλεκτική ως προς τον άντρα που διαλέγει,κάνοντας δύσκολη της ζωή του “ισχυρού” φύλου.
Από τον κοινωνικό αυτό υποβιβασμό των γυναικών,προφανώς οι άντρες κέρδισαν και λάτρεψαν (κυριολεκτικά) τα καθεστώτα εκείνα που τους έδωσαν χώρο,που τους έδωσαν την ευκαιρία να βρουν ακόμη και ερωτική σύντροφο.
Γιατί η χειραφετημένη γυναίκα προφανώς και είναι πιο “δύσκολη” και πιο εκλεκτική.
Κίνητρο ακόμη και πολέμου η εύρεση γυναίκας για τον άντρα,τουλάχιστον στο μυαλό εκείνων που πηγαίνουν να πολεμήσουν,απόδειξη τα …ελληνοϊταλικά λεξικά που είχαν μαζί τους οι στρατιώτες του Ντούτσε το ’40 και που ήταν γεμάτα με φράσεις του τύπου:
“Θέλω να γνωρίσω την οικογένεια σας”,”θα θέλατε να ζήσουμε μετά τον Πόλεμο στην Ιταλία” και άλλα γλαφυρά,που όμως απ’ότι φαίνεται αποτέλεσαν διαχρονικό κίνητρο για τους στρατεύσιμους νέους.(Βλ.Φωτό)
Παρόμοια λεξικά είχαν τότε και οι Γερμανοί για τις περιοχές της ανατολής Ευρώπης.
Κάπου εδώ να πάμε και στο σήμερα,στο 2021.
Μετά από τη Γυναικεία Χειραφέτηση,τους νόμους της Ισότητας των Φύλων (στην Ελλάδα μετά το ’81) και τη σεξουαλική επανάσταση των 60’s και 70’s,τις γυναίκες στο Δημόσιο,τις γυναίκες στον Στρατό,στην Αστυνομία,στις Επιστήμες,στην Εκπαίδευση,στη Δικαιοσύνη,στην Πολιτική…Σήμερα,υπάρχει πραγματικά “σεξισμός και πατριαρχία” ή απλά φτάσαμε στο σημείο όπου οι γυναίκες προσπαθούν τα πάρουν εξολοκλήρου τα σκήπτρα της κοινωνίας από τους άνδρες;
Αυτό είναι το βασικό ερώτημα της όλης ιστορίας του “MeToo”,που ξεκίνησε όπως συμβαίνει με τα περισσότερα κοινωνικά ρεύματα από την Αμερική για να φτάσει και σε εμάς.
Στην πραγματικότητα είναι απλά μια αντίδραση κάποιου μέρους της κοινωνίας που καταπιέζεται ή η τελευταία φάση της σύγκρουσης των δύο Φύλων στις δυτικές κοινωνίες;
Των δύο Φύλων που για χιλιάδες χρόνια έζησαν σε χωριστά κοινωνικά περιβάλλοντα,που έκαναν σε διαφορετικές παραλίες το μπάνιο τους,σε διαφορετικά σχολεία φοιτούσαν,σε διαφορετικά επαγγέλματα -όταν και όποτε δούλευε η γυναίκα- απασχολούνταν.Με τον άνδρα να κινείται δημόσια και τη γυναίκα στο σπίτι της,σε ένα πιο “safe” περιβάλλον.
Για να μην υπάρχει σημείο επαφής μεταξύ τους,για τους λόγους που όλοι βλέπουμε σήμερα γύρω μας και που έχουν να κάνουν κυρίως με τη φύση του άνδρα.
Γιατί η όλη ιστορία είναι ο άντρας που έχει επιθετική συμπεριφορά προς τη γυναίκα κι όχι το αντίστροφο,όσο κι αν προσπαθούν να το παρουσιάσουν σαν ένα “φαινόμενο ανεξαρτήτως φύλου”,στην πραγματικότητα είναι αυτό και το ξέρουμε όλοι.
Όταν πια λοιπόν γίνει θεσμός και οι γυναίκες με μια απλή κατηγορία θα ενοχοποιούν έναν προϊστάμενο τους άνδρα,στο τέλος του (ιστορικού) αυτού κύκλου θα έχει μείνει πια κάποιος άνδρας που να είναι προϊστάμενος και να διοικεί;
Ίσως να είναι και καλύτερα βέβαια,ίσως και χειρότερα,θα το δούμε στο μέλλον…
Δύσκολη εξίσωση
Από τη μια το δικαίωμα της γυναίκας να βρίσκεται μέσα στην κοινωνία,από την άλλη το δικαίωμα του άνδρα να συνεχίσει να υπάρχει.
Προς το παρόν και όσον αφορά τη χώρα μας,η κυβέρνηση καταφέρνει να αλλάξει την επικοινωνιακή ατζέντα.
Όλοι μιλάμε (και σωστά κάνουμε) για τα σκάνδαλα στο χώρο της showbiz,ποιος πλησίασε ερωτικά και ποια,ποιος μίλησε άσχημα σε ποια,την ίδια στιγμή βέβαια που στα εθνικά μας θέματα πάμε σε μεγάλους συμβιβασμούς και η οικονομία πάει σε κατάρρευση,όταν και εφόσον φυσικά ανοίξει ξανά,γιατί προς το παρόν απολαμβάνουμε το παρατεταμένο λοκντάουν,που ήδη κλείνει έναν χρόνο!
Αλλά για αυτά δε μιλάει κανένας.