Μεγάλη Εβδομάδα διανύουμε, συνηθίζει ο κόσμος να παρευρίσκεται σε εκκλησίες και σε μοναστήρια.
Προσωπικά με απωθούσανε ανέκαθεν οι επιβλητικοί λατρευτικοί χώροι, οι φορτωμένοι με ασημένια αναθήματα και πολυτελείς πολυελαίους, οι γεμάτοι με ακριβοντυμένους πιστούς και χρυσοκεντημένους ιερείς, οι αναβλύζοντες πλούτο κι ευημερία.
Όποτε ένιωσα ανεπιτήδευτη κατάνυξη στο παρελθόν, ήταν σε ταπεινά, μοναστηριακά παρεκκλήσια ή σε λιτές εκκλησιές, ανάμεσα σε απλούς ανθρώπους κι ακόμη απλούστερους παπάδες, με ερασιτέχνες ψαλμωδούς να υμνούνε από καρδιάς.
Μες στα ανεπιτήδευτα και τα απλά, υπάρχει μια πιθανότητα να συναντήσεις τον Θεό. Να έχεις τη διαύγεια και τη γαλήνη να Τον αναγνωρίσεις.
Ωραία τα χρυσά και τα επίσημα, καλά τα μεγαλεπήβολα και τα μεγαλειώδη, εντάξει τα πομπώδη και τα στομφώδη, δεκτή η έπαρση κι η κομπορρημοσύνη, μα είναι για τον άνθρωπο κι όχι για τον Θεό.
Παράσιτα όλα τα παραπάνω, που σ’ εμποδίζουν να Τον βρεις – σ’ όποιον Θεό και αν πιστεύεις, έστω και σε κανέναν.
Αν κατορθώσει κάποιος ν’ απαλλαγεί απ’ όλα αυτά- έστω για μια στιγμή, ακόμη κι αν δε βρει Θεό, ίσως να βρει τον εαυτό του.
