Με μεγάλη συμμετοχή κόσμου και ζωηρό ενδιαφέρον πραγματοποιήθηκε η εκδήλωση της ΚΟΒ Εκπαιδευτικών του ΚΚΕ με θέμα: «Τι μαθαίνουν τα παιδιά μας στο σχολείο; Συζητώντας τα προγράμματα σπουδών στα σχολεία και τις κατευθύνσεις διδασκαλίας».
Στην εκδήλωση μίλησε ο Κυριάκος Ιωαννίδης, υπεύθυνος του Τμήματος Παιδείας και Έρευνας της ΚΕ του ΚΚΕ, ο οποίος δέχθηκε πλήθος ερωτημάτων από τους δεκάδες εκπαιδευτικούς και γονείς που γέμισαν τα γραφεία της ΤΕ Χανίων του ΚΚΕ, ενώ στη συνέχεια αναπτύχθηκε πλούσιος προβληματισμός και συζήτηση, όπου εκφράστηκε η αγωνία όλων των παρευρισκόμενων για το σημερινό σχολείο και την ανάγκη κάλυψης των μορφωτικών αναγκών της νέας γενιάς. Παράλληλα αναδείχθηκε η επιστημονική πρόταση του ΚΚΕ για το σχολείο των σύγχρονων αναγκών και δυνατοτήτων που έχουν ανάγκη τα παιδιά μας και η αναγκαιότητα συγκρότησης ενός πλατιού διεκδικητικού μορφωτικού ρεύματος σήμερα που θα θέτει ως σκοπό την πραγματική ανανέωση του σχολείου και των προγραμμάτων σπουδών, που θα αντιστέκεται στην επέλαση της ημιμάθειας και μιας ζωής δίχως δικαιώματα για τη νεολαία. Θα παλεύει τελικά για ένα σχολείο που θα μορφώνει όλα τα παιδιά.
Ο Κυριάκος Ιωαννίδης στην ομιλία του μεταξύ άλλων ανέφερε:
«Είμαστε αντιμέτωποι με σύνθετες εξελίξεις, με προβλήματα μεγάλα που δημιουργούν ένα ασφυκτικό πλαίσιο στη δύσκολη καθημερινότητα για την πλειοψηφία του λαούς μας.
Σε αυτές τις συνθήκες επιλέγουμε μαζί με την οργάνωση αντιστάσεων και αγώνων απέναντι στην πολιτικής της κυβέρνησης, μαζί με τις αγωνιστικές διεργασίες που στα σχολεία βάζουν στο στόχαστρό τους τα συνεχόμενα μέτρα της κυβέρνησης:
Να ανοίξουμε τη συζήτηση πάνω στο περιεχόμενο της μόρφωσης που παίρνουν τα παιδιά μας, για την πρόταση του ΚΚΕ για το σχολείο που θα ανταποκρίνεται στις σύγχρονες ανάγκες και δυνατότητες της εποχής μας.
Να ανοίξουμε τη συζήτηση επίσης για τις αιτίες του φαινομένου της έντασης της βίας μέσα στα σχολεία. Αλλά και να σκεφτούμε και για τους όρους που μπορούν να δώσουν απάντηση σε αυτά τα σοβαρότατα προβλήματα.
Με απλά λόγια, το ΚΚΕ επιδιώκει να συζητήσει με ευρύτερες μάζες εκπαιδευτικών, συνολικά με τη σχολική κοινότητα, πάνω σε μια καθημερινότητα η οποία θέτει συνεχώς ερωτήματα και διλήμματα».
Στη συνέχεια αξιοποιώντας πληθώρα παραδειγμάτων μέσα από τα ίδια τα σχολικά βιβλία, από τις κατευθύνσεις διδασκαλίας της Γλώσσας, της Οικονομίας, της Πληροφορικής, της Ιστορίας, κ.ά. επεσήμανε πως το εκπαιδευτικό σύστημα ούτε μπορεί ούτε θέλει να απαντήσει στα μεγάλα ερωτήματα της σχολικής κοινότητας, καθώς «η αστική εκπαίδευση βρίσκεται εκεί που βρίσκεται και ο κόσμος που τη στηρίζει. Ο αστικός κόσμος. Είναι μια εποχή συνεχόμενων κρισιακών φαινομένων και στην εκπαίδευση».
Εκτενή αναφορά ο ομιλητής έκανε και στα ζητήματα της ενδοσχολικής βίας και νεανικής παραβατικότητας, που όπως τόνισε:
«Προφανώς και δεν κλείνουμε τα μάτια σε νέα φαινόμενα που προκύπτουν. Υπάρχει ένταση της επιθετικότητας; Φυσικά και υπάρχει.
Προβληματίζουν αρκετά γονείς αλλά και εκπαιδευτικούς τα ζητήματα bullying, νεανικής παραβατικότητας, κτλ. Τα φαινόμενα αυτά μπορεί και να φουσκώνονται από ορισμένα ΜΜΕ για να παίξουν το χαρτί της καταστολής, να συνδέσουν φαινόμενα με καταλήψεις, ενταγμένα όλα αυτά και στην κατεύθυνση καταπολέμησης του εξτρεμισμού και του ριζοσπαστισμού της νεολαίας που είναι και πρόγραμμα της ΕΕ και υλοποιείται σε σχολεία. Σε κάθε περίπτωση, τα φαινόμενα αυτά επιβεβαιώνονται και από εκπαιδευτικούς και από γονείς. Έχουν βάση.
Χωρίς να κλείνουμε εδώ το θέμα, φαίνεται να είναι συνδυασμός τριών παραγόντων: 1) η πανδημία, η καραντίνα και ο εγκλεισμός έχουν δημιουργήσει ένα εσωστρεφές ψυχικό επιθετικό δυναμικό, αδυναμία και δυσκολία επικοινωνίας η οποία επιτάθηκε από την ενασχόληση με τα smart phone, τα ΜΚΔ 2) υπάρχουν εντάσεις, άγχη και αγωνίες μέσα στα λαϊκά σπίτια που δημιουργούν όρους επιθετικότητας στα παιδιά είτε ως μίμηση είτε ως διέξοδο, 3) το ίδιο το περιεχόμενο της αστικής ιδεολογικής παρέμβασης και στα πλαίσια του διαδικτύου ευνοεί την αναπαραγωγή της σαπίλας, της βίας, της εμπορευματοποίησης του ανθρώπου, του γυναικείου σώματος, κτλ.
Όπως είναι φανερό, η υποδομή για τη διαμόρφωση των στάσεων ενός παιδιού καθορίζεται από την οικογένεια γιατί μέσα σε αυτήν αναπτύσσεται ο παιδικός ψυχισμός τα πρώτα χρόνια. Γι αυτό και είναι απαραίτητο με ευθύνη του κράτους να μην ενισχύεται η απόλυτη εξάρτηση των παιδιών από τους γονείς, όποιοι κι αν είναι αυτοί.
Στο σημείο αυτό πρέπει να προφυλαχτούμε όμως από μια παρεξήγηση. Η αντιπαράθεση στην πραγματικότητα δεν είναι από την μία μεριά κοινωνία και κράτος, από την άλλη οικογένεια. Ο κρίσιμος ρόλος της οικογένειας υφίσταται πάντα στο έδαφος ενός συγκεκριμένου κοινωνικο-οικονομικού πλαισίου. Δεν δρα ανεξάρτητα αλλά πολλαπλασιαστικά στην εμπέδωση των κυρίαρχων αξιών και ιδεών, υποτάσσεται στο ιδεολογικό και πολιτικό περιεχόμενο της τάξης που έχει την εξουσία.
Η ενημέρωση λοιπόν είναι αναγκαία. Πρέπει να ενταχθεί όμως σε μια ευρύτερη συζήτηση για το ποιος γεννάει το πρόβλημα και όχι για να συσκοτιστεί το πρόβλημα.
Αν λοιπόν θέλει κάποιος να μιλήσει για βία πρέπει να κοιτάξει και πέρα, και μάλιστα κυρίως πέρα, από τους τέσσερις τοίχους της οικογένειας. Γιατί βία είναι μέσα στο σχολείο το ένα παιδί να έχει πρόσβαση σε εξωσχολική στήριξη και το άλλο όχι. Βία είναι το ένα παιδί να οργανώνει τον χρόνο για να δώσει πανελλαδικές εξετάσεις για να περάσει σε κάποιο πανεπιστήμιο και το άλλο να έχει συμβιβαστεί με τους ταξικούς τοίχους που ορθώνονται μπροστά του. Βία είναι να μην μπορείς να πας διακοπές και ο συμμαθητής σου να λέει πόσο ωραία πέρασε το καλοκαίρι. Βία είναι να ακούς τα μπράβο του δασκάλου και του καθηγητή και εσύ συνεχώς να είσαι το ξύλο το απελέκητο που πρέπει να τελειώνει το σχολείο νωρίς-νωρίς για να μάθει καμιά τέχνη.
Η προώθηση μιας σειράς εκπαιδευτικών μεταρρυθμίσεων στο περιεχόμενο της σχολικής γνώσης, στα προγράμματα σπουδών, τα ζητήματα της αξιολόγησης, οι νόμοι που επιτείνουν την κατηγοριοποίηση των σχολικών μονάδων και ανοίγουν δρόμους στην ακόμα μεγαλύτερη επιβάρυνση των γονιών, έχουν καθημερινό παιδαγωγικό αποτύπωμα που εκφράζεται στη συζήτηση για το τι είναι καλό για το σχολείο, ποιος είναι ο καλός εκπαιδευτικός, τι μπορεί να κάνει ο γονιός για να βοηθήσει στην υπόθεση της μόρφωσης των παιδιών του.
Και από αυτό εδώ το βήμα θέλουμε να επισημάνουμε την κρίσιμη μάχη ενάντια στην εφαρμογή της αντιπαιδαγωγικής αξιολόγησης που επιδιώκει η κυβέρνηση. Πρόκειται για ζήτημα που αφορά την καρδιά του σχολείου. Χτυπά ολομέτωπα τον ρόλο του εκπαιδευτικού. Δεν πρόκειται για αξιολόγηση αλλά για κρατικό έλεγχο πάνω στα επίδικα της αντιδραστικής πολιτικής τους. Και γι’ αυτό το λόγο προχωράει μαζί με την ένταση της καταστολής. Φυσικά, η καταστολή δεν είναι ξένο σώμα στη λειτουργία της εκπαίδευσης. Δεν είναι μια άτυχη στιγμή του αστικού κράτους. Είναι πανταχού παρούσα και διατρέχει άλλοτε πιο φανερά άλλοτε λιγότερο τη λειτουργία του σχολείου και στις δυο κρίσιμες πτυχές της: τη διαδικασία απόκτησης γνώσεων και την πολύμορφη ενσωμάτωση στο εκμεταλλευτικό σύστημα. Σε αυτές εντάσσονται η στάση απέναντι στην κομματικοποίηση, δηλαδή η άρνηση στο ΚΚΕ πολλές φορές να μιλήσει με εκπαιδευτιοκύς, η στάση απέναντι στους ΚΝίτες μαθητές ή τους κομμουνιστές εκπαιδευτικούς, το ίδιο το θεσμικό πλαίσιο αντιμετώπισης των κινητοποιήσεων όπως οι διάφορες πράξεις νομοθετικού περιεχομένου, οι σχολικοί κανονισμοί που ενώ προσδιορίζουν με πολλές λεπτομέρειες καθήκοντα και υποχρεώσεις, δεν μιλούν για τον “ελέφαντα στο δωμάτιο” την κρατική υποχρέωση να διασφαλίζονται όλες οι απαραίτητες προϋποθέσεις για να γίνεται σωστά το μάθημα.
Μετά απ’ όλα αυτά δεν θεωρούμε ότι είναι απορίας άξιο το γεγονός ότι το κυρίαρχο αίσθημα των εκπαιδευτικών είναι πως στέκονται αβοήθητοι σε έναν κυκεώνα εξελίξεων και προβλημάτων μέσα στην καθημερινή σχολική πραγματικότητα. Μένει ως καταστάλαγμα ότι όχι μόνο δεν βοηθιούνται από την πολιτεία αλλά και πιέζονται παραπέρα, ακόμα και διώκονται όταν διεκδικούν».
Καταλήγοντας ο Κυριάκος Ιωαννίδης τόνισε πως όλα αυτά απαντιούνται πατώντας «στην πρόταση του ΚΚΕ για το σχολείο των σύγχρονων αναγκών και δυνατοτήτων της εποχής μας. Μια επεξεργασία που δεν αφορά απλά μια πρόταση για το μέλλον. Μπολιάζει τους σημερινούς αγώνες με κριτήριο, επιστημονικό, παιδαγωγικό και ταξικό, για τις συνεχόμενες αλλαγές στην εκπαίδευση.
Το πραγματικά νέο σχολείο θα είναι το σχολείο της κοινωνίας που θα έχει απαλλαγεί από τον βραχνά της εκμετάλλευσης.
Είναι το σχολείο της δημιουργίας και της συλλογικότητας κόντρα στο σχολείο της απόγνωσης.
Το ΚΚΕ έχει καταθέσει ολοκληρωμένη πρόταση για το πώς πρέπει να είναι το σχολείο των σύγχρονων αναγκών και δυνατοτήτων της εποχής μας. Σε κάθε επίπεδο, από την πρώτη σχολική ηλικία μέχρι τα 18. Και όχι μόνο από την άποψη της δομής αλλά και του περιεχόμενου.
Και κυρίως; Για όλους.
Και η πρώτη διαπαιδαγωγητική πράξη του σχολείου απορρέει από το γεγονός ότι το σχολείο αυτό, όπως κάθε σχολείο σε όλες τις κοινωνίες, δεν είναι αποκομμένο από την πολιτική, δεν στέκεται στον αέρα. Το σχολείο αυτό γράφει στις σημαίες του «ένας για όλους κι όλοι για έναν», γιατί αυτή ακριβώς είναι η σημαία της νέας κοινωνίας.
Σήμερα αυτός ο δρόμος ανοίγει. Στις σχολικές τάξεις. Με την προσπάθεια των εκπαιδευτικών να ανοίξουν μορφωτικές ρωγμές στην κυρίαρχη αντίληψη για τη γνώση, στις ιδεολογικές παραδοχές της αστικής τάξης που η κοινωνία της σαπίζει.
Που δουλεύουν με τα παιδιά των λεγόμενων τελευταίων θρανίων. Που δεν θεωρούν περιττό κανέναν άνθρωπο. Που δεν θεωρούν κανένα παιδί ανήμπορο μπροστά στην επιστημονική γνώση. Που απομυθοποιούν τον σύγχρονο μύθο της ταύτισης της οποιαδήποτε πληροφορίας με τη γνώση.
Με την προσπάθεια να στηριχθούν οι μαθητές για να ορθώσουν ανάστημα αντιπαράθεσης, με το δικό τους τρόπο και ύφος, αλλά να σηκώσουν ανάστημα, στα ψέματα και τις διαστρεβλώσεις των σχολικών βιβλίων και των διάφορων φερέφωνων τους.
Σε αυτό τον δρόμο μπορεί να σωθεί κι ένα μεγάλο κομμάτι αυτών των νέων που από την κούνια έχουν νιώσουν στο πετσί τους τη βία του συστήματος. Μπορεί να σωθεί, αν συναντηθεί με τις ιδέες του ταξικού θυμού και της ταξικής κοινωνικής δημιουργίας ενός νέου κόσμου. Ενός κόσμου….
Όπου κανένας πια δεν θα πεινά
Κανένας άλλον δεν θα φοβάται
Κανείς κανέναν δεν θα υποβαθµίζει
Κανείς ελπίδα δεν θα κλέβει κανενός, όπως μας έλεγε και Ναζίμ Χικμέτ».
