Ήταν αναμενόμενο.
Όχι ότι θα πεθάνει.
Αυτό μόνο το 2020 θα μπορούσε να φέρει.Ήταν εξάλλου μόλις 60 χρονών.
Ήταν αναμενόμενο το κύμα της συγκίνησης που προκάλεσε ο θάνατος του σε όλο τον κόσμο.
Και δε μιλάμε φυσικά για τη Νάπολη που έτσι κι αλλιώς είναι ένας τοπικός ήρωας.
Ούτε για την Αργεντινή όπου λατρεύτηκε περισσότερο όσο κανείς άλλος άνθρωπος εκείνης της μεγάλης Λατινοαμερικάνικης χώρας,πατρίδας του Τσε Γκεβάρα,τον οποίο παρεμπιπτόντως θαύμαζε κι ο ίδιος και τον είχε κάνει τατουάζ στο μπράτσο του.
Εξάλλου υπήρξε και προσωπικός φίλος του Φιδέλ Κάστρο.
Ο Μαραντόνα δεν λατρεύτηκε μόνο από τους Ναπολετάνους και τους Αργεντίνους.
Αν συνέβαινε αυτό δε θα μιλούσαμε για το Μαραντόνα αλλά για έναν απλό σούπερ σταρ του ποδοσφαίρου.
Ο Ντιέγκο δεν ήταν ένας απλός ποδοσφαιριστής όμως.
Ήταν…“mas que un futbolista”.
“Κάτι παραπάνω από ποδοσφαιριστής”.
Ήταν απλά ένα παγκόσμιο είδωλο.
Όλα είναι ένα παιχνίδι ταύτισης
Τι είναι αυτό που κάνει γκελ στον κόσμο, που “γράφει” και κάποιος είναι αποδεχτός και οι υπόλοιποι όχι;
Είναι η ταύτιση.
Ο άνθρωπος ψάχνει να βρει την εικόνα του.
Κάποιον που να έχει κάτι πάνω του που να του θυμίζει τον εαυτό του ή κάποιους ανθρώπους από το περιβάλλον του.
Και ο Ντιέγκο απλά ήταν ένας τύπος με μια φάτσα γλυκιά αλλά και καθημερινή, με ένα σωματότυπο ανθρώπου της γειτονιάς σου.Ούτε ψηλός, ούτε ιδιαίτερα γρήγορος, που δεν έκανε σίγουρα την αθλητική ζωή των στερήσεων αλλά ήταν μόνος του μια ομάδα, που έκανε πράγματα που κανείς άλλος δεν μπορούσε να κάνει μέχρι τότε και το κυριότερο:
“Έφτυνε” τους πάντες και τα πάντα στα μούτρα.
Ενίοτε και χωρίς εισαγωγικά, στην κυριολεξία.
Γιατί το να κάνεις καριέρα πάνω σε ένα “image” περιποιημένο και καθωσπρέπει είναι (σχετικά) εύκολο,το να κάνεις αυτά που έκανε ο Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα και να σε λατρεύουν σαν Θεό,είναι το κάτι άλλο.
Κάποτε στη Νάπολη
Πήγα πρώτη φορά στη Νάπολη για επίσκεψη σε ένα φίλο και για να δω τι παίζει με το Πανεπιστήμιο εκεί για να πάρω μεταγραφή.
Μιλάμε για τη δεκαετία του ’90,πολλά χρόνια μετά το Μαραντόνα.
Δεν ξέρω αν ήταν ένα στα δύο,μπορεί και να φάνηκε έτσι σε εμένα.Πάντως ήταν πάρα πολλά.
Τα γράφιτι και τα συνθήματα στους τοίχους για το “Θεό”,εννοώ.
Απίστευτα συνθήματα έξω από σχολεία,έξω από εκκλησίες,στις φτωχογειτονιές που το λεωφορείο χωρούσε ίσα-ίσα να περάσει.
Ακόμη κι έξω από ένα νεκροταφείο:
“Δεν ξέρουν τι έχασαν”
Κι από κάτω: “Κλαμπ Φίλων Ντιέγκο Μαραντόνα”.
Να μην ξεχάσω και τα bar-cafe με το όνομα “Armando-Diego”.Θα μου πεις.”Εδώ βάφτιζαν τα παιδιά τους έτσι,το όνομα του μπαρ σε παραξένεψε;”
Έγινε ταινία,έγινε τραγούδι,βιβλίο,τατουάζ.
Τον λάτρεψαν αριστεροί και δεξιοί,όλη η φτωχολογιά του πλανήτη.Τον λάτρεψαν ηγέτες και ζάμπλουτοι. Ακόμη και ο γόνος των Ανιέλι έκανε δήλωση,ότι ήταν τιμή του,λέει,που τον είχε,ο Μαραντόνα,φίλο!
Ας περιμένουμε όλοι τις επόμενες ώρες,μέχρι την κηδεία του και θα δούμε ένα απίστευτα μεγάλο κύμα της συγκίνησης να τον αγκαλιάζει,απ’όλο τον κόσμο.
“La vida es una tombola
De noche y de dia”
“Η ζωή είναι ένα λαχείο
Μέρα και νύχτα”
D.A.Maradona
