Ο Μάνος Βακούσης, καλεσμένος στην εκπομπή «Καλύτερα Αργά» το βράδυ της Παρασκευής 24 Ιανουαρίου, μίλησε για την εμπειρική πληρότητα, την αλήθεια, το ψέμα και την πλάνη που, όπως ο ίδιος ανέφερε, χαρακτηρίζουν τη ζωή του.
«Δεν ζω την πραγματικότητα, είμαι ένας πλάνητας. Το λέω ταπεινά αυτό. Κατά βάθος είμαι 25 ετών. Ζω καθημερινά σχεδόν σε μια πλάνη. Δεν είμαι σταθερά 25, αφού παίζω και ρόλους. Έχει τύχει να είμαι και 185 ή 200. Μελετώντας, μάλιστα, μια εκπομπή του γεωλόγου Ηλία Μαριολάκου, που λέγεται Γεωθυμολογία, τον “ερωτεύτηκα”. Συνειδητοποίησα ότι αυτός ο άνθρωπος, γύρω στα 85, μπορούσε να δημιουργεί μύθο, και μέσα στον μύθο βρίσκεται όλη η αλήθεια, που, ωστόσο, μπορεί να είναι και ψέμα», εξομολογήθηκε.
Ο ηθοποιός αναρωτήθηκε: «Γιατί, συγγνώμη, το ότι ζούμε είναι αλήθεια; Το ότι θα πεθάνουμε είναι ψέμα;».
Στη συνέχεια, αναφέρθηκε στη σχέση του με τη Σαντορίνη: «Δεν γεννήθηκα στη Σαντορίνη, αλλά την λάτρεψα κάποιες εποχές! Κανείς δεν μπορεί να αλλάξει την ανατολή και τη δύση. Αυτό το θαύμα το έζησα μικρός. Τον χειμώνα, όταν κατέβαινε η ομίχλη, νιώθαμε Θεοί. Είναι τύχη να ζεις σε μια ομορφιά που μπορείς να τη δημιουργήσεις και μόνος σου».
Ο Μάνος Βακούσης τόνισε τη σημασία της εμπειρικής πληρότητας: «Η εμπειρική πληρότητα ξεκινά από την επιθυμία να ζήσεις, να μη θεωρείς τίποτα αυτονόητο. Όταν ένας άνθρωπος είναι παρών, δημιουργεί την εμπειρική πληρότητα. Ωστόσο, οι κοινωνικές επιταγές μάς βάζουν σε καλούπια, μας μαθαίνουν αυτά που θεωρούν σωστά».
Επιπλέον, μίλησε για τη βαθύτερη σύνδεσή του με τους ρόλους: «Υπάρχει μια πληρότητα εκδοχών στον χώρο του θεάτρου, του κινηματογράφου και της τηλεόρασης. Με εκφράζει η φράση: “Τι σημαίνει καταλαβαίνω και αφού καταλάβω, να νιώσω”. Για μένα αυτό είναι μια ιεροτελεστία παιχνιδιού. Μπορεί να δούμε έναν άνθρωπο, να μην τον γνωρίσουμε ποτέ και να τον ερωτευτούμε. Το ίδιο συμβαίνει και με τους ρόλους. Ο ρόλος που ερωτεύτηκα βαθιά ήταν αυτός του Κολοκοτρώνη. Είχα την τύχη να υποδυθώ ένα μαγικό πλάσμα, έναν άνθρωπο ασύλληπτο που μεγάλωσε ξυπόλυτος χειμώνες και καλοκαίρια. Κατάφερα να μπω στην ψυχή αυτού του ανθρώπου».
Κλείνοντας, ανέφερε: «Η αμφιβολία έχει έναν θάνατο που δεν είναι υπαρκτός. Είμαστε σε ακινησία! Όλο το θέατρο, που είναι η ίδια η ζωή, είναι ένα ψέμα. Δεν μπορούμε να εφαρμόσουμε τίποτα από αυτό. Βλέπουμε μια παράσταση που μας συγκλονίζει, αλλά μετά πάμε να φάμε, να κοιμηθούμε, και όλα επανέρχονται στην καθημερινότητά μας. Το θέατρο είναι ένα μεγάλο ψέμα που λέει την αλήθεια, τόσο μεγάλες αλήθειες που δεν μπορούμε να τις ακούμε. Ζούμε σε μια πραγματικότητα».
