«Ο Μιλού, το μικρό αγόρι που ζει το όνειρό του, συνεχίζει να βαδίζει στον δρόμο του με ενθουσιασμό και σεβασμό για να καταφέρει να υπάρξει, μέχρι τα όρια της ζωής του. Γιατί το όνειρό του είναι η ελπίδα για το μέλλον του. Είμαι ευτυχής που μοιράζομαι ένα μέρος της διαδρομής του, συγκινημένη που του απλώνω το χέρι και του δανείζω τη φωνή μου. Και νιώθω ότι μου δίνει και αυτός το χέρι του και μοιραζόμαστε μυστικά τη μεγάλη ευθύνη να βρούμε την Αλήθεια μας», γράφει η Νάνα Μούσχουρη για την παράσταση «Οταν μεγαλώσω, θα γίνω Νάνα Μούσχουρη», του Νταβίντ Λελέ-Ελό, που παρουσιάστηκε για πρώτη φορά το 2019 στη Γαλλία, στο Φεστιβάλ της Αβινιόν και την επόμενη σεζόν θα παιχτεί στο Παρίσι. Αυτό το καλοκαίρι θα κάνει την επίσημη πρώτη της και στην Αθήνα.
Ο πολυτάλαντος Μάνος Καρατζογιάννης θα υποδυθεί τον Μιλού, ένα αγόρι από μια γαλλική επαρχιακή πόλη των 80s που ήθελε όταν μεγαλώσει να γίνει η Νάνα Μούσχουρη, δίχως να ξέρει να τραγουδά, να μιλά ελληνικά και να φορά γυναικεία ρούχα. Ο ηθοποιός δεν φοβάται να ενσαρκώσει αυτό τον ρόλο. Αλλωστε το βιογραφικό του είναι γεμάτο από απαιτητικούς ρόλους του κλασικού και του σύγχρονου ρεπερτορίου. «Για να είμαι ειλικρινής, δεν ξέρω αν τους επιλέγω ή αν με επιλέγουν. Ισως έχει να κάνει με το ότι στη ζωή μου θέλω να καταλαβαίνω τους άλλους. Παλεύω να τους καταλάβω. Να μην τους προσπεράσω. Να μη βιαστώ να δώσω μια γρήγορη, μια εύκολη απάντηση. Αυτό με κάνει μάλλον να είμαι ανοιχτός – όχι μόνο στη ζωή αλλά και στη σκηνή, με τα “δύσκολα” όπως λέτε», εξηγεί ο ίδιος.
Αναφορικά με τον καινούριο ρόλο του, συμπληρώνει: «Πρόκειται για αληθινή ιστορία. Ο συγγραφέας από μικρό παιδί θέλησε να γίνει κάποιος άλλος, συγκεκριμένα η Νάνα Μούσχουρη. Είναι βοηθητικό να θαυμάσουμε πολύ, να ταυτιστούμε, ακόμη και να μεταμφιεστούμε σε κάποιον άλλον μέχρι να βρούμε το δικό μας μονοπάτι για τη ζωή. Υπάρχουν διάφορα κατά καιρούς σωσίβια στην απελπισμένη ζωή όλων μας; Ναι, τον Νταβίντ, τον συγγραφέα, τον σώζει η Νάνα, όπως γράφει και ο ίδιος. Από πλευράς μου, έχω νιώσει, αν όχι να με σώζουν οι ρόλοι και τα κείμενα, να μου χαϊδεύουν το στομάχι, να μου δείχνουν έναν δρόμο. Οι καλλιτέχνες και η τέχνη τους πράγματι συμβάλλουν ή μπορούν να συμβάλλουν με έναν τρόπο ώστε να ομορφύνει η ζωή μας, να διορθωθεί ο κόσμος μας, μέχρι να βρούμε ένα πιο προσωπικό μονοπάτι, τον δικό μας δρόμο».
