Παρακολουθώντας τον Πρωθυπουργό στη Δ.Ε.Θ. και κάνοντας έναν πρώτο απολογισμό των όσων εξήγγειλε, θα έλεγε κανείς ότι το πακέτο μέτρων δεν είναι μικρό.
Τα κύρια ερωτήματα,όμως, είναι τα εξής: Από πού αντλείται το πακέτο αυτό και πώς θα διανεμηθεί;
Είναι ξεκάθαρο ότι προέρχεται από την υπερ-φορολόγηση και τα επιπλέον κέρδη του κράτους από την είσπραξη ΦΠΑ, τον ειδικό φόρο κατανάλωσης καυσίμων, χρήματα που τα έχει πληρώσει το σύνολο των πολιτών και μάλιστα με το παραπάνω.
Η κατεύθυνση από την κυβέρνηση φαίνεται να παραμένει η ίδια και ονομάζεται «επιδοματική πολιτική». Στα διάφορα επιδόματα και στον τρόπο που δίνονται, υπάρχουν αδικίες που θύμα είναι πάντα αυτό που ονομάζουμε μεσαία τάξη. Υπάρχει λύση; Φυσικά,για αρχή, μείωση «χθες» στον φόρο των ειδών πρώτης ανάγκης και στον φόρο των καυσίμων.Με τα επιδόματα να λειτουργούν ως «ασπιρίνη» στο πρόβλημα, συντηρείται η ακρίβεια και η κερδοσκοπία. Απαιτείται έλεγχος στην αγορά και επιβολή πλαφόν όπου χρειάζεται, για να προστατευτούν οι πολίτες.
Τι δεν ακούσαμε από τον Πρωθυπουργό…
Δεν ακούσαμε για τη στήριξη των αυτοαπασχολούμενων και των μικρών επιχειρήσεων. Αρκετές επιχειρήσεις είναι στα όρια του λουκέτου,απειλούνται με κατασχέσεις. Μια γενναία ρύθμιση για το σύνολο των οφειλών σε εφορία και ΕΦΚΑ είναι αναγκαία, έπειτα και από τη δοκιμασία της πανδημίας. Επίσης, η κατάργηση του τέλους επιτηδεύματος ήταν μια προεκλογική δέσμευση που δεν έχει υλοποιηθεί. Αυτό που ειπώθηκε για αύξηση προσωπικού(κατά μια μονάδα ΕΜΕ), ενός επιπλέον εργαζόμενου ανά έτος,με πολλαπλάσιο κόστος των 650 ευρώ του τέλους, νομίζω ευνοεί και πάλι τις μεγάλες επιχειρήσεις που έχουν τη δυνατότητα να αυξήσουν προσωπικό, και όχι τις μικρές.
Κλείνοντας, καλό θα είναι να επιδοτείται η παραγωγή και η ανάπτυξη. Με την πολιτική της κυβέρνησης, η σημασία των επιδομάτων έχει διαστρεβλωθεί. Από εκεί που τα επιδόματα ενισχύουν τις αποδυναμωμένες κοινωνικές τάξεις ή ενισχύουν, σε συγκεκριμένες περιστάσεις, τη μεσαία τάξη, λειτουργούν πλέον ως μέσο επιβίωσης.
Ο μεγαλύτερος κίνδυνος που εγκυμονεί είναι να μετατραπούμε σε μια κοινωνία επιδοματούχων χωρίς κανένα κίνητρο για παραγωγή.
Αυτός ο κίνδυνος δεν θα έρθει, είναι παρών.