Πριν από λίγες ημέρες ο πρωθυπουργός στην Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης παρουσίασε την οικονομική και μεταρρυθμιστική πολιτική της κυβέρνησης για το επόμενο έτος, υποσχόμενος στον ελληνικό λαό την υλοποίηση όλων των προεκλογικών υποσχέσεων που είχαν δοθεί πριν από ένα χρόνο και των δεσμεύσεων τήρησης του προγράμματος που θα ολοκληρωθεί μέσα στα επόμενα τρία χρόνια.
Με σοβαρότητα και απόλυτη σαφήνεια στους λόγους του δήλωσε ότι δεν πρόκειται για πακέτα παροχών αλλά κοστολογημένα μέτρα στήριξης των νοικοκυριών, των επιχειρήσεων, εργαζομένων, συνταξιούχων, όλων των κατηγοριών.
Διακρίθηκε η άνεση και ο ρεαλισμός στην διατύπωση των σκέψεων και των προτάσεων του πρωθυπουργού, οι οποίες οδηγούμενες στον δρόμο της ορθής λογικής, με την απαιτούμενη μεθοδικότητα και αποφασιστικότητα μπορούν να δημιουργήσουν λύσεις και να φέρουν αποτελέσματα στα μεγάλα προβλήματα του τόπου και των πολιτών.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης για μια ακόμη φορά ανέφερε πώς η ακρίβεια είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα καθημερινότητας των πολιτών και έθεσε διπλό στόχο της κυβέρνησης, από τη μία να φρενάρει με μέτρα και ελέγχους τον πληθωρισμό και από την άλλη να αυξήσει τα εισοδήματά τους.
Η αίσθηση που αποκόμισαν όσοι την παρακολούθησαν ήταν ότι η φετινή ομιλία αποτελούσε ορόσημο, καθώς δεν εξαντλήθηκε μόνο στον παραδοσιακό χαρακτήρα της έκθεσης, γιατί έδωσε ευρύτερη πολιτική σημασία σηματοδοτώντας για τις εξελίξεις στην επόμενη τετραετία.
Το κυριότερο είναι η διαβεβαίωση του πρωθυπουργού ότι το φετινό πακέτο παροχών χωρίς να οδηγεί σε δημοσιονομικό εκτροχιασμό, θα είναι μεγαλύτερο από όσο όλοι περιμέναμε.
Πολλοί είναι εκείνοι που σχολίαζαν ότι η φετινή παρουσία του Κυριάκου Μητσοτάκη ήταν δυσκολότερη από το 2016 που πήγε για πρώτη φορά στην Δ.Ε.Θ. ως αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης και η πλέον καταλυτική ώστε να <<ξυπνήσει>> η κυβέρνηση σημαίνοντας την επανεκκίνηση της.
Την ίδια ώρα στη χώρα εξελίσσεται ένα πολιτικό φαινόμενο που όμοιό του δεν έχει γνωρίσει κατά τη διάρκεια της Μεταπολίτευσης αυτός ο τόπος. Ενώ η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας δείχνει να έχει σηκωμένα τα μανίκια και ένα σωρό επεξεργασμένα σχέδια παραμάσχαλα για να αντιμετωπίσει τα προβλήματα του σήμερα και του αύριο, την ίδια ώρα ένα χρόνο και τρεις μήνες από τις τελευταίες Βουλευτικές Εκλογές ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ ακόμη ψάχνουν να βρουν τον βηματισμό τους. Στα δύο κόμματα μείζονος και ελάσσονος αντιπολίτευσης οι επίδοξοι αρχηγοί κάνουν παρέλαση υποψηφιοτήτων, σε μία ενδοοικογενειακή μάχη για την καρέκλα.
Εγκλωβισμένοι στην αλληλοεξοντωτική διαδικασία της τελικής επικράτησης, δεν έχουν ούτε τον χρόνο, ούτε την δυνατότητα να διαμορφώσουν ρεαλιστικές αντιπροτάσεις στην κυβερνητική πολιτική. Η άσκηση της αντιπολίτευσης εξαντλείται σε περιστασιακές πολιτικές κορώνες, που δεν ηχούν ευχάριστα στα αυτιά των απογοητευμένων οπαδών τους και σε όλους τους πολίτες που αγωνιούν για την ποιότητα της ζωής και το μέλλον των παιδιών τους.
Διαδίδονται αντιφατικά σενάρια κατά τη διάρκεια της τελευταίας πενταετίας κυρίως από τον ΣΥΡΙΖΑ, βλέποντας τον Μητσοτάκη να ανατρέπεται εκ των έσω, σενάρια πού προδίδουν την έλλειψη στρατηγικής και κυρίως την ύπαρξη αδυναμίας να αντιμετωπίσουν τον πρωθυπουργό περιμένοντας τον από μηχανής Θεό… που άλλοτε είναι ο Σαμαράς και ο…Καραμανλής και άλλοτε η οργισμένη επαναστατημένη κοινωνία που θα τον βγάλει από τη μέση. Αυτό αναδεικνύει τα μέγιστα την επιθυμία όλης της αντιπολίτευσης να φύγει με κάποιο μαγικό τρόπο ο Μητσοτάκης αφού οι ίδιοι αδυνατούν να πραγματοποιήσουν, με αποτέλεσμα αυτός να παραμένει σταθερός στην θέση του, ουσιαστικά χωρίς πολιτικό αντίπαλο ως πρωθυπουργός της χώρας.
Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι ο πρωθυπουργός είναι αλάνθαστος και ότι όλα είναι ρόδινα στην Ελλάδα με την κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας.
Τα προβλήματα είναι πολλά και μεγάλα με αδιόρθωτες στρεβλώσεις και εκείνο που εξακολουθεί να παραμένει είναι η διακομματική πεποίθηση ποιος μπορεί να τα αντιμετωπίσει καλύτερα, κυβέρνηση ή αντιπολίτευση στην Ελλάδα.