Συντονισμένη επιχείρηση… απελευθέρωσης σαλιγκαριών πραγματοποιήθηκε πριν μερικές μέρες σε γνωστή αλυσίδα σούπερ μάρκετ στα Χανιά.
Η ομάδα ακτιβιστών που φέρει την ονομασία “Σπείρα Σαλιγκαριών” απελευθέρωσε 1158 ζωντανά σαλιγκάρια από το κατάστημα και διαμαρτυρήθηκε για τις συνθήκες διαβίωσης και εμπορίας τους.
Σύμφωνα με την ομάδα, τα σαλιγκάρια είναι τα μοναδικά ζώα που πωλούνται ζωντανά στα ελληνικά σούπερ μάρκετ, όπου βρίσκονται σε κατάσταση λήθαργου, στριμωγμένα το ένα πάνω στο άλλο, σε ακατάλληλες συνθήκες δίπλα στα λαχανικά. Όταν ξυπνούν από το λήθαργο, συναντούν μόνο στοιβαγμένα κελύφη και δίχτυα, ενώ η τελική κατάληξή τους είναι να βραστούν ζωντανά για κατανάλωση. Τα σαλιγκάρια πωλούνται στα πλαίσια της νηστείας, της γκουρμέ κουζίνας, και της κρητικής παράδοσης, χωρίς όμως να λαμβάνεται υπόψη η ευζωία τους.
Αναλυτικά η ανακοίνωσή τους:
«Τα σαλιγκάρια είναι τα μόνα ζώα που πουλιούνται ζωντανά στα σούπερ μάρκετ. Τα περισσότερα βρίσκονται σε λήθαργο, στριμωγμένα το ένα πάνω στο άλλο, κάπου δίπλα στα λαχανικά. Κάποια λίγα έχουν ξυπνήσει και ξεπροβάλλουν τις κεραίες τους που συναντούν στοιβαγμένα κελύφη και δίχτυα.
Αν είχαν φωνή, θα τα πρόσεχες. Κάπου μεταξύ νηστείας, γκουρμεδιάς και κρητικής παράδοσης, το επόμενο στάδιο είναι να τα αγοράσουν, να τα βρέξουν, να ξεφορτωθούν όσα είναι νεκρά και να βράσουν τα υπόλοιπα ζωντανά.
Tα υπόλοιπα ζώα στο σούπερ μάρκετ τα “βλέπουμε” νεκρά στα ψυγεία και στα ράφια. Τα τεμαχισμένα και συσκευασμένα σώματα και τα παράγωγά τους προσπερνιούνται στους διαδρόμους, αφού για τον αποχαυνωμένο άνθρωπο-καταναλωτή, αυτή η φριχτή πραγματικότητα αποτελεί μια συνηθισμένη εικόνα.
Τα πτώματά τους είναι πλήρως αποσυνδεδεμένα από το ίδιο το ζώο που βασανίστηκε και σκοτώθηκε με σκοπό να το αγοράσει ο πολιτισμένος άνθρωπος, χωρίς να λερώσει τα χέρια ή τη συνείδησή του. Σαν αντικείμενα, τα άλλα ζώα πλασσάρονται ως εμπορεύσιμα προϊόντα, όλα στη διάθεσή του ανάλογα πάντα με την τσέπη του, για να καλύψει τια πλασματικές του ανάγκες.
Όλη η ζωή έχει γίνει μια ατέλειωτη κατανάλωση προϊόντων, πληροφοριών, εικόνων, σχέσεων, που προσπαθεί μάταια να καλύψει το κενό μιας ύπαρξης εγκλωβισμένης και αποκομμένης από τη φυσικότητά της.
Παγιδευμένος στο φαύλο κύκλο παραγωγής – κατανάλωσης, ο άνθρωπος – καταναλωτής έχει μάθει να αποδέχεται τυφλά αυτή τη σάπια πραγματικότητα ως φυσιολογική και αναγκαία, ταΐζοντας έτσι το ίδιο το σύστημα κυριαρχίας και εκμετάλλευσης που βλέπει τη ζωή ως πηγή κέρδους.
Η αγορά των αυξανόμενων βίγκαν επεξεργασμένων τροφίμων δεν αποτελεί ούτε λύση, ούτε πολιτική τοποθέτηση, αλλά μια ακόμα ψευδαίσθηση επιλογής, από αυτές που το καπιταλιστικό σύστημα ξέρει πολύ καλά να κατασκευάζει. Άλλωστε, πριν να πλασσαριστεί ως “ανάγκη” η κρεοφαγία, ο κόσμος τρεφόταν μια χαρά χωρίς ζωικά, απλά δεν έτρωγε “βίγκαν προϊόντα”, έτρωγε “φακές”.
Ο πολιτισμένος άνθρωπος γύρισε την πλάτη του στη φύση και συγκεντρώθηκε σε πόλεις που ζουν σε βάρος του φυσικού κόσμου, αναζητώντας μια ζωή πιο εύκολη με πιο πολλές επιλογές-ευκαιρίες.
Σταδιακά εγκατέλειψε την ελευθερία του και κατάντησε πλήρως εξαρτημένος από παραγωγούς, μεσάζοντες και ολοένα μεγαλύτερες εταιρίες για την επιβίωσή του. Αντάλλαξε τη φυσική ζωή για μια τεχνητή. Ζει(;) και δουλεύει σε τεχνητά κουτιά, με τεχνητό φως, σε τεχνητούς ρυθμούς και διαρκή θόρυβο.
Σε ένα κατασκευασμένο εκτροφείο για ανθρώπους-γρανάζια που καλουπώνονται βίαια από νωρίς μέσα στα κάγκελα του εκπαιδευτικού συστήματος, ρόλος του οποίου είναι να πειθαρχήσει, να ακρωτηριάσει, να μπουκώσει με πληροφορίες και εργασιακή “ηθική” για να σε μετατρέψει σε αναλώσιμο τσιπάκι στη μηχανή του. Για κάθε ζωή που δεν είναι χρήσιμη και δεν το εξυπηρετεί, η πόλη γίνεται τελείως αφιλόξενη.
Όσα δεν συμμορφώνονται, απομονώνονται πεταμένα σε κουτιά-φυλακές, φτιαγμένα από τσιμέντο και κάγκελα. Στην πόλη όλες οι κινήσεις μας ειναι καταγεγραμμένες. Μαθαίνεις να αισθάνεσαι ασφάλεια μέσα στην τάξη και την αποστείρωση, απροστάτευτο στη φύση, και φόβο μπροστά στη ζωή, στα έντομα και στα μικρόβια.
Η μόνη σχέση που προβλέπεται με κάποια ζώα, είναι με τα “κατοικίδια”, και αυτή αποκλειστικά με όρους ιδιοκτησίας, στειρωμένα και τσιπαρισμένα. Η μέρα στην πόλη-φυλακή τεμαχίζεται σε κομμάτια.
Αυτό της παραγωγής, αυτό της εκπλήρωσης κοινωνικών ρόλων, αυτό του “ελεύθερου χρόνου” που θυμίζει προαυλισμό. Μια ζωή καλά στημένη σε κουτάκια. Όμως η ζωή δεν είναι ούτε τετράγωνη, ούτε μία ευθεία γραμμή εξέλιξης-προόδου. Είναι καμπύλες και σπείρες.
