Το Λύκειο των Ελληνίδων της πόλης μας οργάνωσε μια θαυμάσια εκδήλωση Μνήμης, στην ευρύχωρη αίθουσά του, προσαρμοσμένο στις σχετικές υγειονομικές διατάξεις
αλλά και παραμένοντας πιστό στις Αρχές και τους Σκοπούς του παρά τις αντίξοες
παρούσες συνθήκες.
Το θέμα: «Η Γυναίκες στο Έπος του ’40 – Κατοχικές Εικόνες».
Η Πρόεδρός του Λυκείου κ.Βαλαρή καλωσορίζοντας με ιδιαίτερη χαρά τους
παρευρισκομένους, μετά από σχεδόν 8 μήνες χωρίς τέτοιες δράσεις, τόνισε πως η
εκδήλωση αυτή καθώς και τα φυλλάδια που τύπωσε το Σωματείο με το Ιστορικό του
Έπους του ’40 και που μοιράστηκαν στους μαθητές του και αλλού, είναι ελάχιστο
αντίδωρο Μνήμης προς το τεράστιο Χρέος όλων των Ελλήνων προς αυτούς που
πολέμησαν σαν λιοντάρια ενάντια στον εισβολέα με όλη την δύναμη της Ψυχής και
της καρδιάς τους, κόντρα στα «Λογικά», υπερβαίνοντας τα «Ανθρώπινα», σε Τιτάνιο,
άνισο Αγώνα, προτάσσοντας τα αθάνατα Πιστεύω και τα πανανθρώπινα ιερά Ιδανικά
τους και κερδίζοντας Νίκες ένδοξες που κατέπληξαν τον κόσμο όλο.
Επίσης αναφέρθηκε στην 5 η Μεραρχία Κρητών που κατέλαβε τους ορεινούς όγκους
Τρεμπεσίνας και Σεντέλι και τόνισε την ηρωική συμβολή του 44 ου Συντάγματος
Ρεθύμνης που κατέλαβε το ύψωμα Πούντα Νορντ του όρους Σεντέλι αφήνοντας στο
Πεδίον της Μάχης πάνω από 300 νεκρούς. Σύμφωνα με την πολύτιμη έρευνα του
Αντιστρατήγου ε.α. κ.Νίκου Σαμψών στο Σεντέλι χάθηκαν αδέλφια, ξαδέλφια και
συγγενείς συχνά από το ίδιο χωριό- όλα χωριά του Ρεθύμνου που τα αναφέρει στο
πόνημά του αυτό, ένα προς ένα.
Κατόπιν η κ. Βαλαρή παρουσίασε την ομιλήτρια κ. Μαριάννα Καλαϊτζιδάκη,
αναπληρώτρια καθηγήτρια του Παιδαγωγικού Τμήματος του Πανεπιστημίου Κρήτης
και Μέλους του Δ.Σ. του Λυκείου των Ελληνίδων και την ευχαρίστησε για την
κάλυψη των ηχητικών και την προσφορά της να μιλήσει για την 28 η Οκτωβρίου παρά
τους τωρινούς περιορισμούς στον αριθμό προσώπων του ακροατηρίου.
Η κ .Καλαϊτζιδάκη με τρόπο άμεσο και εκφραστικό μας μετέφερε στα βουνά της
Πίνδου μέσα από την εμπεριστατωμένη και ακριβή μελέτη της καθώς και την σχετική
προβολή με εικόνες. Μας ζωντάνεψε τον Υπέρτατο Αγώνα των γυναικών της
Ηπείρου που φορτωμένες πολύτιμα τρόφιμα και πυρομαχικά, με απίστευτο Θάρρος
και Τόλμη μα και έχοντας εκπληκτική Αντοχή και Πείσμα, σκαρφάλωναν στις άγριες
κορφές όπως τις «Γκαμήλα» και «Αστράκα» στο Ζαγόρι και ανεφοδίαζαν τους
φαντάρους μας που για τις βοηθήσουν τις έδεναν από την μέση και τις τραβούσαν
στις άκρες των βράχων , με τριχιές! Απίστευτος Ηρωϊσμός και Αποφασιστικότητα!
Πίστη και Αγάπη στην Πατρίδα και το Θεό! Τίποτα δεν τις σταματούσε! Κανείς και
τίποτα δεν πτοούσε αυτές τις απλές γυναίκες, τις ηρωΐδες μας της Ηπείρου! Αυτές
που ο ποιητής Οδυσσέας Ελύτης υμνεί λέγοντας:
«Γυναίκες που Απελπίζουν την Απελπισιά!»
Η Ελλάδα μόλις το 2014, με Πρόεδρο της Δημοκρατίας τον κ. Κάρολο Παπούλια,
τίμησε μία από αυτές με τον Χρυσό Σταυρό του Τάγματος της Τιμής για την
προσφορά της στην Πατρίδα, το Θάρρος και την Αυταπάρνησή της, την Αθηνά Ντιναλεξάκη από το Ελαφονήσι Ζαγορίου που 20 χρονών το 1940 αγωνίστηκε στο
ύψωμα της «Γκραμπάλα».
Μάλιστα το 2017 στο χωριό Πεντάλοφος Κοζάνης ο Πολιτιστικό Σύλλογος και ο
Δήμος Βοΐου, βράβευσαν 7 από της ηρωΐδες αυτές που ήταν: Γαϊτάνη Χρυσάνθη,
Κουγκούλου Ευθυμία, Αργυροπούλου Χρυσούλα, Σιαλαμάνη Ευσταθία, Χαρισίου
Ελένη, Νάτα Μαρία, Βεζύρη Φρόσω και Βούγια Αρετή.
Κατόπιν η ομιλήτρια μας παρουσίασε την ζωή και το έργο της τολμηρής μα και
ευαίσθητης φωτογράφου της Κατοχής Βούλας Παπαϊωάννου που γεννήθηκε στην
Λαμία το 1898. Οι Γερμανοί στην Κατοχή απαγόρευαν οι ντόπιοι να έχουν
φωτογραφικές μηχανές πόσο μάλλον να φωτογραφίζουν. Μονό αυτοί είχαν το
δικαίωμα να παίρνουν φωτογραφίες για να προωθούν την προπαγάνδα τους. Η
Βούλα Παπαϊωάννου όμως κατόρθωσε όχι μόνο να αποθανατίσει την φρικτή Πείνα
και Αθλιότητα που επικρατούσαν αλλά και να διοχετεύσει τις δραματικές αυτές
εικόνες στο εξωτερικό και την Αμερική, ευαισθητοποιώντας και συγκλονίζοντας!
Η γενναία αυτή φωτογράφος μας άφησε το 1990 στην Αθήνα σε ηλικία 92 ετών
αφήνοντας πολύτιμη παρακαταθήκη ένα ακόμη έξοχο παράδειγμα προς μίμηση για
τις απόμενες γενιές.
Στο τέλος , αποχαιρετώντας , η πρόεδρος με συγκίνηση και σαν ευχή ,ανέφερε τους
στίχους του Οδυσσέα Ελύτη από το «Άσμα ηρωϊκό και πένθιμο για τον χαμένο
ανθυπολοχαγό της Αλβανίας»:
«….γιά τα μεγάλα μάτια του(ς)
όπου χώρεσε η ζωή τόσο βαθιά,
που να μην μπορεί να βγεί
ποτέ της!»
ΝΙΚΟΛΕΩΝ Ι. ΤΣΟΥΠΑΚΗΣ
