Το ερώτημα που απασχολεί την παγκόσμια κοινή γνώμη για το αν αν ο COVID-19 είναι ένα καλογραμμένο παραμύθι ή όντως μια πραγματικότητα,δεν μπορεί να στέκεται λογικά.
Όχι γιατί το λένε τα mainstream media,ούτε οι ειδικοί και το κράτος αλλά γιατί υπάρχουν άνθρωποι που έχουν νοσήσει και τους γνωρίζουμε.
Εμένα προσωπικά τυγχάνει να έχουν νοσήσει δύο φίλοι μου,μία φίλη και ένας φίλος πιο συγκεκριμένα.Δε ζουν βέβαια στην Κρήτη ή στην υπόλοιπη Ελλάδα αλλά σε περιοχές που η πανδημία τις έχει χτυπήσει ιδιαίτερα.
Ο ένας στην περιοχή της Μπολώνια (Εμίλια-Ρομάνια) και η άλλη στο Βαρέζε,κοντά στο Μιλάνο.
Νέοι άνθρωποι και οι δύο,και οι δύο με διαβεβαίωσαν ότι δεν πρόκειται για μια απλή γρίπη,αφού τα συμπτώματα είναι πολύ δυνατά:
Πυρετός που δεν πέφτει με τίποτα,δύσπνοια,ατονία,εμετοί…
Αν έχεις άλλα προβλήματα υγείας,σοβαρά ή λιγότερο σοβαρά,χρόνιες παθήσεις ή δεν έχεις καλή φυσική κατάσταση με ό,τι αυτό συνεπάγεται,θα κινδυνεύσεις.
Προφανώς και δεν πεθαίνουν όλοι όσοι αρρωσταίνουν.
Για να το πούμε καλύτερα,δεν αρρωσταίνουν καν όλοι όσοι κολλούν τον ιό.
Δηλαδή τα “κρούσματα” που αναφέρονται στις Ειδήσεις δεν είναι οι ασθενείς του COVID.
Ευτυχώς.
Τα κρούσματα είναι όσοι διαγνώστηκαν φορείς του ιού,με τους ασυμπτωματικούς να είναι σαφώς οι περισσότεροι.
Από αυτούς τους λίγους σε ποσοστό που θα νοσήσουν τελικά,ένα ακόμη μικρότερο ποσοστό θα νοσήσει βαριά και φυσικά ένα ακόμη πιο μικρό θα κινδυνεύσει να χάσει τη ζωή του.
Βέβαια με το ρυθμό μετάδοσης που έχει ο ιός και σε συνδυασμό με το ότι αφενός ακόμη δεν έχουμε κάτι που να μπορεί να θεραπεύσει όσους νόσησαν,αφετέρου τον τρόπο μετάδοσης του, που πρακτικά κάνει επίφοβη κάθε κοινωνική συναναστροφή,η όλη μάχη εναντίον του κορωνοϊού θυμίζει λίγο τις μάχες του …Δον Κιχώτη με τους ανεμόμυλους.
Αργά ή γρήγορα θα πάει παντού.Το θέμα είναι το πόσο αργά ή το πόσο γρήγορα.
Έτσι ώστε να μπορέσει να αντέξει και το Σύστημα Υγείας της κάθε χώρας.
Αφού λοιπόν γνώριζε η κυβέρνηση ότι το Εθνικό μας Σύστημα Υγείας πρακτικά δεν αντέχει,γιατί άνοιξε τα σύνορα το καλοκαίρι σε τουρίστες από χώρες που είχε χτυπήσει ιδιαίτερα η πανδημία;
Γιατί είναι αστείο να μας μιλάει ο κ.Χαρδαλιάς για “προσωπική ευθύνη των πολιτών” στην έξαρση του φθινοπώρου,όταν ο καθένας μας μπορεί να βάλει τα γεγονότα σε μια σειρά και να σκεφτεί το απλό,ότι δηλαδή ο ιός δεν εμφανίστηκε στην Ελλάδα αλλά ήρθε από το εξωτερικό.
Όσο τα σύνορα ήταν κλειστά,η κοινωνία προστατεύτηκε.Μόλις άνοιξαν μοιραία μπήκε στη χώρα και μετά ήταν θέμα χρόνου να εξαπλωθεί παντού.
Εκτός βέβαια κι αν μπαίναμε σε μια παρατεταμμένη καραντίνα από το Μάρτιο και μέχρι να βρεθεί το φάρμακο ή να ατονίσει ο ίδιος ο Covid,όπως κάποτε ο Ebola που έκανε τον κύκλο του.
H κυβέρνηση όμως προτίμησε τα ημίμετρα.
Ούτε καραντίνα και κλειστά σύνορα για να προστατευτεί η δημόσια υγεία,ούτε κανονική καθημερινότητα για να προστατευτεί η οικονομία.
Μια “ντεμί” κατάσταση με μια…ολίγη από τουρισμό,μαγαζιά ούτε ανοιχτά-ούτε κλειστά,τον τζίρο στο ελάχιστο και τις υποχρεώσεις πολιτών προς το κράτος και τις τράπεζες στο ακέραιο σαν να βρισκόμασταν σε κανονικές συνθήκες οικονομίας.
Όπως πάντα έτσι και με τον Coronavirus καταλήγουμε στη βάση όλων των συζητήσεων και των πολιτικών επιλογών: Ποιος θα πληρώσει τελικά το μάρμαρο;
Η κυβέρνηση προτίμησε να πληρώσουν το λογαριασμό οι εργαζόμενοι και οι επιχειρήσεις.
Τουλάχιστον μέχρι να πάμε πάλι σε κανονική καραντίνα και να αναγκαστεί να μοιράσει τα περίφημα “800άρια”,που στην πραγματικότητα ήταν 500 και κάτι ευρώ.