Ο Μιχάλης Πετσαλάκης που ζει και εργάζεται στο Λονδίνο περιγράφει την περιπέτειά του από την ημέρα που προσβλήθηκε από το ιό.
«Περίμενα να ξημερώσει και να πάω στην επόμενη μέρα, κάθε λεπτό μετρούσε», γράφει ο ίδιος σε ένα κείμενο που συγκλονίζει.
Η ανάρτηση του κ. Πετσαλάκη:
«48 ώρες περίπου από την επιστροφή μου στο σπίτι και προσπαθώ σιγά σιγά και βήμα βήμα να ανακτήσω την αναπνοή μου και να τη φέρω στα επίπεδα που ήταν πριν το κτύπημα του covid19.
Θα σας γράψω την εμπειρία μου για να μην υπάρχουν περιθώρια να σας παραπληροφορήσει ο κάθε ειδικός σχετικά με τον συγκεκριμένο ιό και για να αντιληφθείτε το μέγεθος του κινδύνου που όλοι εν δυνάμει διατρέχουμε.
Αρχικά θα ήθελα να σας παρακαλέσω όταν κάποιος κοντά σας επιχειρήσει να πει ότι έλα μωρέ μια κοινή γρίπη είναι να του ΔΙΝΕΤΕ ΜΙΑ ΓΡΟΘΙΑ ΣΤΟ ΔΟΞΑ ΠΑΤΡΙ σαν φόρο τιμής σε όλους εμάς που κινδύνεψε η ζωή μας από αυτό το φονικό όπλο.
Να τον ξαπλώνετε κάτω , δεν αξίζει να αναπνέει …..
Ο συγκεκριμένος ιός είναι ΟΠΛΟ μπαίνει στο σώμα σου για να σε σκοτώσει και προσπαθεί να το κάνει με όποιο τρόπο μπορεί.
Εγώ δεν έχω πάθει ούτε την κοινή γρίπη για δεκαετίες. Δεν είμαι ζαχαρωδιαβητικός , δεν είχα θέματα με την καρδιά μου και γενικώς η υγεία μου είναι σε καλή κατάσταση το μόνο που είχα είναι κάποια παραπανίσια κιλά .
Στις 16 του Μάρτη κι ενώ πήγαινα στη βάρδια μου στο ξενοδοχείο ένοιωσα ότι είχα πυρετό .
Δεν μπορούσα να τον μετρήσω διότι δεν υπήρχε θερμόμετρο αλλά πήρα παρακεταμόλη και φτάνοντας το πρωί στο σπίτι διαπίστωσα ότι είχα 38,4.
Αμέσως απομονώθηκα για να μην επηρεάσω και τα υπόλοιπα μέλη του σπιτιού , πήρα το 111 (μετά από 2 ώρες αναμονή απάντησαν) και μου είπαν να παίρνω παρακεταμόλη και αν σε 7 μέρες δεν είμαι καλύτερα να τους ξανακαλέσω.
Μη έχοντας άλλη λύση ακολούθησα τις οδηγίες τους αλλά παράλληλα συνομιλούσα με μια καλή μου φίλη γιατρό στην Ελλάδα.
Ο πυρετός σταθερά πάνω από 38 και το πρώτο χτύπημα ήταν η μείωση της όρεξης. Από την 3η μέρα ήμουν μόνο με νερό δεν μπορούσα να φάω ούτε ένα κομμάτι ψωμί . Εκεί ειλικρινά άρχισα να φοβάμαι διότι άρχισα να καταλαβαίνω ότι κάτι μέσα μου προσπαθεί να με αποδυναμώσει και να με εξοντώσει. Για πέντε ολόκληρες μέρες έπινα μόνο νερό , παράλληλα στις 19 του μήνα το βράδυ είδα αίμα στα ούρα , πράγμα που κι εγώ και η γιατρός στην Ελλάδα άλλα και η GP μου την επόμενη μέρα θεωρήσαμε αιτία του κακού και ουρολοίμωξη. Ξεκινήσαμε αντιβίωση αλλά μάταια και 2 μέρες μετά ήρθε και η αιμόπτυση. Ο ιός έκανε ολομέτωπη επίθεση και εγώ έπρεπε να είμαι σπίτι διότι δεν έκριναν ότι είμαι περίπτωση για διακομιδή σε νοσοκομείο.
Ανήμερα της εθνικής εορτής στις 25 του Μάρτη το οξυγόνο μου είχε πέσει στο 90 , η αιμόπτυση συνεχιζόταν και η αιματουρία παράλληλα όπως επίσης και ο πυρετός , κάλεσα το 999 και μετά από 45 λεπτά αναμονή κι ενώ άκουσαν την κατάσταση μου με έβαλαν σε προτεραιότητα για μεταφορά σε νοσοκομείο . Τους κάλεσα στις 16:15 το θυμάμαι σα να είναι τώρα γιατί τα λεπτά ήταν κρίσιμα , ήρθαν μετά από 3 ακόμα κλήσεις στις 19:30 !!!!
Τουλάχιστον ήρθαν , με πήραν και με μετέφεραν στο north midlessex universiy hospital το οποίο βρίσκεται κοντά στο σπίτι μου . Εκεί ξεκίνησε ένας νέος Γολγοθάς , τους είπα ότι ήρθα με χαμηλό οξυγόνο και με έβαλαν σε μια πολυθρόνα από αυτές με το τηλεκοντρόλ που ρυθμίζεις το ύψος των ποδιών και την ανάκληση με παροχή οξυγόνου . για πολλές ώρες παρκαρισμένος εκεί και ενώ περνούσαν και έπαιρναν αίμα ανά τακτά χρονικά διαστήματα έδωσα ούρα και με πήγαν και για ακτινογραφία θώρακος. Γύρω στις 2 μετά τα μεσάνυχτα ήρθε ένας γιατρός και μου ανακοίνωσε ότι έχω τον covid19 και ότι αναμένω κρεβάτι για να νοσηλευτώ.
10 ώρες αργότερα με μετέφεραν σε κρεβάτι , σε ένα θάλαμο που από ότι τώρα αντιλαμβάνομαι γίνεται η αξιολόγηση των περιστατικών για να τα προωθήσουν στην κλινική ή να τα στείλουν σπίτια τους.
Σε αυτό το θάλαμο κοιμάσαι με τον ΧΑΡΟ το νιώθεις ότι είναι παρών στο δωμάτιο , 2 άνθρωποι πέθαναν μπροστά μου ένας 87 χρόνος και ένας 49 χρόνων !!!!! υπέρβαρος. Ένα μικρό λάθος κι έφυγες.
Μετά από 48 ώρες παραμονή εκεί και ενώ δεν μπορούσα να πάρω ανάσα , δεν μπορούσα ούτε να κοιμηθώ τα βράδια διότι κρουβόμουν , έμενα καθιστός σε μια καρέκλα δίπλα στο κρεβάτι και περίμενα να ξημερώσει και να πάω στην επόμενη μέρα, κάθε λεπτό μετρούσε.
Στις 27 του μήνα λοιπόν με πήγαν στον Τ5 ward στο κρεβάτι 19.
Το πρώτο πράγμα που η νοσηλεύτρια ου είπε ότι δυστυχώς δεν μπορούν να αλλάζουν τα σεντόνια διότι έχουν έλλειψη !!!!
Μου έδιναν αντιβιοτικά σε κάψουλες αλλά και ενδοφλέβια κάθε βράδυ και παράλληλα μου έκαναν και το ενεσάκι για την αποφυγή της θρόμβωσης λόγο ακινησίας.
Με ξεκίνησαν με 10 λίτρα οξυγόνο την οποία σε 48 ώρες κατέβασαν στα 4 λίτρα με τα στα 2 και τελικά στις 02 του Απρίλη την αφαίρεσαν εντελώς.
Το νοσοκομείο είχε σοβαρότατες ελλείψεις , κάθε μέρα κάτι δεν υπήρχε , αρχικά οι χυμοί , μετά οι μπανάνες (μη το θεωρείτε μικρό για έναν ασθενή με τόσα φάρμακα το να μπορέσει να βάλει στο στόμα του μια μπανάνα είναι τεράστια υπόθεση) και στο τέλος δεν υπήρχαν ούτε τα εμφιαλωμένα νερά που μας παρείχαν για να μπορούμε να παίρνουμε και τα χάπια μας.
Ξέρω ότι πολλοί Έλληνες εργάζονται στο NHS , το έργο τους είναι αξιέπαινο αλλά με αυτά που εγώ βίωσα η μόνη ευχή που μπορώ να δώσω είναι να μην το χρειαστεί κανείς και ποτέ !!!
Η γιατρός την μέρα που έφευγα μια κυρία από την Ινδία από όσο μπόρεσα να αναγνωρίσω από την προφορά της και την εικόνα της μου είπε : From all these people in this room you gave the most difficult fight , but you have been very brave .
Δεν ξέρω αν υπήρξα γενναίος , το μόνο που ξέρω είναι ότι δεν πίστεψα ποτέ ότι θα πεθάνω ακόμα και όταν μια ανάσα ήταν το πιο δύσκολο πράγμα για μένα ……..
Κάντε ότι χρειάζεται για να αποφύγετε να χτυπηθείτε από αυτό το φονικό όπλο και όποιος το κατασκεύασε πρέπει να δικαστεί σαν εγκληματίας πολέμου κατά της ανθρωπότητας .
ΜΕΙΝΕΤΕ ΣΠΙΤΙ για όσο χρειαστεί.»
