Του Κώστα Κεφαλογιάννη
Και τελικά Κωνσταντίνος Τασούλας. Το πράγμα είχε φανεί τις τελευταίες ημέρες, “κλείδωσε” τις τελευταίες ώρες και έτσι, μετά το διάγγελμα του Κυριάκου Μητσοτάκη, μπορούμε πια με βεβαιότητα να πούμε ότι ο νυν Πρόεδρος της Βουλής θα είναι ο επόμενος Πρόεδρος της Δημοκρατίας.
Ας τα πάρουμε από την αρχή: Η Κατερίνα Σακελλαροπούλου ήταν κατά τη γνώμη μου μια καλή Πρόεδρος και το γεγονός ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης, του οποίου αποτέλεσε προσωπική επιλογή, δεν την πρότεινε ξανά, συνιστά ασφαλώς συμβιβασμό εκ μέρους του.
Για ποιο λόγο τον έκανε; Παρότι ο ίδιος δεν τον εξήγησε επαρκώς, όλοι αντιλαμβανόμαστε τις αιτίες.
Η ακροδεξιά τείνει να εξελιχθεί παγκόσμια σε κυρίαρχη τάση, οι διαρροές της Νέας Δημοκρατίας προς τα δεξιά της αυξήθηκαν τον τελευταίο χρόνο ενώ και η διαγραφή του Αντώνη Σαμαρά, σε συνέχεια της ψήφισης του νόμου για την ισότητα στον γάμο, άνοιξε την απόσταση ανάμεσα στον Μητσοτάκη και την λαϊκό/πατριωτικό τμήμα του κόμματος του. Αν πρότεινε ξανά την κ. Σακελλαροπούλου είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα είχε απώλειες στην ψηφοφορία και η ΝΔ θα έμπαινε σε διαδικασία εσωτερικής κρίσης. Προφανώς, ο Πρωθυπουργός έκρινε ότι δεν άξιζε τον κόπο, για την Προεδρία της Δημοκρατίας να μπει σε περιπέτειες η κυβέρνησή του. Ο αντίλογος, ότι έτσι θα έκανε επίδειξη δύναμης και θα έδειχνε στους αμφισβητίες ότι δεν “μασάει” και δεν υποκύπτει σε πιέσεις, μοιάζει να μην λαμβάνει υπόψιν του ότι μιλάμε για κυβέρνηση που μπαίνει στον 6ο χρόνο της θητείας της και έχει ήδη μεγάλη φθορά. Μάλλον ο κ. Μητσοτάκης δεν έχει την απαιτούμενη ενέργεια για “αχρείαστους”, εφόσον έτσι τους θεωρεί, καυγάδες.
Η επιλογή του Ευάγγελου Βενιζέλου, η οποία έπαιξε σοβαρά, διασφάλιζε την συναίνεση του ΠΑΣΟΚ και ευρεία πλειοψηφία στην βουλή, διασφάλιζε επίσης και έναν επιπλέον και διαρκή “πονοκέφαλο” στον Πρωθυπουργό. Ο κ. Βενιζέλος δεν υπήρχε περίπτωση να αρκεστεί στον ρόλο της θεσμικής “γλάστρας” και η πιθανότητα (στα όρια της βεβαιότητας), να εξέφραζε θέσεις και απόψεις, όχι αρεστές στην κυβέρνηση, δεν μπορούσε να υποτιμηθεί. Το σκάνδαλο των υποκλοπών είναι ένα καλό παράδειγμα: ο κ. Βενιζέλος πήρε ξεκάθαρη και “ενοχλητική” θέση και θεωρώ ότι σε κάθε περίπτωση υποβάθμισης των θεσμών, πρακτική δυστυχώς όχι ασυνήθης για αυτήν την κυβέρνηση, θα έπραττε το ίδιο. Επιπλέον, δεν νομίζω ότι εκείνοι που δεν τους αρέσει η “αριστερή” Σακελλαροπούλου θα “κατάπιναν” χωρίς γκρίνια την επιλογή του Βενιζέλου.
Με βάση τα παραπάνω, η επιλογή Τασούλα, εξασφαλίζει στον Κυριάκο Μητσοτάκη την εσωκομματική ηρεμία που επιδιώκει, ώστε να έχει τον χρόνο η κυβέρνησή του να βελτιώσει την αποδοσή της και τα δημοσκοπικά ποσοστά της. Αλλά και την προσωπική ηρεμία, καθώς θα έχει στην Προεδρία της Δημοκρατίας έναν άνθρωπο, ο οποίος δεν θα του δημιουργήσει το παραμικρό πρόβλημα. Δίνει ένα “αντάλλαγμα” στο παραδοσιακά δεξιό ακροατήριο της Νέας Δημοκρατίας που παρακολουθούσε μουδιασμένο και ενοχλημένο την προτίμηση του Πρωθυπουργού προς το κέντρο. Δίνει στον Νικήτα Κακλαμάνη, μια σταθερή πηγή εσωκομματικής κριτικής, το τρίτο πολιτειακό αξίωμα της χώρας.
Εξασφαλίζει και στο ΠΑΣΟΚ τον χώρο να διαφοροποιηθεί. Νιώθω ότι ο Νίκος Ανδρουλάκης θα προτιμούσε να μην συμπορευθεί με την Νέα Δημοκρατία στην εκλογή του Προέδρου και η πρόταση Τασούλα τον διευκολύνει αφάνταστα.
Κι όσο για τους κεντρώους που είναι και εκείνοι οι οποίοι έχουν δώσει δυο φορές αυτοδυναμία στον Μητσοτάκη; Προφανώς είναι δυσαρεστημένοι βλέποντας τον Πρωθυπουργό, από την ψήφιση του νόμου για την ισότητα στον γάμο και μετά, να στρέφει το καράβι όλο και περισσότερο προς τα δεξιά. Εντούτοις, εκτιμώ ότι ο Κωνσταντίνος Τασούλας, μετριοπαθής και συμπαθής, δεν τους ενοχλεί όσο πιστεύουν οι περισσότεροι. Σε κάποιους ίσως να προκαλούσε μεγαλύτερη αντίδραση ο Ευάγγελος Βενιζέλος.
Αν δηλαδή ο Μητσοτάκης χάσει οριστικά το κέντρο, αυτό δεν θα έχει συμβεί εξαιτίας της επιλογής Τασούλα.