Όταν παίρνει κανείς την απόφαση να συμμετάσχει ως υποψήφιος σε μια προεκλογική εκστρατεία, καλό είναι να έχει κάτι ενδιαφέρον να πει.
Δε χρειάζεται να σαγηνεύει τα πλήθη με τη ρητορεία του –άλλωστε χορτάσαμε από τέτοιου είδους «χαρισματικούς» πολιτευτές- ούτε να έχει λαμπρό εξωτερικό παράστημα κι αστραφτερό χαμόγελο.
Δεν είναι απαραίτητο να διακρίνεται για το καλό του γούστο στο ντύσιμο ή για την ικανότητά του να αναπαράγει κλισαδούρες και ρήσεις μεγάλων ανδρών, σε ομιλίες ή στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.
Δεν πειράζει αν δεν μπορεί να συνταιριάξει μια μαντινάδα ή να μιλήσει με τον ξύλινο, αποστεωμένο, κενό και μεγαλόσχημο τηλεοπτικό τρόπο.
Δεν είναι κακό αν δεν έχει φωτογένεια ή αν δε μπορεί να σταθεί με πολιτικό «επαγγελματισμό» σ’ ένα στημένο και ψεύτικο διαφημιστικό σποτ.
Δε χάλασε ο κόσμος αν δεν είναι «πετυχημένος», με τα στρεβλά κριτήρια του συρμού.
Αρκεί να έχει κάτι ενδιαφέρον να πει.
Έστω κάτι λιτό και απλό, με λόγια μεστά και μετρημένα. Όπως, δηλαδή, μιλούν οι κανονικοί άνθρωποι στους κανονικούς, καθημερινούς τους διαλόγους.
Και θα βρεθεί τρόπος ο κόσμος να τον ακούσει.
Γιατί πάντοτε ένα μικρό ψιχίο από ατόφιο χρυσάφι θα λάμψει, ακόμη και μέσα σ’ ένα βουνό από άχερα.
Γιατί πάντοτε το αυθεντικό υπερέχει της απομίμησης.
Κι ας κάνουν διαχρονικά οι απομιμήσεις καλύτερες πωλήσεις· αυτό δεν αλλάζει τη φτήνια τους.
Ο κόσμος θα τον ακούσει.
Κι ακόμη κι αν ο κόσμος δεν τον ψηφίσει τελικά – πράγμα που συγκεντρώνει και τη μεγαλύτερη πιθανότητα, φυσικά- ο υποψήφιος θα έχει κάνει τη διαφορά.
Θα έχει κάνει την επανάσταση.
Θα έχει πει κάτι ενδιαφέρον, μέσα σ’ ένα χάος από κενά μηνύματα και αδειανές από νόημα λέξεις.