Το περιστατικό με τον θάνατο ενός συμπατριώτη μας Ρομά που δεν υπάκουσε στις εντολές της αστυνομίας και όλα όσα ακολούθησαν που είχαν ως αποτέλεσμα τον θανάσιμο τραυματισμό του από τις σφαίρες των αστυνομικών, αναδεικνύει πολλές παθογένειες και φαντασιακές αναπαραστάσεις που ισχύουν στη σύγχρονη Ελλάδα. Το δόγμα «νόμος και τάξη» που υπερτονίστηκε την προηγούμενη περίοδο, καθώς και η αύξηση της παραβατικότητας σε έναν κόσμο που οι ανισότητες μεγαλώνουν και οι κοινωνίες ομοιογενοποιούνται σε παγκόσμια κλίμακα, τα φαινόμενα βίας και αυθαιρεσίας αυξάνονται από όλες τις πλευρές.
Το ζητούμενο όμως είναι τι πράττει η συντεταγμένη Πολιτεία. Με πρώτο μέλημα την ασφάλεια των πολιτών η αστυνομία πρέπει να οριοθετήσει τη δράση της ούτως ώστε να μην επικρατεί ο φόβος, αλλά η κοινωνική ηρεμία. Παρά την ομοιογενοποίηση που αναφέραμε παραπάνω, η Ελλάδα δεν έχει γίνει ακόμη Η.Π.Α. και δεν χρειάζεται να φτάσουμε σε καταστάσεις όπως αυτές που έζησε η πέραν του ατλαντικού υπερδύναμη με τη δολοφονία του έγχρωμου Τζορτζ Φλόιντ από τον Αμερικανό αστυνομικό. Και αξίζει στο σημείο αυτό να υπενθυμίσουμε ότι παρά την δημοκρατική μας πρόοδο, ως κοινωνία και Πολιτεία αντιμετωπίζουμε τους Ρομά όπως οι λευκοί τους μαύρους στην Αμερική.
Από την άλλη πλευρά οι κοινότητες των Ρομά θα πρέπει να διεκδικήσουν την απογκετοποίησή τους, η οποία μέχρι τώρα γίνεται με καθαρά ταξικούς όρους. Όποιος έχει λεφτά μένει σε σπίτι και μάλιστα πλούσιο. Οι υπόλοιποι σε παράγκες και παραπήγματα. Και ένας τρόπος της ταξικής κινητικότητας και ανόδου είναι αυτός της παραβατικότητας. Αντί τα παιδιά να πηγαίνουν σχολείο και να ενσωματώνονται στο κοινωνικό πλαίσιο, ακολουθούν από μικρά τους γονείς στον δύσκολο δρόμο της επιβίωσης που στην καλύτερη περίπτωση θα είναι η δουλειά του παλιατζή ή η επαιτεία, όταν μιλάμε για τους φτωχούς Ρομά.
Αλλά και πάλι το ζητούμενο είναι τι κάνει η Πολιτεία. Προφανώς και πρέπει να δείξει πυγμή όταν γνωρίζει ότι γίνεται διακίνηση ναρκωτικών ή όπλων, αλλά με σχέδιο δράσης που δεν θα περιλαμβάνει στρατιωτικού τύπου επεμβάσεις που μπορεί να έχουν θύματα ή να στιγματίζεται συλλήβδην ένας συνοικισμός. Να εκπαιδεύει τους νεαρούς αστυνομικούς να μην βλέπουν κοινότητες πληθυσμών εκ των προτέρων ως εσωτερικούς εχθρούς και κυρίως να είναι σοβαρά εκπαιδευμένοι και όχι όπως έγινε με τις πρόσφατες προσλήψεις. Η αστυνομία το 2021 οφείλει να είναι δίπλα στον πολίτη και όχι απέναντί του.
Γιατί χωρίς να θέλουμε να δικαιολογήσουμε τίποτα και κανέναν, η ελλιπής εκπαίδευση και ο φόβος πατούν τη σκανδάλη πιο εύκολα. Κι έτσι το καθήκον γίνεται επικίνδυνη αυθαιρεσία…
ΥΓ. Αφού μιλάμε για οπλοχρησία θα ήταν παράλειψη να μην αναφερθούμε και στην οπλοκατοχή από πολίτες, με άδεια ή χωρίς, που είτε «εθιμικών δικαίω» είτε για λόγους προσωπικής ασφάλειας διατηρούν όπλα στα σπίτια τους, η κατοχή και η άσκοπη χρήση των οποίων έχει καταστεί μοιραία με κόστος ανθρώπινες ζωές…